Ασυλα και... "άσυλο"

«Λίγες ημέρες πριν από το ποδοσφαιρικό ντέρμπι ανάμεσα στον Αρη και στον ΠΑΟΚ, χουλιγκάνοι των δύο ομάδων έκλεισαν ραντεβού για ξύλο στο χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ο χώρος επελέγη για να δαρθούν και να σκοτωθούν ανενόχλητοι, χωρίς την παρέμβαση της Αστυνομίας. Για την περίθαλψη των τραυματιών το ΑΧΕΠΑ ήταν δίπλα. 

Η Αστυνομία απέτρεψε τη σύγκρουση και τον συνωστισμό στην εφημερία του νοσοκομείου περικυκλώνοντας τους Αρειανούς στο Πανεπιστήμιο και τους ΠΑΟΚτσήδες στην Τούμπα. Αν άφηναν τη συνάντηση να πραγματοποιηθεί, την επομένη θα μετράγαμε σπασμένα κεφάλια με ένα πικρό χαμόγελο: στο Πανεπιστήμιο θα είχε περισσότερο ξύλο απ’ ό,τι στο γήπεδο. Και δεν θα ήταν περίεργο. 

Τα ξέρουμε, τα έχουμε εμπεδώσει τόσο καλά, ώστε έγιναν κομμάτι αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως κανονικότητα.  Σχεδόν χίλιοι φοιτητές του ΑΠΘ υπέγραψαν ένα κείμενο διαμαρτυρίας, ζητώντας να ληφθούν μέτρα κατά της διακίνησης ναρκωτικών. Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο κλείνει συμβολικά, καταγγέλλοντας τη διακίνηση ναρκωτικών στους χώρους του. Στο Πολυτεχνείο και σε άλλες Σχολές, λειτουργούν αποθήκες πολεμοφοδίων και καταφύγια βίαιων αντιεξουσιαστικών ομάδων. 

Η κυβέρνηση έβαλε λάδι στο καζάνι της βίας επαναφέροντας το αναχρονιστικό πλαίσιο του ασύλου, αλλά και τη συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή διοικητικών οργάνων, συντηρώντας ένα πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων. Παραλλήλως, ο υπουργός Παιδείας ζητεί από τους φοιτητές να ασκήσουν αστυνομικά καθήκοντα, ενώ η επιτροπή που μελέτησε το θέμα της ανομίας στα Πανεπιστήμια κατέληξε σε ιδεολογήματα περί διαλόγου και απομάκρυνσης των ΑΤΜ. 

Αυτή είναι η εικόνα σήμερα.Αν μη τι άλλο, οι πιο αδύναμοι και νομοταγείς φοιτητές καταπιέζονται και διώκονται επειδή τολμούν να έχουν την άποψη ότι στα πανεπιστήμια δεν θα έπρεπε να υπάρχουν βαποράκια (αλλά ούτε και κομματόσκυλα). Αν μιλήσετε με μερικούς από αυτούς τους φοιτητές πιθανότατα θα σας πουν ότι σκασίλα τους για το "άσυλο" και την τάχα ελεύθερη διακίνηση ιδεών ("τάχα" γιατί τα πιο σκουριασμένα/κολλημένα μυαλά τα είδα σε φοιτητικές συνελεύσεις). 

Για αυτούς προέχει να μπορούν να κάνουν το μάθημά τους σε αίθουσα που να τους χωράει (επειδή δεν υπάρχει αξιολόγηση στους καθηγητές, όταν μόνο ένας κάνει σοβαρή παράδοση όλο το τμήμα πάει στις δικές του διαλέξεις και ας κάθονται στα περβάζια των παραθύρων), να δίνουν εξετάσεις στην ύλη που διδάχτηκαν και να μπορούν περιμένουν σωστή βαθμολόγηση (στο τμήμα μου πολλοί καθηγητές πέρναγαν ή έκοβαν με "λίστα" που καθόριζαν μαζί με τα κόμματα, ή βαθμολογούσαν με τη μέθοδο του "ανεμιστήρα"), να έχουν πρόσβαση στον εξοπλισμό που τους χρειάζεται (ήμουν βοηθός στα εργαστήρια της σχολής μου 4 από τα 5 χρόνια που πέρασα στο ΕΚΠΑ) και να έχουν μια στοιχειώδη επαφή με την αγορά εργασίας. 

Τίποτα από αυτά δεν παρέχουν επαρκώς τα ελληνικά ΑΕΙ (πλην μερικών εξαιρέσεων). Τα ΑΕΙ δεν χρειάζεται να σταματήσουν τη λειτουργία τους. Να αρχίσουν να λειτουργούν σαν ΑΕΙ χρειάζεται. Το άσυλο είναι το βασικότερο εμπόδιο σε αυτό».

                              (Απόσπασμα άρθρου του Κ.Γιαννακίδη από το protagon)