Aπόψεις...

 

«Μάθαμε πολλά την εβδομάδα που μας πέρασε. Εκείνο που δεν μάθαμε είναι: Πόσοι άλλοι οργανισμοί του Δημοσίου λειτουργούν με τους όρους του ΟΣΕ; Πόσοι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στις θέσεις τους με τον τρόπο του σταθμάρχη, πόσοι γιατροί, πόσοι δικαστικοί, πόσοι αστυνομικοί, πόσοι μηχανικοί, πόσοι εφοριακοί; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτόν τον Λεβιάθαν δεν τον υπερασπίζεται μόνον με νύχια και με δόντια η Αριστερά. Τον υπερασπίζεται και ένα μεγάλο μέρος της Νέας Δημοκρατίας. Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ που αντιστέκεται στην αξιολόγηση ανήκει στη Νέα Δημοκρατία. Υπάρχει μια συναίνεση στο πολιτικό σύστημα, όσο κι αν αυτή εκφράζεται μέσα από συγκρούσεις, ως επί το πλείστον εκτός θέματος. 

Η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων. Το χρέος της πολιτικής τάξης απέναντι στη νέα γενιά είναι να αλλάξει το παράδειγμα. Γενιές τώρα έχουμε εθιστεί στην ανευθυνότητα. Την απόδοση ευθυνών τη θεωρούμε αντιδημοκρατική. Από τα πιο απλά, τον τρόπο οδήγησης, ώς τα πιο τραγικά, όπως τα Τέμπη ή το Μάτι. Και αγνοούμε, διότι κανείς δεν μας το δίδαξε, ούτε στο σπίτι ούτε στο σχολείο, ότι η δημοκρατία στηρίζεται στην απόδοση ευθυνών. Αυτό την κάνει να διαφέρει από την τυραννία. Η δημοκρατία μας είναι στην πραγματικότητα η τυραννία της ανευθυνότητας. 

Η ευθύνη είναι συνυφασμένη με την κοινωνική συνείδηση. Και η ευθύνη είναι πάντα ατομική. Ο καθένας ευθύνεται για τις πράξεις του και τις συνέπειες που έχουν αυτές για το κοινωνικό σύνολο. Επινοήσαμε την ενσυναίσθηση για να κρύψουμε τον φόβο που μας προκαλεί η ανάληψη ευθύνης και η απουσία κοινωνικής συνείδησης. Και μένει η οργή. Για άλλους είναι προγραμματισμένη. 

Αλήθεια, τι ζητούσαν η ΑΔΕΔΥ και οι εκπαιδευτικοί στο συλλαλητήριο, που μερικές ημέρες πριν απεργούσαν για να μην καθιερωθεί η αξιολόγηση; Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με τους πολίτες που κατέβηκαν για να διαδηλώσουν τον φόβο τους και την ανασφάλειά τους; Καμία σχέση. Απλώς μεταμφιέζονται σε οργισμένους για να παραστήσουν τον «λαό». 

Ευθύνη, αίσθημα καθήκοντος, κοινωνική συνείδηση. Την επέδειξαν οι πυροσβέστες, οι διασώστες και οι νοσηλευτές που έσπευσαν στον τόπο του δυστυχήματος. Αυτοί δεν έχουν την πολυτέλεια της οργής. Αυτοί ξέρουν ότι η οργή είναι στείρα. Αυτοί ξέρουν από πρώτο χέρι πως η κοινωνία μας ψάχνει το ήθος της μέσα στα συντρίμμια και στα καρβουνιασμένα πτώματα».

(Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου από την  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

@ Μια εργαζόμενη στην καθαριότητα του ΟΣΕ αποκαλύπτει τι συνέβαινε συνήθως στο σταθμαρχείο Λάρισας, όπου είχε βάρδια το μοιραίο βράδυ της τραγωδίας στα Τέμπη ο 59χρονος κατηγορούμενος. Μετά την οργή που προκάλεσε το ηχητικό ντοκουμέντο όπου ακούγεται ο πρωινός σταθμάρχης της Λάρισας (όχι ο κατηγορούμενος) μαζί με έναν άλλο σταθμάρχη να μιλούν για τις… σεξουαλικές τους επιδόσεις εν ώρα υπηρεσίας, μια νέα μαρτυρία δείχνει πως στο συγκεκριμένο σταθμαρχείο είχε παραβιαστεί κάθε πρωτόκολλο.

Η γυναίκα, που δουλεύει ως καθαρίστρια στον ΟΣΕ, ήταν τυχερή γιατί το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου είχε ρεπό. Το δρομολόγιο που εκείνη ακολουθούσε είναι να φεύγει από Θεσσαλονίκη με την αμαξοστοιχία IC63 των 19:25 και να κατεβαίνει στη Λάρισα. Εκεί, κάθονταν περίπου μιάμιση ώρα μέχρι να περάσει η IC62 από Αθήνα -το μοιραίο δηλαδή δρομολόγιο- και να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη.

Η εν λόγω γυναίκα αποκάλυψε στο Mega τι γινόταν τα βράδια στο σταθμαρχείο Λάρισας: «Μαζεύονταν εκεί τα βράδια, έσβηναν τα φώτα, μουσικές, ουίσκι, πάρτι ας το πούμε. Έβλεπα κάποια πράγματα, γιατί περνούσα, μιλούσα, χαιρετούσα», λέει.Προσθέτει ότι ο «πίνακας υπολειτουργούσε, πιο πολύ συνεννοούνταν με τα τηλέφωνα» οι σταθμάρχες με τους μηχανοδηγούς. «Πιο πολύ με τα τηλέφωνα, εγώ αυτό είχα δει τόσο καιρό εκεί πέρα και υπάρχει και ένα σαν GPS μηχανοδηγού με σταθμάρχη».

«Δύο χρόνια που είμαι εκεί, πρώτα περνούσε η εμπορική προς Αθήνα από την πρώτη γραμμή της Λάρισας και μετά έφευγε το Intercity 62 προς Θεσσαλονίκη. Τώρα πώς έγινε αυτό δεν ξέρω», είπε επίσης.

                                                                                     (iefimerida.gr)