Απαρχαιωμένος συνδικαλισμός...

 

«O συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι τόσο απηρχαιωμένος και απαξιωμένος, που όλα όσα συμβαίνουν γύρω από αυτόν παραπέμπουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Και ειδικότερα σήμερα οι 24ωρες απεργίες που προκηρύσσει η ΑΔΕΔΥ αποτελούν το πιο σύντομο ανέκδοτο, θυμίζοντας πως ο συνδικαλισμός του 2023 βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.

Η χθεσινή απεργία του ευρύτερου Δημόσιου τομέα, ακολούθησε το κλασσικό τελετουργικό, που συνηθίζεται σε όλες τις συνδικαλιστικές παρελάσεις. Πρώτοι - πρώτοι οι συνδικαλιστικοί ταγοί της χώρας ακολουθούμενοι από τα στελέχη των ομοσπονδιών, των σωματείων και των οργανώσεων. Κάπου πιο πίσω οι συλλογικότητες του Σύριζα με τα πρωτοκλασάτα στελέχη του.

Πιο πίσω οι συντεταγμένες δυνάμεις του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, του ΠΑΜΕ, των επαγγελματικών στελεχών και των φοιτητών που ανάλογα με την κινητοποίηση, υποδύονται τους ρόλους που τους ανατίθενται. Πότε τους καθηγητές, πότε τους φοιτητές, πότε τους εργάτες, πότε τους οικοδόμους, πότε τους υγειονομικούς και προχθές τους δημοσίους υπαλλήλους. Με τα ροπαλάκια τους, με τα σημαιάκια τους, με τα κράνη τους, έτοιμοι για να συγκρουστούν στο «μετερίζι της ταξικής πάλης» όπως συνηθίζουν να λένε. 

Ακολουθούν τα μπλοκ των μεταναστών, των δικαιωματιστών, των ηθοποιών και των διάσπαρτων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής αριστεράς και στο τέλος εμφανίζονται και «γνωστοί άγνωστοι» που επιβιώνουν όλα αυτά τα χρόνια, παρά τις σχεδόν 50ετείς προσπάθειες των αστυνομικών αρχών.Κάθε μια από αυτές τις ομάδες εκπληρώνει τον αυτοσκοπό της. 

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δικαιολογούν την ύπαρξη τους. Οι συλλογικότητες του Σύριζα πιστοποιούν τον αγωνιστικό τους χαρακτήρα. Το ΚΚΕ κτίζει το επαναστατικό φρόνημα των μελών του, περιφέροντας τον κομματικό στρατό σαν πειθαρχημένο άγημα στους δρόμους των Αθηνών. Οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των μεταναστών βρίσκουν ένα τρόπο να παρουσιάσουν τα αιτήματα τους. 

Οι δικαιωματιστές βρίσκουν τρόπο παρέμβασης. Οι ηθοποιοί χαριτολογούν. Οι εξωκοινοβουλευτικές κομμουνιστικές ομάδες αυτοεπιβεβαιώνονται για την ανάγκη ύπαρξης τους. Και οι γνωστοί άγνωστοι εκδηλώνουν την αντικοινωνική και «αντισυστημική» συμπεριφορά τους.

Αν δεν ήμασταν όλοι μας τόσο φορτισμένοι και πονεμένοι από αυτό το εξωφρενικό γεγονός που θέρισε τόσες ζωές νέων ανθρώπων, θα μπορούσαμε να πούμε πως η απεργία της ΑΔΕΔΥ δεν είναι πια το πιο σύντομο ανέκδοτο, αλλά ένας αναχρονιστικός εφιάλτης που προκαλεί την κοινωνία και τους πολίτες που πραγματικά εργάζονται, μοχθούν και παράγουν».

(Απόσπασμα άρθρου του K.Xaροκόπου από το  liberal.gr)