Απόψεις...

 

«Ο Πολάκης είναι ένα δημοφιλές και επίμονα επιθετικό τρολ με θεσμική ιδιότητα, δεν είναι πολιτικός με την τυπική έννοια του όρου. Σοβαρά τον παίρνουν μόνο οι ασόβαροι. Μπορεί να λειτουργεί ως κέρβερος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι ένας κέρβερος με κοντίσιονερ και κοντό λουρί. Η θορυβώδης αμετροέπειά του είναι ένα μικρό παιχνίδι που του έχει παραχωρηθεί για να έχει κάτι να ασχολείται, ενώ οι ενήλικοι διαμορφώνουν τις εξελίξεις στις οποίες μετά αυτός θα προσαρμοστεί θέλοντας ή μη, για να μη χάσει το μεγαλύτερο παιχνίδι του – δηλαδή τη θέση και τη δημοσιότητα. 

Εντωμεταξύ, ένα τηλεφώνημα του Αλέξη Τσίπρα είναι αρκετό για να τον κάνει να μαζέψει τον οχετό του με τον άτσαλο και αναπολογητικά παιδαριώδη τρόπο του· το θέμα είναι γιατί το τηλεφώνημα δεν πέφτει συχνότερα· γιατί ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκει πολιτική χρησιμότητα στους εκφραστές του βορβορώδους ήθους το οποίο έχει επανειλημμένα κατά το παρελθόν σύρει τη χώρα σε εμφυλιοπολεμικού τύπου, κοινωνικά δηλητηριώδεις καταστάσεις. 

Ο πολακισμός είναι ζωτικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και βασικό συστατικό του αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολίτες έχουν μνήμη: θυμούνται ότι η κουλτούρα του επιδεικτικού αντισυστημισμού δοκιμάστηκε, απέτυχε και πτώχευσε· θυμούνται ότι η φαντασίωση της κρεμάλας, των «προδοτών γερμανοτσολιάδων» και των σκοτεινών συνωμοσιών προσέφερε μερικούς πολυφωτογραφημένους χορούς στο Σύνταγμα και τίποτα παραπάνω· θυμούνται πώς ήταν η εποχή που συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι και γείτονες τσακώνονταν αρειμανίως για την πολιτική, καθώς οι τράπεζες έκλειναν, η Ευρώπη μάς λυπόταν και η χώρα φλέρταρε καθημερινά με την καταστροφή».

                                                          (Άρης Αλεξανδρής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Ζουν σε μόνιμη αιχμαλωσία της ονείρωξης μιας «νέας Ο.Π.Λ.Α.», η οποία θα αναλάβει την «κάθαρση από κάθε είδους στοιχεία του αστικού κράτους», έτσι ώστε να επιβληθεί στη χώρα η αλά ΣΥΡΙΖΑ λαοκρατία, στην πραγματικότητα, όμως, η εξουσία μιας παρεοκρατίας. Η ονείρωξη αυτή έχει να κάνει με κάτι πολύ απλό: είναι αποτέλεσμα της διαπαιδαγώγησής τους στην κουλτούρα του μίσους, της θανατολαγνείας και της αλαζονικής αντίληψης πως μέσα από τις εκκαθαρίσεις θα φέρουν το καινούργιο. Μεταξύ των άλλων, είναι και ανιστόρητοι. 

Αν έκαναν τον κόπο να διαβάζουν λίγο, όχι πολύ, σύγχρονη ιστορία, την ιστορία του 20ού αιώνα, θα μάθαιναν πως όπου η αριστερά, σε όποια από τις πολλές της εκδοχές, προσπάθησε να κάνει αυτά που αυτοί σήμερα ευαγγελίζονται, κατέληξε στην καταστροφή, τον πόνο, το θάνατο. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο στη χώρα μας, όπου η οργάνωση πρότυπο και «εκμαγείο» της ονείρωξής τους, η Ο.Π.Λ.Α. προκάλεσε τέτοιο πόνο που ακόμη και οι εμπνευστές της χρειάστηκαν περίπου 70 χρόνια, για να αρχίσουν δειλά - δειλά να τη μνημονεύουν, χωρίς, είναι η αλήθεια, ιδιαίτερο ζήλο, αφού έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. 

Ο κ. Πολάκης, ως alter ego επί σειρά ετών, του αρχηγού της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, τίποτα δεν κάνει τυχαία. Αποστολή του είναι να συσπειρώσει εκείνο το μέρος του εκλογικού σώματος που ταυτίζεται με τέτοιες αντιδημοκρατικές απόψεις, γαλουχημένο στα βαλτόνερα του αυριανισμού με μία εσάνς προνεωτερικών αριστερίστικων απόψεων και ονειρεύεται την ανεξέλεγκτη εξουσία των δικτύων του ή έστω ένα κακέκτυπο εξουσίας στιλ Εμβέρ Χότζα ή Πολ Ποτ».

                                                                  (Δ.Β. Τριανταφυλλίδης-liberal.gr)