Αλαζονεία αλά Τραμπ...

«H πιο πρόσφατη εκδήλωση της μοιραίας αλαζονείας του Τραμπ άρχισε ως μια δήθεν ευτράπελη σκέψη οι ΗΠΑ να αγοράσουν τη Γροιλανδία. Οταν οι κάτοικοι του νησιού και η Δανία απέρριψαν την «πρόταση», με την πρωθυπουργό της Δανίας να την αποκαλεί «παράλογη», ο Αμερικανός πρόεδρος εθίγη. 

«Δεν έπρεπε να συμπεριφέρεται έτσι προς της ΗΠΑ», είπε και ακύρωσε επίσημη επίσκεψη στη Δανία, μια από τις στενότερες συμμάχους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ (από τις λίγες χώρες που συμμετείχαν στην εισβολή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ). 

Η συμπεριφορά του Τραμπ και σε αυτό το ζήτημα είναι αποκαλυπτική: θεωρεί δεδομένο ότι η επιθυμία του πρέπει να γίνει πράξη χωρίς αντιρρήσεις ή εμπόδια. Επίσης, θεωρεί τις ΗΠΑ προέκταση του εαυτού του και όχι τον εαυτό του υπεύθυνο ηγέτη που υπηρετεί το συμφέρον της χώρας του. 

Η είσοδος της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001 σηματοδότησε την πιο ξέφρενη φάση της παγκοσμιοποίησης. Ηταν φυσικό οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις να οδηγήσουν κάποιες χώρες να θέλουν να επανακτήσουν τον έλεγχο της μοίρας τους. Ομως, η αυτοανακήρυξη του Τραμπ ως του «εκλεκτού» που θα ηγείτο αυτής της εκστρατείας βασίζεται περισσότερο στη δική του τάση να προκαλεί ρήξεις χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες, παρά σε κάποια σοβαρή στρατηγική. 

Οι αγρότες, οι εργάτες, η βιομηχανία της δικής του χώρας πλήττονται από τον προστατευτισμό του, επιβεβαιώνοντας το δόγμα το οποίο υπηρετούσε σε όλη του τη ζωή – την αναζήτηση δόξας χωρίς προσωπικό ρίσκο.Ο Τραμπ φαίνεται να σκέφτεται συνεχώς τι θα μπορούσε να προκαλέσει τη μεγαλύτερη ταραχή εντός της χώρας του αλλά και στο διεθνές σύστημα οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης και, αφού το προτείνει πρώτα ως μια μεταμεσονύκτια υπερβολή στο Twitter ή σε κάποια κουβέντα, αργότερα απαιτεί να το δει να εφαρμόζεται. 

Την ίδια ώρα, όχι μόνο δεν κάνει τίποτα για να επουλώσει τις πληγές του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας στη χώρα του, αλλά τις εκμεταλλεύεται. Απορρίπτοντας τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, κολακεύοντας αυταρχικούς ηγέτες, υπονομεύοντας τις προσπάθειες να περιοριστούν οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, προκαλώντας πολέμους εξοπλισμών, υποσκάπτοντας ή αθετώντας αμυντικές συμφωνίες, χλευάζοντας τη συναίνεση και τον συμβιβασμό, ο Τραμπ διευρύνει κάθε διχασμό, προκαλεί ακραίες συμπεριφορές, ενθαρρύνει τον Τραμπ μέσα στον καθένα». 

           (Απόσπασμα άρθρου του Ν.Κωνσταντάρα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)