Απόψεις...

«Φυσικά και θα υπάρξει πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας στα Τέμπη. Το παράξενο θα ήταν να μην υπήρχε. Προς το παρόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, στην κεντρική τους έκφραση, κρατούν χαμηλούς τους τόνους και καλά κάνουν. Οι περιθωριακές ομάδες των αριστεριστών και αυτές τη δουλειά τους κάνουν, αυτή που γνωρίζουν να κάνουν πάντα. Πιθανόν να επιχειρήσουν να αναβιώσουν τον Δεκέμβριο του 2008, με βάση πώς η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων είναι νέα παιδιά. Η συγκυρία το ευνοεί, όπως το επιδιώκουν και εγχώρια εξωθεσμικά κέντρα και εξωχώρια, με πολλαπλές δυνατότητες παρέμβασης. 

Όσο συνειδητοποιείται το μέγεθος της τραγωδίας τόσο συσσωρεύεται περισσότερος θυμός στην κοινωνία. Θυμός κατά παντός υπευθύνου και μέσα σε αυτόν τον σωρό των ευθυνών συμπεριλαμβάνονται οι πάντες, καθώς σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν πως αυτή η νοσηρή κατάσταση δεν είναι καινούργια. Σε αυτή την κυβέρνηση «έκατσαν πολλές στραβές στη βάρδια της» και αντιμετώπισε τις περισσότερες με επιτυχία. Τώρα στο τέλος της θητείας της ήρθαν τα πιο δύσκολα, γιατί συνέβη αυτό που επεδίωκε με κάθε τρόπο να μη συμβεί».

                                                                           (Σ.Μουμτζής- liberal.gr)

«Στην Ελλάδα έχουμε πίσω μας μακρά παράδοση από τραγωδίες με πολλά θύματα, που δεν συνοδεύτηκαν όμως από παραιτήσεις υπουργών. Να θυμηθούμε ενδεικτικά τις φωτιές του 2007 όπου ο υπουργός Βύρων Πολύδωρας παρέμεινε στη θέση του επικαλούμενος το «στρατηγό άνεμο», το ναυάγιο του «Σάμινα» το 2000 για το οποίο ο Χρήστος Παπουτσής δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη —παρά το γεγονός ότι αυτό αποτέλεσε αίτημα ευρύτατης αποδοχής— και βέβαια το πιο πρόσφατο, την τραγωδία στο Μάτι, για την οποία ούτε η Ρένα Δούρου ούτε ο Νίκος Τόσκας είχαν το σθένος να αναλάβουν αμέσως και έμπρακτα την πολιτική ευθύνη».

                                                                       (Α.Στασινός- protagon.gr)

«Αν θέλουμε να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση για τα αίτια της τραγωδίας, δεν μπορεί παρά να ξεκινήσουμε από την απουσία αξιολόγησης δομών και ανθρώπων. Αν υπήρχε ένα σύστημα που θα αξιολογούσε το πώς λειτουργούν οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι, θα διαπίστωνε –εφόσον ήταν αξιόπιστο– πως δεν υπάρχουν επίπεδα ασφαλείας. Δηλαδή δεν υπάρχουν εκείνοι οι αυτοματισμοί που θα ενεργοποιούνται αμέσως όταν κάτι δεν πάει καλά. Αλλά η αξιολόγηση των δομών δεν αρκεί. Γιατί συστήματα αλληλασφάλισης μπορεί να υπάρχουν, αλλά οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να εξαντλήσουν όλες τις δυνατότητες που παρέχουν είτε από υποκειμενικές αδυναμίες είτε επειδή το πρόγραμμα επιμόρφωσής τους είναι πλημμελές».

                                                                 (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)