Δεν τους νοιάζει τίποτα...

 

«Ένα πράγμα που θα έπρεπε να έχει γίνει προφανές, ως τώρα: δεν τους νοιάζει. Αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει όλες τις αντιδημοκρατικές λαϊκιστικές δυνάμεις που εμφανίζονται σε διάφορες χώρες του κόσμου. Μιλάνε για διάφορα θέματα (κυρίως προεκλογικά), αναδεικνύουν διάφορα προβλήματα που πλήττουν τους ψηφοφόρους, κατηγορούν, φωνάζουν και υπόσχονται, αλλά αυτό που πρέπει ποτέ να μην ξεχνάμε είναι αυτό: στην πραγματικότητα, δεν τους νοιάζει. 

Κανένα από τα προβλήματα αυτά δεν τους νοιάζει. Ούτε η ακρίβεια, ούτε η μετανάστευση, ούτε το “DEI” και η “woke κουλτούρα”. Τίποτε από αυτά δεν τους ενδιαφέρει. Ούτε τα αληθινά προβλήματα, ούτε τα φανταστικά, που επινοούν για να κάνουν τους ψηφοφόρους τους αρκετά έξαλλους. Δεν τους νοιάζει να τα λύσουν. Και μάλιστα, δεν τους νοιάζει με διαφορετικούς τρόπους. Κάποια τα επικαλούνται, και μετά δεν κάνουν τίποτε για να τα λύσουν (ενίοτε επειδή είναι προβλήματα που δεν υφίστανται). Άλλα τα επικαλούνται, και μετά κάνουν ό,τι μπορούν για να τα κάνουν χειρότερα, επίτηδες. 

Οι μαρτυρικές πρώτες 75 ημέρες της διακυβέρνησης Τραμπ μας το δείχνουν ξεκάθαρα. Δεν τους νοιάζει η “μετανάστευση”. Τους νοιάζει να υπάρχει ένας μπαμπούλας, ώστε να έχουν να μισούν και να οργίζονται οι πιστοί τους. Δύο από τις τρεις συζύγους του Τραμπ, η γυναίκα του Βανς, ο ίδιος ο Ήλον Μασκ, όλοι μετανάστες είναι -ο τελευταίος, μάλιστα, δούλευε στη χώρα παράνομα για μήνες, όταν είχε πρωτοέρθει. 

Δεν τους ενδιαφέρει το φαινόμενο της μετανάστευσης καθαυτό, οι προκλήσεις, οι ευκαιρίες και τα προβλήματα που προκαλεί. Ο Τραμπ τώρα προσελκύει ενεργητικά μετανάστες -αλλά μόνο λευκούς, από τη Νότια Αφρική. Τους νοιάζει το σόου, να γεμίζουν αεροπλάνα με ανθρώπους με τα λάθος τατουάζ και να τους στέλνουν στα κολαστήρια του Ελ Σαλβαδόρ, τα βιντεάκια με αστυνομικούς που απαγάγουν φοιτητές με καφετί χρώμα στο δρόμο.  

Δεν τους νοιάζει η νομιμότητα, η ασφάλεια και η πάταξη του εγκλήματος. Δεν ζάλιζαν τον κόσμο με το πόση εγκληματικότητα έχουν οι αμερικανικές πόλεις και πόσο παραδομένες είναι στη βία και την ανομία; Με το που εξελέγη (ο Τραμπ, καταδικασμένος ο ίδιος για 34 κακουργήματα), έδωσε χάρη στους 1500 στασιαστές της 6ης Ιανουαρίου, πολλοί εκ των οποίων ήταν καταδικασμένοι για σοβαρά εγκλήματα και επιθέσεις, κάποιοι εναντίον αστυνομικών. Ο άνθρωπος δίνει χάρη σε καταδικασμένους απατεώνες έναντι χρηματικής αμοιβής, επιστρέφει τα όπλα σε καταδικασμένους κακοποιητές, επειδή είναι σελέμπριτι και τον γλείφουν. Ποια νομιμότητα;

Δεν τους ενδιαφέρει η “φαιντανύλη” ή τα ναρκωτικά που έρχονται από τα σύνορα. Με το που εξελέγη Πρόεδρος, ο Τραμπ έδωσε χάρη στον καταδικασμένο σε δις ισόβια Ρος Ούλμπριχτ, το διαβόητο δημιουργό του “Silk Road”, της πλατφόρμας στο dark web που χρησιμοποιούσαν οι μεγαλέμποροι ναρκωτικών.

Δεν τους ενδιαφέρει η “ελευθερία του λόγου”. Ποια ελευθερία του λόγου. Εδώ και δύο μήνες έχει ξεκινήσει ένα πογκρόμ λέξεων σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα. Λέξεων! Πλέον υπάρχουν απαγορευμένες λέξεις. Ολόκληρα ερευνητικά προγράμματα κόβονται αν έχουν μέσα στους τίτλους τους λέξεις όπως “ισότητα”, “προκατάληψη”, “αδικία”, “ταυτότητα” ή “ψυχική υγεία”. Συλλαμβάνουν στο δρόμο φοιτητές επειδή έγραψαν ένα άρθρο που δεν τους άρεσε. Απειλούν να βάλουν στη φυλακή όσους διαμαρτύρονται ειρηνικά κατά της Tesla. Ποια “ελευθερία του λόγου”; 

Δεν τους νοιάζουν ούτε οι “υπερβολές” της “woke κουλτούρας”. Και εδώ τους νοιάζει το περφόρμανς, να δείξουν στους ψηφοφόρους μειονότητες να υποφέρουν. Αλλά στην πραγματικότητα οι κινήσεις τους είναι άλλες. Προσπαθούν να εξαλείψουν όλες τις κατακτήσεις των κινημάτων υπεράσπισης ανθρώπινων δικαιωμάτων των τελευταίων δεκαετιών, να γυρίσουν την κοινωνία στο 1950, και ακόμα πιο πίσω. Ποια “τρανς άτομα στις τουαλέτες” -εδώ αφαιρούν από αρχεία του αμερικανικού στρατού αναφορές σε παρασημοφορημένους μαύρους ή γυναίκες. 

Δεν τους νοιάζει η “αξιοκρατία” και το να διορίζονται μόνο οι καλύτεροι, ανεξαρτήτως χρώματος ή φύλου. Υπουργός Άμυνας ήταν ένας παρασημοφορημένος στρατηγός, με εμπειρία διοίκησης δεκαετιών σε κρίσιμες θέσεις του αμερικανικού στρατού. Ήταν μαύρος. Τον αντικατέστησαν με ένα μεθύστακα τηλεπαρουσιαστή, που τον είχαν διώξει και από τις δύο ΜΚΟ όπου είχε δουλέψει, για κατασπατάληση πόρων. Ο οποίος αμέσως διόρισε στο Πεντάγωνο και τον αδερφό του. 

Δεν τους νοιάζουν “οι σπατάλες στο δημόσιο τομέα” -είναι κι αυτό όλο ένα θέατρο, περφόρμανς, μια παράσταση. Άκριτες και ανεξέλεγκτες περικοπές χωρίς κανένα σχεδιασμό και καμία αξιολόγηση, σε σημαντικούς οργανισμούς και κρίσιμες υπηρεσίες, που συνοδεύονται από διαρκή ψέματα για δήθεν διαφθορά και κατασπατάληση. Το κόστος, ήδη ανυπολόγιστο, ίσως να είναι μη-αναστρέψιμο. 

Δεν τους νοιάζει το δημόσιο χρέος ή το δημοσιονομικο έλλειμμα. Ούτε την πρώτη τετραετία ασχολήθηκε ο Τραμπ με το χρέος ή τα ελλείματα. Το οικονομικό τους σχέδιο προβλέπει μείωση των δημόσιων εσόδων κατά $4,5 τρις, με ακόμα μεγαλύτερα ελλείματα, ώστε να βγαίνει η μείωση της φορολογίας για τους πλούσιους.

Και, φυσικά, δεν τους νοιάζει “η οικονομία” και η ευημερία, ούτε καν το χρηματιστήριο. Όλοι ξέρουν ότι η επιβολή γιγάντιων δασμών θα οδηγήσει σε ύφεση, τρομακτική πίεση στα αμερικανικά νοικοκυριά, ακρίβεια και τρομακτικά, αχρείαστα και αδικαιολόγητα προβλήματα στο παγκόσμιο εμπόριο. Και πριν το ήξεραν όλοι, αλλά κάποιοι αφελείς νόμιζαν ότι είναι “διαπραγματευτικό χαρτί” και “δεν θα το κάνει”. Δεν είχαν πάρει χαμπάρι. Δεν είχαν πάρει πρέφα. Δεν είχαν καταλάβει ότι δεν τον νοιάζει. 

Και αναρωτιέται κανείς: τι τον νοιάζει; Τι τους νοιάζει, τον Τραμπ, τον Όρμπαν, τον Ερντογάν και όλους αυτούς τους ακροδεξιούς λαϊκιστές ανά τον κόσμο; Μα, η εξουσία. Η κατάληψη της εξουσίας. Όλοι οι λαϊκιστές του κόσμου ενδιαφέρονται μόνο για την ισχύ, να καταλάβουν την εξουσία και να μπορούν μετά να υπονομεύσουν τη δημοκρατία και να την κρατήσουν για πάντα. Φυσικά, έχουν κι αυτοί τα κολλήματά τους. 

Ο Τραμπ λέει τις ίδιες μπαρούφες για τους δασμούς και τους περιορισμούς στο παγκόσμιο εμπόριο από τη δεκαετία του ’80. Τυχαίο είναι νομίζετε ότι κατάφερε να χρεωκοπήσει έξι διαφορετικές εταιρείες -ακόμα και καζίνο; Αλλά πέρα από τις εμμονές των κατά τόπους επίδοξων δικτατόρων, το βασικό κίνητρο είναι η ισχύς, η εξουσία και, βεβαίως, ό,τι τις συνοδεύει. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα ακροδεξιά σχήματα που έχουν ξεπροβάλει αποδεικνύονται διεφθαρμένα μέχρι το μεδούλι, από το σύστημα του Όρμπαν και τους “λαδωμένους” απ’ τους Ρώσους Αυστριακούς, μέχρι τη Λεπέν και, βεβαίως, τον αρχιερέα της κλεπτοκρατίας Πούτιν. 

Ο Τραμπ δεν θέλει να κάνει την Αμερική “καλύτερη”. Θέλει να την κάνει μια δικιά του κλεπτοκρατία. Δεν τον ενδιαφέρει να λύσει κανένα από τα προβλήματα που απασχολούν το λαό. Ίσα ίσα, στην προσπάθεια της ισοπέδωσης όλων των δημοκρατικών θεσμών που μπορούν να εμποδίσουν την ισόβια εξουσία του, το χάος, η ανασφάλεια και η (οικονομική ή άλλη) καταστροφή είναι προς το συμφέρον του. Ενώ η οικονομία θα καταρρέει, αυτός θα πουλάει κρυπτονομίσματα στους αφελείς πιστούς.

Αυτό είναι το σημαντικότερο μάθημα από το φιάσκο των δασμών, τις άλλες αλλοπρόσαλλες και καταστροφικές παρεμβάσεις των τελευταίων μηνών, και από όλα τα άλλα μικρά και μεγάλα κραυγαλέα “λάθη” που θα ακολουθήσουν. Κι αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε, όποτε ακούμε και τους εγχώριους λαϊκιστές και αντιδημοκράτες να κρώζουν για τη μετανάστευση, τους “woke” ή οτιδήποτε άλλο ερεθίζει το εκλογικό τους πελατολόγιο: στην πραγματικότητα, τίποτε από αυτά δεν τους νοιάζει».

                         (Αρθρο του Θ. Γεωργακόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)