Απόψεις...

 

«Καλά είναι τα «η φαντασία στην εξουσία», αλλά όταν διαχειρίζεσαι σκουπίδια και νεκροταφεία πρέπει να αφήνεις πότε-πότε τη φαντασία για να πιάσεις το φτυάρι και τον σκουπιδοτενεκέ. Ο δήμαρχος διοικεί, αποφασίζει, δεν παίζει, δεν χειραγωγείται, δεν παλαντζάρει, δεν συνομιλεί αιωνίως. Έχει σαφή άποψη για κάθε καίριο θέμα και την κάνει πράξη. Ο κ. Δούκας λοιπόν, από τα τρία-τέσσερα που έχει πει και κάνει τον έναν μήνα που κάθεται στην καρέκλα του, κάθε άλλο παρά τα παραπάνω αναγκαία προσόντα φαίνεται να διαθέτει. 

Στον λόφο του Στρέφη, από τα ‘φερε από κει τα γύρισε, κατάφερε τελικά να ακυρωθεί το έργο και να μείνει ο λόγος στο χάλι που είναι σήμερα. Στη συνέντευξη του στην Λυμπεράκη, τάχθηκε υπέρ των καταλήψεων στα πανεπιστήμια, λέγοντας το καταπληκτικό ότι είναι και καθηγητής και φοιτητής, άρα σκέφτεται και με τους δυο τρόπους. Και στα δύο θέματα τελικά, οι απόψεις και οι αποφάσεις του ταυτίζονται μ’ αυτές των ομάδων των αντιεξουσιαστών.

Στο θέμα του σταθμού του μετρό στην πλατεία Εξαρχείων, τα ίδια. Είναι και με τον σταθμό και με το «άκοπο» των δέντρων, άντε βγάλε άκρη, προς το παρόν αυτό που υπερισχύει είναι να σταματήσει το έργο για να μην κοπούν δέντρα. Τον ρώτησε η Λυμπεράκη για τις καταλήψεις σπιτιών στην Αθήνα από τις ίδιες ομάδες, απάντησε πάλι μ’ ένα ερμαφρόδιτο και ακαταλαβίστικο. Και η νομιμότητα να επιβληθεί, αλλά οι κατειλημμένοι χώροι είναι εστίες πολιτισμού και έκφρασης. «

Όπου δεν πρέπει να υπάρχουν καταλήψεις, ο νόμος να τηρηθεί» είπε. Δηλαδή; Πού πρέπει και που δεν πρέπει; Ποιος το κρίνει και το αποφασίζει; Δεν πάω να πιαστώ από μια κατά λάθος ή παρατραβηγμένη φράση του για να του κάνω κριτική. Πιστεύω ότι όλα τα σημάδια του κ. Δούκα ως τώρα, δείχνουν άνθρωπο δίχως στέρεα γνώμη, που επηρεάζεται εύκολα από φωνές και πιέσεις, που δεν έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό για το τι πρέπει να κάνει στον δήμο και προς ποια κατεύθυνση. Μου θυμίζει και άνθρωπο που φοβάται τους τραμπούκους και τους μάγκες της δήθεν αντι-εξουσίας. Μακάρι να κάνω λάθος».

                                                                  (Δ.Καμπουράκης-ΚΑΘΗΕΜΡΙΝΗ)

«Η πολιτική πρακτική και η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών έχει καταδείξει ότι πολλές φορές κυβερνήσεις επιχείρησαν σημαντικές μεταρρυθμίσεις σε διάφορους τομείς, ψήφισαν τους σχετικούς νόμους, έγινε μεγάλη πολιτική και κοινωνική φασαρία για τις ρυθμίσεις αυτές, αλλά τελικά επί της ουσίας τίποτα δεν άλλαξε. Είτε γιατί οι μεταρρυθμιστικοί νόμοι έμειναν στα χαρτιά και ξεχάστηκαν, είτε διότι –αυτό είναι πιο συνηθισμένο– για να προχωρήσει πραγματικά η όποια μεταρρύθμιση πέραν της νομοθέτησης, χρειαζόταν και η λήψη μέτρων, τα οποία άλλοτε ήταν κοστοβόρα και άλλοτε αντιδημοφιλή. 

Τα παραδείγματα πολλά. Θα μείνω στον χώρο της δικαιοσύνης και θα αναφέρω τη θέσπιση της δικαστικής αστυνομίας πριν από δύο και πλέον δεκαετίες, η λειτουργία της οποίας έμεινε ανενεργή μέχρι τώρα, νομοθετήθηκε εκ νέου και άρχισε η υλοποίηση για τη συγκρότησή της. Η κοινωφελής εργασία κρατουμένων, καταδικασμένων δηλαδή σε μικρές ποινές, που επίσης στον νόμο ίσχυε για πολλά χρόνια και στην πράξη σχεδόν ποτέ. Και αυτή η παλιά μεταρρύθμιση επανήλθε τώρα και είναι στο στάδιο της εφαρμογής. 

Επίσης, η ποινική συνδιαλλαγή, δηλαδή το «ντιλ» του ποινικά ελεγχόμενου πολίτη για οικονομικά εγκλήματα με τον εισαγγελέα, με αποκατάσταση του θύματος, συμφωνία για την ποινή, ώστε να μην προχωρήσει περαιτέρω η διαδικασία (συμβούλια, δικαστήρια και λοιπά)».

                                                                     (Ιω.Μάνδρου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)