Ο πολιτισμός μιας περιοχής ταυτίζεται πολλές φορές -και ειδικά σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα τοπόσημα- με την κατάσταση την οποία θα βρουν εκεί οι επισκέπτες και ειδικά όσοι έρχονται από άλλες περιοχές της χώρας, που σημαίνει ότι δεν θα έχουν τη δυνατότητα σύντομα να την επισκεφθούν ξανά μένοντας με την πρώτη, αρνητική, εικόνα. Όταν μάλιστα η εικόνα είναι σαν κι αυτή που αντικρίζει κανείς όταν ανέβει μέχρι την Ακρόπολη της Καστρίτσας, τότε… κλάφ' τα Χαράλαμπε.
Ένας αρχαιολογικός χώρος κυριολεκτικά ξέφραγο αμπέλι, όπου εντός του βόσκουν αγελάδες και πρόβατα, κάποιοι αφήνουν εκεί τα σκυλιά τους να …ξεδώσουν, άλλοι πετούν παντού σκουπίδια που μένουν εκεί αφού δεν υπάρχει πρόβλεψη για αποκομιδή, κάποιοι χρησιμοποιούν τον χώρο για να βγάλουν τις γενετήσιες ορμές τους (για να το πούμε κομψά) και γενικά όλα παραπέμπουν σε original "πολιτισμό" των Homo protogonοus, σε έναν χώρο όπου κάποιοι άλλοι πρόγονοι (και όχι πρωτόγονοι) μεγαλούργησαν δυο χιλιάδες χρόνια πριν. Ακόμη και το φυλάκιο- εκδοτήριο το έχουν σπάσει και βανδαλίσει. Σύντομα θα εξαφανίσουν και τα έπιπλα που υπάρχουν εκεί.
Η εύκολη ανάβαση, τώρα που ο δρόμος ασφαλτοστρώθηκε από την Περιφέρεια, αντί να καλυτερέψει έκανε τα πράγματα χειρότερα. Κάτι δηλαδή που συμβαίνει στους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ηπείρου όπου και τα έργα ανάδειξης πάνε περίπατο, εφόσον μετά οι χώροι εγκαταλείπονται στη μοίρα τους με το αποτέλεσμα να είναι… δεδομένο.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Αποκατάσταση φυλακίου με έκδοση εισιτηρίου, κάμερες παντού, πινακίδες με όρους επίσκεψης του χώρου, τακτική καθαριότητα και επίβλεψη, απαγόρευση -εννοείται- ζώων βοσκής εντός, αυστηρά με λουρί τα δεσποζόμενα σκυλιά. Πράγματα αυτονόητα για όλον τον πλανήτη, εδώ θεωρούνται επιστημονική φαντασία.
Ο δρόμος, επίσης, της ανάβασης από Καστρίτσα χρειάζεται δίχτυ προστασίας στην πλαγιά καθώς υπάρχουν συνεχώς κατολισθήσεις φερτών υλικών, ευτυχώς σε μικρό βαθμό.
Για του λόγου το αληθές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου