Απόψεις...

«Πώς στην ευχή δεν αναρωτιούνται ποια στραβοπατήματά τους οδήγησαν τις κοινωνίες τους να τους γυρίσουν την πλάτη; Πώς δεν αναρωτιούνται ποια λάθη έγιναν για τη συγκρότηση της περίφημης «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» με αποτέλεσμα σήμερα να μην την αποδέχεται η πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών; 

Το πολιτικό κεφάλαιο που επένδυσαν στις απαιτήσεις των διάφορων δικαιωματιστών δεν απέφερε κέρδη. Στο χρηματιστήριο της πολιτικής όσοι επενδύουν σε άλλες μετοχές, όπως η εθνική ταυτότητα, είναι έτοιμοι για επιθετικές αγορές. Ας μη γελιόμαστε. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγάλο θύμα είναι η σοσιαλδημοκρατία. Ασχέτως πολιτικού προσήμου των κυβερνήσεων, η σοσιαλδημοκρατία οργάνωσε την ευρωπαϊκή ιδεολογία. 

Δικαιώματα των μειονοτήτων, ακόμη και εις βάρος της κοινωνίας, δικαιώματα των μεταναστών, ακόμη και εις βάρος του γηγενούς πληθυσμού στο όνομα ενός ανθρωπισμού του οποίου το μονοπώλιο διεκδικούσε η Ευρωπαϊκή Ενωση. Θεωρώντας εαυτήν μια νησίδα ειρήνης και δικαιωμάτων σ’ έναν κόσμο που δεν δεχόταν ούτε την ειρήνη ούτε τα δικαιώματα· κατά συνέπεια, μας θεωρούσαν αφελείς, κάτι σαν συμπαθείς εξωγήινους. Μην ξεχνάμε ότι η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία αποτελείται από ανθρώπους άκαπνους, απόλεμους, που θεωρούν τη δημοκρατία δεδομένη. Και πέφτουν έξω. 

Η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη, όπως η αταξική κοινωνία για τους λενινιστές. Η δημοκρατία είναι εμπειρικό πολίτευμα. Και όσοι τη διαχειρίζονται οφείλουν να αντιλαμβάνονται τις απαιτήσεις της βάσει της συγκυρίας. Οταν η συγκυρία σού δείχνει ότι είσαι απέναντι σ’ ένα Ισλάμ επιθετικό και δολοφονικό, οφείλεις να αντιπαρατάξεις την πολιτισμική σου στρατιά και όχι να σκύψεις το κεφάλι στην παθητικότητα της ανοχής που σου υπαγορεύει το ευρωπαϊκό σου δόγμα. Γιατί στην επόμενη γωνία θα σε περιμένει η Λεπέν».

                                                            (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Τελικά, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, οι καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών από ισχνές μειοψηφίες, με πρόσχημα την ίδρυση μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ στη χώρα, ήταν απλά η αφορμή.Ουσιαστικά, πρόκειται για μία επίδειξη ισχύος όχι μόνο των γνωστών μειοψηφιών, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος τόσο των πρυτανικών αρχών, όσο και του καθηγητικού κατεστημένου. Με άλλα λόγια, ο πανεπιστημιακός χώρος, η ελληνική πολιτεία και η ελληνική κοινωνία, θεωρούν πως οι καταλήψεις των σχολών, δεν είναι μόνο κάτι φυσιολογικό και κανονικό, αλλά είναι και δικαίωμα. 

Αν τους ρωτήσεις, όμως, όλους αυτούς πόθεν τεκμαίρεται αυτό το δικαίωμα, εκτός από τις αφόρητα πληκτικές, προβλέψιμες αοριστολογίες, δεν μπορούν να σου δώσουν την παραμικρή νομικά τεκμηριωμένη απάντηση. Έχει και η κοινωνία τις δικές της ευθύνες. Ανέχεται τη βίαιη καταστρατήγηση κάθε έννοια νομιμότητας και κατασπατάλησης των φόρων που με κάματο καταβάλλουν για τη βελτίωση των όρων σπουδών στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Μία ανοχή παράξενη και ανεξήγητη, η οποία λειτουργεί σαν το σαράκι και κατατρώει τα σπλάχνα της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης. Είναι απορίας άξιον πως όλοι αυτοί που σήμερα κόπτονται για τα ελληνικά πανεπιστήμια, είναι εκείνοι, οι οποίοι επί δεκαετίες έκαναν και κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να τα υπονομεύσουν και να τα απαξιώσουν. Γιατί, αν αφήσουμε κατά μέρος τους φερετζέδες των ιδεολογιών, στην ουσία πρόκειται για ένα σύστημα, το οποίο διεκδικεί ισχύ και, συνεπώς, πόρους, για να μπορεί να αυτοαναπαράγεται ες αεί. 

Αφορμές, προσχήματα, δικαιολογίες, είναι εύκολο να βρουν, προκειμένου όχι απλά να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και παράλογα, αλλά για να δικαιώσουν επιλογές που έκαναν και στρέφονταν ευθέως κατά των δημόσιων ΑΕΙ. Σήμερα, δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, υπερασπιζόμενοι ένα φαύλο καθεστώς συναλλαγών στην γκρίζα ζώνη ανάμεσα στη νομιμότητα και την παρανομία. Απαιτούν διαρκώς νέα κονδύλια για χρηματοδοτήσεις, μα δυστυχώς για αυτούς, η ερευνητική δουλειά χρηματοδοτείται κυρίως από τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τις χορηγίες ιδιωτών κι επιχειρήσεων. 

Τα ίδια και τα ίδια λέμε τα τελευταία 40 χρόνια και ποτέ τίποτα δεν αλλάζει. Και ούτε πρόκειται στο ορατά προβλέψιμο μέλλον, αφού τα δίκτυα συμφερόντων από κοινού με την κουλτούρα της ανοχής της παρανομίας, αποτελούν πανίσχυρο οχυρό που αντιστέκεται στην πρόοδο και την προκοπή».

                                                                          (Δ.Καμπουράκης- liberal.gr)