Απόψεις...

 

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η ηγέτιδα δύναμη της δημοκρατικής δύσης. Η Γαλλία είναι βασικό εξάρτημα της ευρωπαϊκής ατμομηχανής, πυρηνική και στρατιωτική δύναμη αλλά και για τις δυτικές κοινωνίες βασική πολιτική και πολιτισμική αναφορά ως προς την θεσμική ταυτότητα και την πολιτική αφετηρία της δημοκρατικής παράδοσης της Γηραιάς Ηπείρου. 

Αυτό το δίπολο βιώνει εδώ και αρκετά χρόνια, δύο δεκαετίες επί της ουσίας, μία κοινή  αυτοαπαξιωτική πορεία με επίκεντρο την αδυναμία ανάδειξης ισχυρών πολιτικών φυσιογνωμιών αλλά και πολιτικών που θα επέτρεπαν μία δυναμική ανανέωση των μηχανισμών λειτουργίας, ανταπόδοσης και υγιούς αναπαραγωγής οικονομικών δομών και κοινωνικών υποδομών. 

Αυτή η κοινή πορεία προς την παρακμή οδηγεί αναπόφευκτα αυτές τις δύο κοινωνίες σε επιλογές κατ’ επίφαση αντισυστημικές αλλά στην πραγματικότητα απολύτως συστημικές αφού οι ακροδεξιές - αυταρχικές λύσεις αποτελούν πάγια εφεδρεία του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας. 

Μία ματιά σε ανακοινώσεις των γαλλικών τραπεζών, του συνδικάτου των επιχειρηματικών ομίλων καθώς και επώνυμων οικονομικών παραγόντων στη Γαλλία και γενικότερα στην Κεντρική Ευρώπη θα έπειθε για του λόγου το αληθές. πλέον φανερό πως στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εκλογές θα διεξαχθούν προκειμένου να εκλεγεί ο χειρότερος δυνατός πρόεδρος στην ιστορία της χώρας. Θα πρόκειται για την παραχώρηση της εξουσίας στην πλέον χυδαία μορφή λαϊκιστικού αυταρχισμού την οποία εκφράζει ο Ντόναλντ Τραμπ. 

Η Αμερική βιώνει ένα ανομολόγητο πλην όμως υπαρκτό εμφυλιακό κλίμα γενικευμένης αντιπαράθεσης. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο έφθασε στα όρια εξουθένωσής του. Είναι υποχρεωμένο να παραδώσει την σκυτάλη στην αυταρχική εκδοχή της ακροδεξιάς προσέγγισης μέσω της επανάκαμψης σε εθνικιστικά, κρατικο-κεντρικά, αντι-νεοφιλελεύθερα μοντέλα οικονομικής πολιτικής και κυρίως ως προς την διαχείριση των κοινών. Διότι ως γνωστόν στην Οικονομία ισχύει το γνωστό δόγμα των Λομβαρδών ιδρυτών του Τραπεζικού Συστήματος: «πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι».

                                                                    (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Το ερώτημα είναι ασφαλώς ένα: Οταν το ελληνικό κράτος δίνει την άδεια λειτουργίας σε μια μεγάλη μονάδα, σε έναν σχετικά μικρό τόπο, δεν θα έπρεπε να υποχρεώνει τους επενδυτές να κατασκευάζουν κτίρια για τη φιλοξενία των εργαζομένων τους; Ή να τους δίνει τη δυνατότητα να κατασκευάζουν ξενοδοχεία ενός ή δύο αστέρων που θα τους φιλοξενούν, να επιτρέπει δηλαδή τη μακρά (για πολλούς μήνες) μίσθωση, που σήμερα απαγορεύεται; 

Ετσι, θα αποφεύγαμε αυτές τις απίστευτες ιστορίες πολυτελών ξενοδοχείων που στεγάζουν το προσωπικό τους σε άθλιες συνθήκες και θα προστατεύαμε τόσο τις τοπικές κοινωνίες όσο και την πρόσβαση σε αυτούς τους προορισμούς ανθρώπων που δεν αντέχουν να πληρώσουν υπέρογκα ποσά για ένα κατάλυμα.Είμαστε, βέβαια, η χώρα όπου πρώτα κτίζουμε και μετά σχεδιάζουμε. Ελπίζω η κυβέρνηση να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό το ζήτημα και να ασχοληθεί άμεσα με την αντιμετώπισή του».

                                                                   (Αλ.Παπαχελάς- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)