Απόψεις...

«Χθες κάποιοι «πονεμένοι» για τον θανάσιμο όλεθρο των Τεμπών, βεβήλωσαν καταστρέφοντας το μνημείο για τα θύματα της Μαρφίν, «τιμώντας» έτσι τα νεκρά παιδιά. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά, και φυσικά την αποτρόπαια πράξη δεν τη χρεώνεται το πλήθος του κόσμου που συγκεντρώθηκε (οι μη κομματικοί με συγκίνηση, οι κομματικοί με σκοπιμότητα και διατεταγμένη θεατρική οργή). Ωστόσο το κατεστραμμένο μνημείο θα μπορούσε να είναι η αισθητική απεικόνιση ενός νέου μηδενιστικού ριζοσπαστισμού που γεννιέται, και ο οποίος δεν έχει ενιαία πηγή. Ένα τμήμα του είναι - σε κάποιο μέτρο και με κάποιο τρόπο - πολιτικοποιημένο. Το άλλο και μεγαλύτερο εκφράζεται από την ελαφρούτσικη τηλεοπτική άποψη, που ακούστηκε πασπατεύοντας έναν αποϊδεολογικοποιημένο χυλό, «τι τους θέλουμε τους πολιτικούς;». 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά από τότε που σταμάτησε να μετέχει των ψηφοφοριών της Βουλής και μετέφερε τη δράση του στο πεζοδρόμιο, υποδαυλίζει τις συγκεντρώσεις, ελπίζοντας ότι θα το εισπράξει ως πολιτική υπεραξία στις επερχόμενες εκλογές (ναι, είναι άχαρη η αναφορά σε εκλογές τέτοιες ώρες, αλλά η χρονική συγκυρία είναι δεσμευτική). Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει (προς το παρόν πάντα) είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που έχει επενδύσει πολιτικά στην υπόθεση, και παρ' όλη την επιθετική φρασεολογία που χρησιμοποιούν τα μίντιά του και οι οπαδοί του στα κοινωνικά δίκτυα, δεν εισπράττει. 

Προσπαθεί ο Φίλης να δείξει νεάζων αμφισβητίας αντισυστημικός. Μιλάει για «δολοφονίες παιδιών στα τρένα» και κατηγορεί την Κεραμέως γιατί γράφουν τα σχολεία απουσίες στα παιδιά που κατέβηκαν να διαδηλώσουν. Αλλά οι νέοι τον βλέπουν και αυτόν ως έναν καρεκλοκένταυρο πρώην υπουργό, που απλώς θέλει να ξανακαθίσει στην εξουσιαστική καρέκλα του».

                                                                            (Γ. Σιδέρης- liberal.gr)

«Βγαίνουν, σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, διάφοροι εξαφανισμένοι ιεροφάντες του λαϊκισμού, που επί χρόνια με την χοντροκοπιά του ελληναράδικου χιούμορ και της δήθεν σάτιρας τους, ανέβασαν σε άλλο επίπεδο την έννοια της προπαγάνδας.Στήνουν το τσαντίρι της αχρειότητας πάνω στην απώλεια νέων ανθρώπων, διεκδικώντας να εμφανιστούν για άλλη μια φορά (διεκδικούν ξανά να εμφανιστούν) ως κήνσορες της ηθικής και προστάτες του ανθρωπότυπου Έλληνα τον οποίο εξευτέλιζαν και εξευτελίζουν, με τα σκετσάκια και τα σκερτσάκια τους.

Με τις αρβύλες και τα τσαντίρια τους και με αντίστοιχες διαδρομές από… «βοθροκάναλο» σε «βοθροκάναλο» με τρελά συμβόλαια είδαν μια μεγάλη ρωγμή στην κανονικότητα και ξεμύτισαν. Μετά τον κ. Αντώνη Κανάκη – ο οποίος μόλις ο συνάδελφος Χρήστος Νικολαΐδης, του απάντησε στα ίσια και στη γλώσσα που καταλαβαίνει, μαζεύτηκε – εμφανίστηκε ο κ. Λάκης Λαζόπουλος δρεπανηφόρος, εναντίον δημοσιογράφων. Έβαλε κι αυτός έναν κόκκινο στόχο πάνω στον κ. Άρη Πορτοσάλτε και κραυγάζοντας έδωσε το γενικό σύνθημα: «Σας βλέπουμε τους δημοσιογράφους, είστε ορατοί και προκαλείτε την οργή μας. Και η οργή θα ξεσπάσει πάνω σας». Απειλή και προτροπή μαζί. Δύο σε ένα. 

Με τη φωνή του Λάκη Λαζόπουλου, που ήρθε ως λεζάντα - συμπλήρωμα  στην αφίσα του Παύλου Πολάκη  με τους «προγραμμένους» για το σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιογράφους. Και όταν κάποιος απ’ όλους όσους, αυτοί οι τύποι περιγράφουν, ή - ακόμα χειρότερα - αναφέρουν ονομαστικά, βρεθεί στη θέση που είχε βρεθεί κάποτε ο Κωστής Χατζηδάκης ή και σε χειρότερη, τότε οι υποκινητές και ηθικοί αυτουργοί θα μας πουν για τη δίκαιη «οργή του λαού» και τη δικαιοσύνη που αποδίδεται. 

Μπροστά στα μάτια μας έχουν ανοίξει το παλιό εγχειρίδιο. Μοιράζουν λίγο διαφορετικά βέβαια τους ρόλους, αλλά το ίδιο έργο ετοιμάζονται να παίξουν. Ανοίγουν με νύχια και με δόντια τη ρωγμή, που άνοιξε στην κανονικότητα, το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ταυτόχρονα όμως και ευτυχώς  μας ανοίγουν ξανά και τα μάτια για το τι είναι ικανοί να κάνουν και μέχρι που είναι ικανοί να φτάσουν».

                                                                           (Κ. Γαλανού- liberal.gr)