«Ενα κουτί με κροτίδες που εξερράγησαν στα χέρια μιας παρέας ανδρών στο Λεωνίδιο. Ενας εξ αυτών νοσηλεύεται στην Αθήνα σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση. Ενα 13χρονο αγόρι σοβαρά τραυματισμένο από βεγγαλικό στην Κύμη· έχασε τέσσερα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Ενας άλλος έφηβος, δεκατεσσάρων ετών, υπέστη εγκαύματα από κροτίδα και ακρωτηριασμό των δαχτύλων του αριστερού του χεριού. Ενα δάχτυλο έχασε και οκτάχρονος στην Πύλο, πάλι από κροτίδα.
Με εγκαύματα στο νοσοκομείο της Ρόδου, από βεγγαλικό, μεταφέρθηκε το βράδυ της Ανάστασης ένα κοριτσάκι επτά χρόνων. Μολότοφ πέταξαν «πιστοί» έξω από τον Ιερό Ναό Αναλήψεως στον Νέο Κόσμο μετά το άκουσμα του «Χριστός Ανέστη», ενώ από αδέσποτη σφαίρα 9 χιλιοστών χτυπήθηκε στο πόδι εβδομηντάχρονος στο Μενίδι, την Κυριακή του Πάσχα, την ώρα που έτρωγε με την οικογένειά του στην αυλή του σπιτιού του.
Τέλος, η Αστυνομία (που κατάσχεσε αυτές τις μέρες 312.226 πυροτεχνικά είδη!) αναζητεί τον πιστολέρο των Ανω Λιοσίων, ο οποίος, σε βίντεο που αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πυροβολεί στον αέρα με δύο όπλα μέχρι να αδειάσουν οι γεμιστήρες τους.
«Για το καλό», «επειδή έτσι είναι το έθιμο», «γιατί η παράδοση το προστάζει», τα προαύλια των εκκλησιών και οι δρόμοι πόλεων και χωριών έγιναν και φέτος πεδία μαχών. Στην πραγματικότητα από καθαρή βλακεία και ναρκισσισμό: για τη μαγκιά και το δήθεν αντριλίκι, για να εντυπωσιαστούν οι συγχωριανοί, «γιατί είμαι άντρας ζόρικος», «γιατί ξέρω πως καμιά συνέπεια δεν θα έχει η πράξη μου, αφού εκείνες τις μέρες όλοι κάνουν τα στραβά μάτια» και, το χειρότερο, «για να μάθει ο μικρός, να γίνει άντρας», αφού συχνά οι γονείς είναι εκείνοι που βάζουν τις κροτίδες στα χέρια των παιδιών τους.
Μόνο που αυτή η βαρβαρότητα, αυτό το αναίτιο αιματοκύλισμα, δεν έχει καμία σχέση με την παράδοση και το νόημα του ορθόδοξου Πάσχα, μιας γιορτής που υμνεί τη ζωή.
Παράδοση σημαίνει συνέχεια
πνευματική. Είναι το νήμα της καλοσύνης, της αγάπης και της αλληλεγγύης που
ενώνει τα περασμένα με τα τωρινά και τα μελλούμενα. Είναι οι πολύτιμες μνήμες
μας που γίνονται βιώματα ξανά και ξανά. Σαν μια σκυταλοδρομία από γενιά σε
γενιά με ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο καθένας μας στους γύρω του.Δεν έχω
καμία διάθεση να κουνήσω επικριτικά το δάχτυλο. Θλίψη διατρέχει αυτές τις
λέξεις. Σκέφτομαι τα παιδιά που έχασαν τα δάχτυλά τους. Τόσος πόνος για το
τίποτα».
(Αρθρο της Τ. Επτακοίλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου