Απόψεις...

«Δεν ήταν λογικό και αναμενόμενο να το κάνουν; Φυσικά ήταν, από την στιγμή που δεν γίνεται να σταθμεύει μόνιμα μια διμοιρία ΜΑΤ στο υπόγειο της ΑΣΟΕΕ. Δεν το περίμεναν στην αστυνομία ότι οι αντιεξουσιαστές θα έκαναν την αντεπίθεση τους για να ανακαταλάβουν το κάστρο τους; Το περίμεναν βέβαια. Και τότε γιατί το άφησαν να γίνει; Μα διότι δεν μπορούσαν να το αποτρέψουν, είναι απλό.

Ο πόλεμος (διότι περί αυτού πρόκειται) ανάμεσα στο κράτος και τους μπαχαλάκηδες, είναι ανταρτοπόλεμος. Δεν είναι μετωπική σύγκρουση συμβατικών δυνάμεων στην οποία μια μεγάλη μάχη θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα. Ο Χρυσοχοΐδης δεν μπορεί να τους νικήσει μια και καλή και να ξεμπλέξει. Είναι υποχρεωμένος να κόβει πλοκάμια.

Tα παιδάκια που μεγαλούργησαν την περασμένη δεκαετία καταφέρνοντας να φτιάξουν μέχρι και δικό τους κράτος στο κέντρο των Αθηνών, θα φθίνουν από μήνα σε μήνα. Δεν τα φοβάμαι. Πιο πολύ φοβάμαι τους βιαστικούς της κυβέρνησης και της ΝΔ που θαρρούν πως στα Εξάρχεια μπορεί να επαναληφθεί η μάχη του Βατερλό. Όποιος νικήσει σ’ αυτήν θα καταλάβει δια μιας όλη την Ευρώπη. Αμ δεν έχουμε Ναπολεόντιο πόλεμο, ένα Βιετνάμ έχουμε εκεί».

                                                                       (Δ. Καμπουράκης- liberal.gr)

«Ο τραμπουκισμός δεν είναι προνόμιο των ολίγων εκλεκτών που εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο για να τρομοκρατήσουν με φωνές και καδρόνια πάντα ενδιαφερόμενο. Αυτός που είπε «εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς» στη συνέλευση των φοιτητών δεν είναι η εξαίρεση. Αν ήταν η εξαίρεση, δεν θα απολάμβανε την πολιτική προστασία που του παρέχει ο κ. Τσίπρας με την άτεγκτη λογική του: «Αν η ποινή για την κατοχή μολότοφ είναι ίδια με την ποινή για τη χρήση της, τότε γιατί να μην την πετάξει;». Εννοείται να την πετάξει πριν τον πιάσουν.

Ο τραμπουκισμός είναι διάχυτος στην κοινή μας ζωή. Εχει εγκατασταθεί στον γονιδιακό χάρτη της ελληνικής κοινωνίας. Από τις ηπιότερες εκδοχές του, όπως η κοινή αντιπαθεστάτη αγένεια που θεωρείται έκφραση υπεροχής, έως το υψηλό εκφραστικό του ύφος, τις μολότοφ, τους προπηλακισμούς και τη χειροδικία. Καθιερώθηκε ως κοινό αγαθό στα χρόνια της κρίσης; Ο μέσος Ελληνας αισθάνθηκε αδικημένος και ως εκ τούτου αποφάσισε να απελευθερωθεί; Λάθος. Τα χρόνια της κρίσης ανέδειξαν όλες τις παθογένειες της κοινωνικής μας ζωής, οι οποίες προϋπήρχαν είτε σε λανθάνουσα είτε σε λιγότερο λανθάνουσα μορφή. Ας μην ξεχνάμε ότι το 2008 τα παιδιά της αστικής Ελλάδας ντύθηκαν τραμπούκοι και έκαψαν την Αθήνα».

                                                           (T.Θεoδωρόπουλος-KAΘΗΜΕΡΙΝΗ)