Όχι άλλα νούμερα...

«Η ιστορία είναι πρόσφατη. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μπήκε σε ιδιωτικό νοσοκομείο για να χειρουργηθεί. Ο επικεφαλής του Ποταμιού βρέθηκε στο συγκεκριμένο ιδιωτικό νοσοκομείο, κατόπιν εντολής των γιατρών του γιατί η αφαίρεση καρκινικού όγκου μπορούσε να γίνει μόνο σε αυτό καθώς διαθέτει το απαραίτητο ρομποτικό μηχάνημα.

Η κυρία Ραχήλ Μακρή, εκλεγμένη κάποτε αρχικά με τους ΑΝΕΛ και στη συνέχεια με τον ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτήρισε τον καρκινοπαθή πρώην δημοσιογράφο και σήμερα πολιτικό ένα  «νεοφιλελέ ποταμάκια» που «δεν πηγαίνει στα νοσοκομεία μαζί με το πόπολο γιατί δεν μπορεί μαζί με τους φτωχούς»…

Η ανάρτησή της στο twitter προκάλεσε οργισμένα σχόλια: της επιτέθηκαν ακόμα και πρώην συνοδοιπόροι της από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, με τους οποίους πάντως δεν έχει καιρό τώρα τις καλύτερες σχέσεις. Προφανώς το σχόλιο της είναι μια κουταμάρα – μια από τις τόσες. Θα λεγα, όμως, ότι κακώς εστιάζουμε σε μια χολερική κι αρρωστημένη ανάρτηση: η ιστορία είναι ενδεικτική για το απόλυτο χάλι της πολιτικής ζωής της χώρας. 

Η Μακρή έχει υπάρξει εκλεγμένη – και όχι μια φορά. Θυμίζω ότι η τοποθέτησή της στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ είχε γίνει κάποτε απευθείας από τον Αλέξη Τσίπρα, που είχε κακοκαρδίσει και κάμποσα μέλη του κόμματος με την επιλογή του. Ο Τσίπρας εκτίμησε ότι τότε η Μακρή θα φέρει ψήφους και διάφοροι από τους ντελάληδες της σκέψης του είχαν παρουσιάσει την μεταγραφή της από τους ΑΝΕΛ, περίπου ως κατόρθωμα. Τι είχε κάνει η Μακρή για να φτάσει στο Κοινοβούλιο; Τίποτα διαφορετικό από αυτό που έκανε και τώρα. Προκλητικές αναρτήσεις, επιθετικές δηλώσεις, τηλεοπτικούς και όχι μόνο καυγάδες: αυτά έκανε κι αυτά συνεχίζει να κάνει.

Τα τελευταία χρόνια, μετά και την έκρηξη των social media, αυτό που αποκαλούνταν κάποτε δημόσιος πολιτικός λόγος είναι ένας αχταρμάς από εξυπνάδες, κατάρες, επιθέσεις, εμφυλιοπολεμική ψευτορητορική, τσιτάτα της πλάκας που χωράνε σε 140 χαρακτήρες – tweet και διαδικτυακές αναρτήσεις που σκοπό έχουν μόνο να προκαλέσουν ένα κόσμο, που στην απόγνωσή του τσιμπάει και βλέπει σε κάθε νούμερο, που ουρλιάζει, τον εκπρόσωπο του.

Οποιος είχε θράσος, οργή, επιθετικότητα, όρεξη να τσακώνεται και διάθεση να καταγγέλλει, μιλώντας συνήθως για πράγματα που δεν έχει ιδέα, κατάφερε να κάνει καριέρα – πρώτα πρώτα σαν ένα είδος σταρ της δημόσιας και της κοινωνικής μας ζωής. Τα επίθετα απέκτησαν πολύ μεγαλύτερο βάρος από τα ουσιαστικά: ο καλός δημοσιογράφος ήταν (είναι…) ο υστερικός δημοσιογράφος. Ο καλός συνδικαλιστής ήταν (είναι…) ο επιθετικός συνδικαλιστής. Ο καλός πολιτικός ήταν (είναι…) αυτός που μιλάει σαν εμάς – ή για την ακρίβεια χειρότερα.

Η καριέρα, η επαγγελματική επιτυχία, η κοινωνική προσφορά, το έργο, έπαψαν σιγά σιγά να έχουν σημασία κι αρχίσαμε να επιβραβεύουμε τον φανατικό, τον οργισμένο, τον παθιασμένο, τον φωνακλά, τον αντισυστημικό – σε μερικές περιπτώσεις τον ημίτρελο ή και τον κανονικό τρελό, χωρίς καλά καλά να ξέρουμε ποιος είναι: ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Ο εκπρόσωπος του λαού έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να αντιπροσωπεύει τα χειρότερα ένστικτα όποιου εκπροσωπεί: κυρίως να ρίχνει λάδι στη φωτιά της οργής και να επιβεβαιώνει συνεχώς ότι είναι ικανός για εξυπνάδες, ουρλιαχτά, μάχες με τον διπλανό του, που ακόμα και καρκινοπαθής, είναι εχθρός.

Δεν φταίνε ούτε οι ημίτρελοι, ούτε διάφοροι πυροβολημένοι για αυτό: όλοι αυτοί πάντα υπήρχαν. Εμείς τους δώσαμε πολιτική υπόσταση – κανείς άλλος. Κι αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι κατάντια. Η κατάντια μας…

Η Μακρή δεν έκανε στην περίπτωση του Θεοδωράκη τίποτα διαφορετικό από αυτό που έκανε πάντα: έψαξε την εξυπνάδα που θα της δώσει προσοχή, έψαξε retweets και likes.Κάποτε για αυτά την κάνανε πολιτική σταρ και της δώσανε έδρα στη Βουλή – τώρα κάνουν ότι δεν την ξέρουν, πάλι καλά. 

Μπορούμε να ψηφίζουμε δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, ευρωπαϊστές, αντιευρωπαϊστές, δραχμολάγνους, ακτιβιστές, οραματιστές, πραγματιστές, ό,τι γουστάρουμε. Όχι όμως άλλα νούμερα. Κι όχι άλλα συγχωροχάρτια στον κανιβαλισμό. Αρκετά».

           (Απόσπασμα άρθρου του Α.Καρπετόπουλου από το Karpetshow.gr)