Ψηφιακά... αγράμματοι

«Είναι απλό και λυπηρό συγχρόνως. Ενας υπάλληλος που επί δύο δεκαετίες δούλευε με το τριπλότυπο και το καρμπόν, την καρτέλα και το μπλάνκο είναι αδύνατο να προσαρμοστεί και να αποδώσει στην ψηφιακή εποχή. Ιδίως αν εργάζεται στον δημόσιο τομέα. 

Ως εκ τούτου, τα τελειότερα ηλεκτρονικά συστήματα να εγκαταστήσουμε, αν δεν υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις να τα δουλέψουν και να εκμεταλλευθούν πλήρως τις δυνατότητες που παρέχουν, θα έχουμε κάνει τη λάθος επένδυση. Οπως λέει και το γνωμικό, «με παλιό δέρμα δε φτιάχνεις καινούργιο παπούτσι». 

Με παρωχημένες νοοτροπίες και αντιλήψεις δεν μπορούμε να πάμε μπροστά. Οι αντιστάσεις του παλιού που φεύγει είναι σημαντικές, γιατί αυτοί που τις προβάλλουν δίνουν την υπαρξιακή μάχη τους. Αντιλαμβάνονται ότι στο νέο που επελαύνει αυτοί δεν έχουν θέση και προσπαθούν να καθυστερήσουν την έλευσή του. Αλλωστε, το λένε απερίφραστα: «Αν εγκατασταθούν τα ηλεκτρονικά συστήματα, θα μειωθούν οι θέσεις εργασίας». 

Κολλημένοι σε ένα παραγωγικό πρότυπο προηγούμενων δεκαετιών, αδυνατούν να αντιληφθούν πως σε κάποιους τομείς όντως χάνονται θέσεις εργασίας, αλλά δημιουργούνται άλλες, σε τομείς που απαιτούν δεξιότητες που αυτοί δεν τις έχουν. Τα τελειότερα ηλεκτρονικά συστήματα να εγκαταστήσουμε, αν δεν υπάρχουν άνθρωποι να εκμεταλλευθούν πλήρως τις δυνατότητες που παρέχουν, θα έχουμε κάνει τη λάθος επένδυση.

Προχθές στη Βουλή αποδείχθηκε ότι το σύστημα της τηλεδιοίκησης στη Λάρισα λειτουργούσε τη μοιραία νύκτα του δυστυχήματος. Ο σταθμάρχης το αγνόησε είτε γιατί δεν γνώριζε πώς να το λειτουργήσει είτε γιατί εμπιστευόταν περισσότερο το χειροκίνητο σύστημα από το ψηφιακό. Το θεωρούσε πιο σίγουρο, με το γνωστό αποτέλεσμα. 

Οπως ξεδιπλώνονται τα γεγονότα που σιγά σιγά έρχονται στο φως της δημοσιότητας, εκείνο το μοιραίο βράδυ συμπρωταγωνιστές ήταν ένα τετράδιο στο οποίο ήταν γραμμένες με το χέρι οι βάρδιες και ένα μπλάνκο που επιστρατεύθηκε να καλύψει τις παραλείψεις των σταθμαρχών. 

Σε όλο αυτό το σκηνικό δεν υπάρχει κανένα ψηφιακό ίχνος. Ολα χειρόγραφα, που μας στέλνουν πίσω στη δεκαετία που οι συγκεκριμένοι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι προσλήφθηκαν.

Συνεπώς, όσα επιμορφωτικά σεμινάρια και να γίνουν, το κολλημένο μυαλό δεν αλλάζει. Αν θα πρέπει κάπου να επενδύσουν οι δημόσιοι φορείς είναι στα προσόντα των νεοπροσλαμβανόμενων και στην έφεσή τους να μάθουν και να ενημερωθούν, ώστε να εκμεταλλευθούν στο 100% τα πλεονεκτήματα της ψηφιακής εποχής».

(Απόσπασμα άρθρου του Σ.Μουμτζή από το liberal.gr)