«Φανταστείτε οι εκλογές του Ιουλίου να είχαν γίνει με απλή
αναλογική και από το αποτέλεσμά τους να είχε προκύψει μια κυβέρνηση συνασπισμού
από αυτές που αποτελούν τη χαρά της δημοκρατίας. Φανταστείτε έναν τύπο σαν τον
Κουβέλη να ήταν υπουργός Υγείας με τις καραμπόλες και τις συναλλαγές και στη
θέση του Τσιόδρα να ήταν ο Πολάκης.
Φανταστείτε μια κυβέρνηση που, για να μην
χάσει τη «δεδηλωμένη», θα έπρεπε να βρει μια μέση λύση ανάμεσα σε όσους έκριναν
ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας είναι απαραίτητη και σε όσους θεωρούσαν ότι
πρόκειται για περιορισμό της ελευθερίας και επέμεναν να εξαιρεθούν όσοι
διαδηλώνουν για την απελευθέρωση του Κουρδιστάν και την ανεξαρτησία των
Εξαρχείων.
Και τώρα, αφού τα φανταστήκατε όλα αυτά, αναλογιστείτε από τι
γλιτώσαμε.Οι περιστάσεις μάς υπενθυμίζουν την αξία της πολιτικής. Η χώρα ζει
στον αστερισμό δύο καίριων απειλών. Η μία στον Εβρο και η άλλη στον πυρήνα της
κοινωνίας, σε κάθε οικογένεια, στα όρια που χωρίζουν και συνδέουν τον έναν με
τον άλλον. Είναι μια χώρα με αδύναμους μηχανισμούς – αυτό το ξέρουμε.
Ομως, για
πρώτη φορά μετά πολλά που περάσαμε, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε πολιτική
ηγεσία. Οσο κι αν μερικοί, προσκολλημένοι στο Οιδιπόδειο, δεν μπορούν να
παραδεχθούν ότι ο ηγέτης δεν είναι απαραιτήτως ο Πατέρας –με όλον τον σεβασμό
στον Δον Κορλεόνε–, αλλά μπορεί να είναι και ο φίλος ή ο εξάδελφος, όπως ο
Τσιόδρας και ο Μητσοτάκης».
(Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου