Εχθροί της προόδου...

 

«Ήταν η εποχή των «ρετιρέ των ΔΕΚΟ», όταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αιχμάλωτες των προεκλογικών τους υποσχέσεων, βρέθηκαν όμηροι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των οργανισμών του δημόσιου τομέα. Τότε ήταν που καθιερώθηκε η συνδιοίκηση των ΔΕΚΟ από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και έτσι καθιερώθηκε ένα σοβιετικού τύπου μοντέλου διοίκησης οργανισμών, από την εύρυθμη λειτουργία των οποίων εξαρτιόταν η καθημερινότητα εκατομμυρίων πολιτών αυτής της χώρας.

Η λογική της συνδιοίκησης, ενώ θεωρητικά αποσκοπούσε στην προστασία των εργαζομένων από τις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας, κατέληξε στην ασύδοτη δράση συγκεκριμένων συντεχνιών σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ουσιαστικά, είχαμε τη δικτατορία των προνομιούχων, οι οποίοι εργάζονταν σε ένα συνταγματικώς προστατευόμενο περιβάλλον, σε βάρος όλων εκείνων που προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, δηλαδή του ιδιωτικού τομέα. 

Ποιος, για παράδειγμα, μπορεί να δικαιώσει τις απεργίες για ψύλλου πήδημα στις δημόσιες συγκοινωνίες και μάλιστα με αιτήματα καθαρά συντεχνιακά, οι οποίες προκαλούν ασφυξία στις μετακινήσεις των «υπόδουλων» εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα; Υπάρχει, άραγε, κανείς που ξέχασε το κατέβασμα του διακόπτη από τους εργαζόμενους στην ΔΕΗ, την εποχή της παντοδυναμίας τους, αλλά και την ταλαιπωρία των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα και τη συνακόλουθη ζημιά των πάσης φύσεως επιχειρήσεων που αναγκάζονταν να διακόψουν τη λειτουργία τους; 

Δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στη στάση των συνδικαλιστών στον τομέα της παιδείας, αφού είναι ακόμη νωπές οι λουδιτικές τους απόψεις, σχετικά με τη χρήση των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση. Κλασσικό παράδειγμα της ιδεολογίας της ήσσονος προσπάθειας. 

Ο συνδικαλισμός ως θεσμός της ανοιχτής κοινωνίας, υπάρχει γιατί πρέπει να λειτουργεί ως καταφύγιο των εργαζομένων και ως ανάχωμα απέναντι στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας. Αντί για αυτό, έχουμε ένα περίκλειστο σύστημα μίας συνδικαλιστικής νομενκλατούρας, η οποίας για το μόνο που νοιάζεται είναι η αυτοαναπαραγωγή της και η διαιώνιση των σκανδαλωδών προνομίων της. 

Αντί να υπερασπίζονται τους εργαζόμενους, το μόνο που τους νοιάζει είναι η αέναη επανεκλογή τους σε συνδικαλιστικά αξιώματα και η ψευδεπίγραφη «αγωνιστική τους ετοιμότητα». Αυτός είναι ο λόγος της απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στα μάτια των εργαζομένων και η αποχή τους από κάθε είδους δράσης που προκηρύσσουν τα σωματεία.

 Η επί πολλά χρόνια συνδιοίκηση των συνδικαλιστών αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του σημερινού πολιτικού συστήματος. Η δράση κάθε διορισμένης από τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, υπονομεύεται από το συνδικαλιστικό κατεστημένο, το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για τη διατήρηση των «κεκτημένων του» φωνασκώντας και ασχημονώντας σε βάρος το κοινωνικού συνόλου.  

Εχθροί της προόδου, σήκωσαν πρώτοι το μπαϊράκι κατά της αξιολόγησης του ανθρώπινου δυναμικού, όντας πρωτοπόροι της ιδεολογίας της ήσσονος προσπάθειας και του κουκουλώματος κάθε παραπτώματος και ανομίας στο δημόσιο τομέα. Το ίδιο έκαναν και κάνουν σε κάθε προσπάθεια ψηφιοποίησης υπηρεσιών που διευκολύνουν τη ζωή των πολιτών».

(Απόσπασμα άρθρου του Δ.Τριανταφυλλίδη από το Liberal.gr)