Λούρος: Ποτάμι ή χωματερή;

 

Θα μπορούσαν να είναι τα Τέμπη της Ηπείρου. Η κοιλάδα του Λούρου είχε όλα εκείνα που θα έκαναν την περιoχή αξιοζήλευτη. Το υγρό στοιχείο σε συνδυασμό με το γεωφυσικό ανάγλυφο, τα αρχαιολογικά ευρήματα, τα ιχθυοτροφεία και oι ταβέρνες δίπλα στο ποτάμι συνηγορούσαν ακριβώς σ’ αυτό. Και όμως. Η περιοχή έχει απαξιωθεί εντελώς σε σημείο που θυμίζει πια κάτι εντελώς πρωτόγονο.

Πρώτο πρόβλημα: τα σκουπίδια. Δεν εξετάζουμε το γεγονός ότι εκείνοι που ευθύνονται είναι φυσικά όσοι τα εκσφενδονίζουν από τα αυτοκίνητα χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για το περιβάλλον δίπλα τους. Θα μπορούσαν και να μην ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Από τη στιγμή όμως που δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν, αφού και η παιδεία στη χώρα μας πνέει τα λοίσθια αυτό δύσκολα θ’ αλλάξει. Άρα πηγαίνουμε στους φορείς εκείνους που είτε εκλέγονται είτε είναι διορισμένοι με σκοπό να αντιμετωπίσουν αυτά τα φαινόμενα και δεν κάνουν γι' αυτό απολύτως τίποτε. 

Είναι δυνατόν ένα ποτάμι σαν το Λούρο να χρησιμεύει για χωματερή; Ενδεικτικές είναι οι φωτογραφίες που δείχνουμε παρακάτω. Τέτοιες θα δει κανείς σε πάμπολλα σημεία στην κοίτη και στις όχθες του ποταμού. Και δεν προλαβαίνει το ποτάμι να κάνει λίγα χιλιόμετρα από τις πηγές του και έχει καταντήσει ήδη μια χωματερή. Και είναι απορίας άξιον το πώς βρίσκονται τόσα  σκουπίδια συγκεντρωμένα σε συγκεκριμένα σημεία. Μήπως τα σπρώχνουν εκεί εκείνοι που θα έπρεπε να τα περισυλλέξουν; 

Δεύτερο θέμα: τα πλατάνια. Αφού αφέθηκαν τόσα χρόνια στη μοίρα τους τώρα που δεν πηγαίνει άλλο το πράγμα αποφάσισαν να τα κόψουν κατά εκατοντάδες. Κι αφού τα έκοψαν, άφησαν τα περισσότερα επιτόπου και μάλιστα κομμένα έτσι ώστε να δείχνουν το πλέον άσχημο πρόσωπό τους. Έτσι χειρίζεται κανείς μια οικολογική καταστροφή; Γιατί περί τέτοιας πρόκειται.

Τρίτο θέμα: η ασυδοσία. Όποιος θέλει-ό,τι θέλει. Στάνες και κοπάδια με τσομπανόσκυλα παντού, μηδενική χάραξη μονοπατιών ή διαδρομών για ποδήλατο κάνουν την περιοχή αφιλόξενη για  τους επισκέπτες. 

Tέταρτον: οι ταβέρνες που βρίσκονται δίπλα στο νερό και που θα μπορούσαν να αποτελέσουν κίνητρο επίσκεψης έχουν μείνει στην εποχή του ογδόντα. Κανένα μεράκι για να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της εποχής ώστε να γίνουν ελκυστικές στο μεγάλο κοινό.

Αντί λοιπόν να μιλάμε τώρα για κάτι μοναδικό στον ελληνικό χώρο, περιφέρουμε τη  θλίψη για την κατάντια μας. Δυστυχώς ούτε η Περιφέρεια ούτε οι τοπικοί Δήμοι φαίνεται να νοιάζονται πραγματικά για την αναβάθμιση της περιοχής. Αυτό που ξέρουν καλά είναι να ζητούν την ψήφο μας. Αυτή τη φορά όμως δύσκολα θα πείσουν το κοινό ότι έκαναν αυτό που θα έπρεπε. 

Τελικά, ενώ η φύση μας χαρίζει λουλούδια εμείς της πετάμε σκουπίδια. Αντίστοιχες περιοχές των Βαλκανίων έχουν γίνει παράδειγμα προς μίμηση κι εμείς προς αποφυγήν...