Η απαξίωση της ΑΔΕΔΥ...

 

«Την ώρα που γράφεται το άρθρο αυτό η διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ, της ΓΣΕΕ και των διαφόρων συλλόγων, συλλογικοτήτων, ομάδων, σωματείων και φορέων έχει τελειώσει. Οι μνήμες των κινητών τηλεφώνων από τις φωτογραφίες «selfie» έχουν γεμίσει, τα καφενεία και τα ουζερί του κέντρου ασφυκτιούν, από τους αγωνιστές και η μυρωδιά των μολότοφ καλύπτει τα πάντα. 

«Ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε»; «Η λαού γροθιά έφερε τη λευτεριά»; Τα αιτήματα των διαδηλωτών ήταν πάμπολλα και πολυποίκιλα. Κάθε μπλοκ είχε τα δικά του αιτήματα. Από δωρεάν αμβλώσεις μέχρι διαβατήρια στους μετανάστες και από συλλογικές συμβάσεις μέχρι αυξήσεις στους μισθούς. Ελάχιστα από αυτά είχαν σχέση με την κεντρική πλατφόρμα της απεργίας που ήταν «το έγκλημα των Τεμπών να μην συγκαλυφθεί», μιλώντας για αίμα και δολοφόνους.

Και για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό το μήνυμα, η ΑΔΕΔΥ το εξειδίκευσε απαιτώντας να έρθουν στην επιφάνεια οι πραγματικοί ένοχοι του εγκλήματος των Τεμπών και να αποδοθούν οι ευθύνες στους υπαίτιους. Παράλληλα ζήτησε να σταματήσει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της εμπορευματοποίησης και της λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, «να σταματήσει να αντιμετωπίζεται η προστασία της εργασίας και της ζωής σαν κόστος».

Σε ποιους απευθύνονται οι διαδηλωτές ζητώντας την αναζήτηση των πραγματικών ενόχων; Στην κυβέρνηση και στη Βουλή. Και δυστυχώς οι συνδικαλιστικοί ταγοί της χώρας βολεύονται πίσω από αυτήν την θεώρηση. Πως απέναντι τους είναι η κυβέρνηση που διαχειρίζεται τα πάντα. Όμως η απόδοση των ευθυνών θα αποδοθεί από τη Δικαιοσύνη και όχι από την κυβέρνηση. Οι «πραγματικοί ένοχοι» θα βρεθούν από τη Δικαιοσύνη. 

Επομένως μέσω των διαδηλώσεων και των απεργιών, που αποσκοπούν; Στο να πιέσουν τη Δικαιοσύνη; Στο να καθορίσουν οι ίδιοι το πλαίσιο μέσα στο οποίοι θα κινηθούν οι δικαστικές αρχές; Ακαταλαβίστικες πρακτικές. Εκτός και αν πραγματικά η ΑΔΕΔΥ δεν αντιλαμβάνεται τη διάκριση των εξουσιών. 

Bέβαια η ουσία των ενστάσεων της ΑΔΕΔΥ κρύβεται πίσω από τα αιτήματα που έπονται των κυρίαρχων και επίκαιρων θεμάτων αιχμής, που λειτουργούν σαν καμουφλάζ. Διότι η ουσία των κινητοποιήσεων είναι διαφορετική. Η ουσία έγκειται στις διαχρονικές αγκυλώσεις των συνδικαλιστών του δημοσίου τομέα. Που απαιτούν να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να σταματήσει η προσπάθεια λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Διότι ακόμα και σήμερα οι συνδικαλιστές του δημοσίου θεωρούν πως το δημόσιο λειτουργεί για να έχουν απασχόληση  οι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι για να  εξυπηρετούνται οι πολίτες. Υπερασπιζόμενοι με την πρώτη ευκαιρία το «Άβατο του Δημοσίου» στο οποίο οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράνω αξιολόγησης και αποδοτικότητας, υπεράνω κινήτρων και ανταμοιβής, υπεράνω διαδικασιών και ελέγχων. Κυριάκο, βγες μπροστά!»

(Απόσπασμα άρθρου του Κ. Χαροκόπου από το liberal.gr)