Η έξαρση της καθημερινής μικρο-ανομίας...

  

«Ζούμε μια έξαρση της καθημερινής μικροανομίας. Σαν να ελευθερώθηκε από τα γνώριμα αναχρονιστικά βάθη μια δέσμη μικροβαρβαροτήτων, για καιρό σχετικά ελεγχόμενων. Το βλέπουμε στον δρόμο, στη σκηνή αδιάλειπτης έντασης και καταπάτησης των κανόνων. Σε όσους οδηγούν όπως τους εξυπηρετεί – χωρίς δίπλωμα, σε λεωφορειοδρόμους, ανάποδα σε μονοδρόμους, σε πεζοδρόμους, ή σαν να βρίσκονται στην άσφαλτο μόνοι. 

Το βλέπουμε στους βρώμικους δημοσίους χώρους και στην ελαφρά τη καρδία φθορά της κοινής περιουσίας. Στις συγκοινωνίες και στη συστηματική άρνηση ακύρωσης του εισιτηρίου. Στις κοινωνικές σχέσεις και στην κλιμάκωση του κυνισμού και της ιδιοτέλειας.

Τι ξυπνά τη ροπή στην ανυπακοή; Τι καλλιεργεί ξανά τν ελευθερία για παρανομία; Ο ταραγμένος μας κόσμος με τις πολλαπλές πηγές αστάθειας και τις ποικίλες αγωνίες; Το συνονθύλευμα εθνικών και παγκόσμιων δεδομένων που υπερεπιτίθενται στην κανονικότητα; Η ακρίβεια; Τα εξισωμένα με τον βασικό μισθό ενοίκια; Οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι; 

Οι πιέσεις φέρνουν αλλαγές στις ψυχοσυνθέσεις και στα φερσίματα και οι αβεβαιότητες αφαιρούν ένα κομμάτι στέρεου εδάφους. Κι όταν δεν μπορείς να δεις μακριά, όταν οι ορίζοντες στενεύουν, εκπνέει η διάθεση για αυτοπειθαρχία, λιγοστεύει η σημασία της ευνομίας, αναβιώνει ο κακός μας εαυτός.

Ομως δεν είναι μάλλον οι μοναδικές αιτίες. Η εντονότερη διολίσθηση στην αυθαιρεσία δείχνει να συνοδοιπορεί με τη σημερινή εντονότερη υποχώρηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς, το βαθύτερο ρήγμα στη σχέση τους με την πολιτεία. Εκρήξεις καχυποψίας και θυμού και μαζί ισχυρότερη άρνηση υπακοής στους νόμους. 

Οι άνθρωποι μοιάζουν απρόθυμοι να υπακούσουν σε κανόνες που θεωρούν ανίσχυρους. Διότι το κύμα δυσφορίας που γεννά η αίσθηση ενός εξαντλημένου πολιτικού συστήματος, ενίοτε σαρώνει και τα επωφελή και ορθά για το σύνολο, απλοποιώντας επικίνδυνα τις πολιτικοκοινωνικές γεωμετρίες.

Υπάρχει ο αντίλογος, πως πάντα ήμασταν έτσι· πάντα θεωρούσαμε τους νόμους σχετικούς και πάγια την ατιμωρησία – σήμερα παρανομώ εγώ, αύριο εσύ, είναι κάτι σαν φυσική κατάσταση η παρατυπία. Ομως σήμερα είναι πλέον αδύνατον να λειτουργήσει το πολλαπλών όψεων, ελαστικό και για όλες τις χρήσεις «DNA» μας ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ. 

Η μικροανομία είναι άλλη μια σειρήνα που προειδοποιεί. Κοινωνία που παρεκκλίνει είναι κοινωνία παροπλισμένη, ευάλωτη στον συγκρουσιακό λαϊκισμό, στον ανορθολογισμό και στην έκπτωση».

                                (Αρθρο της Τ.Καραϊσκάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)