Απόψεις...

 

«Πέρσι, μετά από 13 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων ο αριθμός των σταθμαρχών συνεχώς μειωνόταν, ο ΟΣΕ απέκτησε 75 νέους σταθμάρχες και μέσα στο 2023 που θα ολοκληρωθεί ο κύκλος των προσλήψεων θα προσθέσει στο δυναμικό του άλλους 58. Ο πρώτος διαγωνισμός μέσω του χρονοβόρου ΑΣΕΠ εγκρίθηκε το 2021 και καλύπτει 117 θέσεις υπαλλήλων εκ των οποίων οι 36 σταθμάρχες. Και ο δεύτερος το 2022, που καλύπτει 100 θέσεις υπαλλήλων εκ των οποίων οι 22 θα καλύψουν θέσεις σταθμαρχών. 

Για τον πρώτο διαγωνισμό που αφορά 117 θέσεις, με νομοθετική ρύθμιση αποφασίστηκε ότι οι 90 θέσεις που αφορούν επαγγέλματα πεδίου και η κάλυψή τους αποτελεί άμεση ανάγκη, θα προχωρήσουν με fast track διαδικασία. Ο διαγωνισμός αυτός βρίσκεται σε εξέλιξη και μάλιστα για αυτές τις 90 θέσεις έχουν ήδη γίνει 11.000 αιτήσεις. Η ολοκλήρωσή του είναι ζήτημα κάποιων εβδομάδων. Έτσι μέσω του θεσμού της κινητικότητας είχαν προσληφθεί 2 σταθμάρχες, και μέσω συμβάσεων ορισμένου χρόνου άλλοι 73. Έτσι, μετά από 13 χρόνια ο ΟΣΕ απέκτησε 75 νέους σταθμάρχες και σύντομα, με την ολοκλήρωση των προσλήψεων, θα αποκτήσει άλλους 58».

(Κ. Χαροκόπος- liberal.gr)

 «Οι σπουδαστές των δραματικών σχολών δεν αρκούνται να κλείνουν δρόμους και θέατρα για να αποδείξουν την αξία τους. Παλεύουν για την αναβάθμιση των πτυχίων τους παρεμβαίνοντας και στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία. Πέρυσι είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ο Στάθης Λιβαθινός. Οι σπουδαστές τον είχαν κατηγορήσει για αυταρχική συμπεριφορά η οποία, προφανώς, δεν τους επέτρεπε να αναπτύξουν το έμφυτο ταλέντο τους. 

Προ ημερών απολύθηκε από τη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης ο Γιάννης Λιγνάδης. Για μια ακόμη φορά οι σπουδαστές ύψωσαν το καλλιτεχνικό τους παράστημα και αποφάσισαν ότι δεν δέχονται να τους διδάσκει ένας καθηγητής που όχι μόνον ακούει στο όνομα Λιγνάδης, αλλά είναι και αδελφός του κατηραμένου όφεως. Και δεν του φτάνει που είναι αδελφός του, αλλά τόλμησε να τον υπερασπιστεί στο δικαστήριο το περασμένο καλοκαίρι. Το ατόπημα άγγιξε τις ευαίσθητες κεραίες της ηθικής τους και έκτοτε αποφάσισαν να του γυρίσουν την πλάτη. Είτε δεν πήγαιναν καθόλου στα μαθήματά του είτε, όταν πήγαιναν, δεν συμμετείχαν. 

Δεν έχει καμία σημασία αν ο Λιγνάδης δίδασκε στη σχολή από το 2001. Οπως και δεν έχει καμία σημασία αν σε όλ’ αυτά τα χρόνια κανείς δεν είχε να του προσάψει το παραμικρό για την εκπαιδευτική του επάρκεια. Σημασία έχει ότι τον λένε Λιγνάδη και τόλμησε να υπερασπιστεί τον αδελφό του αντί να τον καταδικάσει όπως ορίζουν τα χρηστά ήθη, η ενσυναίσθηση και οι ανάγκες της αντιπολίτευσης».

                                                      (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Είναι τελικά η Ελλάδα ένα αποτυχημένο κράτος; Όχι βέβαια. Όλοι όσοι γράφουμε για τις κρίσιμες μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, την ανάπτυξη, τον εξευρωπαϊσμό δεν τα βγάζουμε από την κοιλιά μας. Τα ζούμε μαζί με όλους τους συμπολίτες μας. Η Ελλάδα έχει μπει σε δρόμο προόδου, αλλά κάποια πατήματα είναι αβέβαια και χάνει την ισορροπία της. Πέφτει αλλά σηκώνεται και πάλι, προχωράει και δεν παύει να ελπίζει. Είναι που βρίσκεται στο μεταίχμιο Δύσης και Ανατολής και αυτό τη σημαδεύει ακόμα. Είναι που ακόμα ένα μέρος της ομνύει στην πανάκεια του κρατικού. Είναι που και το ιδιωτικό συχνά λειτουργεί όπως το δημόσιο. Είναι που το πολιτικό σύστημα δουλεύει ακόμα με πατέντες και κολλητούς. 

Αλλά είναι η πατρίδα μας και την αγαπάμε και δεν την πετάμε στα σκυλιά. Διότι έχουμε μνήμη. Και κάποια παλικάρια έσωσαν μέσα από τη φωτιά συνανθρώπους τους. Και οι επαγγελματίες διασώστες ήταν στην ώρα τους. Και οι γιατροί έδωσαν και δίνουν μάχη να σώσουν τους τραυματίες. Και απλοί πολίτες στήθηκαν στην ουρά να δώσουν αίμα. Συλλυπητήρια σε όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους στα Τέμπη. Το ξέρω, δεν αρκούν, αλλά τι άλλο να γράψω; Άφατος ο πόνος».

                                                                   (Π. Λουκάκος-ΑΤΗensvoice)