Δημοκρατία και ...ολοκληρωτισμός

 

«Η χώρα μας αποτελεί μοναδικό παράδειγμα στον ελεύθερο δυτικό κόσμο πολιτικού αναχρονισμού και υστέρησης. Το πιστοποιεί το γεγονός ότι κόμματα που έχουν στο πολιτικό τους DNA το σπέρμα του σταλινικού ολοκληρωτισμού, το καθένα σε διαφορετική δόση, καταλαμβάνουν περίπου το 40% του εκλογικού σώματος. Ο εκδημοκρατισμός των πολιτών που ψηφίζουν αυτά τα κόμματα έχει αποδειχθεί πολύ δύσκολος. 

Σε δυτικές χώρες με ισχυρή μεταπολεμική παράδοση σε σταλινικά κομμουνιστικά κόμματα η παρουσία αυτών των κομμάτων είναι σήμερα σχεδόν μηδαμινή. Ιδιαίτερα σε χώρες που οι πολίτες τους τον έζησαν μεταπολεμικά και έκαναν αγώνα να τον αφήσουν πίσω τους, προοδεύοντας σήμερα ως αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.

Στη χώρα μας λειτουργούν τουλάχιστον 3 κοινοβουλευτικά κόμματα με ζωντανό το σταλινικό πνεύμα στις διάφορες εκφάνσεις του. Το ΚΚΕ που εκφράζει την ορθοδοξία του, η ΜΕΡΑ25 που διακατέχεται από την ασυνείδητη νοσταλγία του και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι εμποτισμένος από το πνεύμα των σταλινικών συνιστωσών του. Ο τελευταίος απαρτιώνει όλο το φάσμα του ολοκληρωτισμού του σταλινισμού, αγγίζοντας ακόμη και την ακραία μορφή που σχετίζεται με τον ένοπλο αγώνα και την τρομοκρατία. 

Λησμονείται συχνά το γεγονός ότι στελέχη του και συνεργαζόμενοι του ήταν οι νομικοί και πολιτικοί υποστηρικτές της εγκληματικής 17Ν. Ακόμη και σήμερα κορυφαία στελέχη του αναφέρονται στην οργάνωση αυτή ως πολιτική και όχι εγκληματική, τρομοκρατική. Γενιές πολιτών μετά τον πόλεμο αλλά και τη μεταπολίτευση μεγαλώσαμε με το πολιτικό πνεύμα του σταλινισμού. Γενιές μαθητών και φοιτητών της μεταπολίτευσης σπούδασαν έχοντας ως καθηγητές τους συμπαθούντες η οργανωμένους σταλινικούς. 

Τα ποσοστά των εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης στα συνδικαλιστικά τους όργανα (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ) που εμφιλοχωρούνται από σταλινικά αισθήματα το πιστοποιούν. 

Η ισχυρή παρουσία αυτών των κομμάτων στην κοινωνία, περισσότερο όμως στην εκπαίδευση συνέβαλε καθοριστικά στον εθισμό της, ιδιαίτερα των νέων πολιτών της, στην πολιτική βία και στην καθημερινή ανοχή στον κοινωνικό βίο ακραίων μορφών διαμαρτυρίας: καταλήψεις ακόμη και για χρόνια δημοσίων αλλά και ιδιωτικών χώρων, φραστική επίθεση και στοχοποίηση του αντιπάλου ακόμη και φυσικός προπηλακισμός του διαφωνούντος, καταστροφή δημοσίων και ιδιωτικών χώρων, παρακώλυση της οικονομικής ζωής, κατάχρηση διαδηλώσεων κλπ.»

(Απόσπασμα άρθρου του Αχ. Γραβάνη από το  liberal.gr)