Απόψεις...

 

«Αυτοί που θα πάνε στα νέα συλλαλητήρια που οργανώνουν οι συνδικαλιστές και η αντιπολίτευση είναι αυτοί που είναι αντίθετοι στον εκσυγχρονισμό του Κράτους, είναι οι κηφήνες που μάχονται την αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα, είναι αυτοί στους οποίους οφείλεται η σαπίλα που ζει και βασιλεύει στη δημόσια διοίκηση και στις ΔΕΚΟ. Δεν πάνε για τη μνήμη των νεκρών ούτε για την απόδοση Δικαιοσύνης. Εκμεταλλεύονται το τραγικό αυτό γεγονός για ευτελείς κομματικούς σκοπούς και για να δημιουργήσουν αναστάτωση και αναταραχή στην κοινωνία. 

Ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης έχει καταλάβει καλά το ρόλο τους. Αποτελούν ένα σάπιο κατεστημένο που θα ξεριζωθεί θέλουν δε θέλουν γιατί η ανάγκη να εκσυγχρονισθεί ο τόπος επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ. Και δεν θα τη σταματήσουν αυτοί οι σκοταδιστές (που, τρομάρα τους, αυτοαποκαλούνται και … «προοδευτικοί»).  

Ο ελληνικός σιδηρόδρομος εικονογραφεί αυτή την κατάσταση. Επειδή ένας σταθμάρχης ήταν άσχετος και οι συνάδελφοί του είχαν πάει  για σουβλάκια, κλονίζεται το πολιτικό σκηνικό και οι οικονομικές προσδοκίες. Και αντιστρόφως, επειδή γύρω από τον ΟΣΕ διαπλέχτηκαν ο κρατισμός, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και ο συντεχνιακός συνδικαλισμός, το ανθρώπινο λάθος δεν θα αργούσε να έρθει. 

Και το παράδοξο: μέχρι το 2015 όταν τα συστήματα και οι πρόνοιες ασφάλειας των δρομολογίων ήταν χειροκίνητα δεν υπήρχαν τέτοια ατυχήματα, όταν μισομπήκε η τηλεδιοίκηση έγινε το κακό. «Η τεχνολογία είχε εισαχθεί και πληρωθεί, χωρίς να λειτουργεί, με αποτέλεσμα να απαιτείται η διατήρηση σημαντικών ανθρώπινων πόρων για ειδικότητες που έρχονται από τον 19ο αιώνα και έχουν καταστεί παρελθόν στους ανεπτυγμένους σιδηροδρόμους της Δύσης» (Α. Χεκίμογλου, Καθημερινή, 5/3/2023)».

                                                               ( Γ. Βούλγαρης-metarrythmisi.gr)

«Αν εξαιρέσουμε τη Διώρυγα της Κορίνθου, τον σιδηρόδρομο, τους δρόμους και τις γέφυρες που κατασκεύασα και που δεν μπορούν να τα ξηλώσουν, όλα τα άλλα τα ξήλωσαν». Στη φράση αυτή του Χαρίλαου Τρικούπη, λίγο πριν τον θάνατό του και μετά την αδυναμία επανεκλογής του ως Βουλευτή («ανθ' ημών Γουλιμής»), συμπυκνώνεται η πορεία των 200 χρόνων του νέου ελληνικού κράτους, με αφετηρία την Επανάσταση του 1821.

Ο Τρικούπης αναφερόταν κυρίως στο έργο εκσυγχρονισμού της μικρής Ελλάδας, την οποία προσπάθησε να οικοδομήσει με τη διάκριση των εξουσιών, την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και τη στελέχωση του Δημοσίου από τους καλύτερους που διέθετε η χώρα, οργανώνοντας ένα κράτος με βάση τα τότε Ευρωπαϊκά πρότυπα, κυρίως του Αγγλικού. Ό,τι δημιούργησε, ξηλώθηκε από τον αντίπαλό του Δηλιγιάννη, που όταν τον ρωτούσαν ποιο είναι το πρόγραμμά του, απαντούσε «το αντίθετον του Τρικούπη». 

Εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις, που με αφορμή το «ολοκαύτωμα» των Τεμπών, κάνουν διαρκώς φασαρία και υποδαυλίζουν τις συγκρούσεις, είναι γιατί δεν θέλουν να ξαναδούμε την αληθινή μας εικόνα και τις πραγματικές αιτίες των καθυστερημένων πλευρών της πατρίδας μας.  Όπως με την άσκηση πρωτοφανούς βίας την περίοδο 2010-2014, δεν άφησαν τη χώρα να συζητήσει ήρεμα τις αιτίες της πρόσφατης χρεωκοπίας της, για να μπορέσουν σε συνθήκες αναταραχής και παραλογισμού να υποσχεθούν ότι «με ένα νόμο και ένα άρθρο» θα έφερναν τους χαμένους παραδείσους, έτσι και τώρα θέλουν η σύγχυση να συγκαλύψει την ανεπάρκεια και τις ανικανότητά τους να προτείνουν κάτι που θα θεραπεύει τις καθυστερήσεις στην πορεία της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, δεν θέλουν ν’ αλλάξει το παραμικρό. 

Είναι αυτοί, που όταν κυβέρνησαν, πήγαν τη χώρα πολλά χρόνια πίσω. Αυτές τις μέρες, που κυριαρχεί στη διάθεση του κόσμου η αντίδραση προς το πολιτικό σύστημα, κάποιοι ονειρεύονται τη διάλυσή του και άρα την υποταγή του σε ολιγαρχικές επιδιώξεις, μέσα από παρδαλά κυβερνητικά σχήματα. Κάτι, που αν επιτευχθεί, θα αποδειχτεί προφανώς ολέθριο».

                                                                           (Γ. Φλωρίδης-liberal.gr)