Απόψεις...

 

«Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο η σημερινή Αριστερά έχει ταυτίσει την κοινωνική της πρακτική με την αντιπαλότητα απέναντι στην αριστεία. Καμία σχέση με την παράδοση της αριστερής σκέψης, που αντιμετώπιζε την αριστεία ως προϋπόθεση των κοινωνικών αγώνων. Το προλεταριάτο κατά Μαρξ ήταν οι άριστοι της βιομηχανικής κοινωνίας. Αυτοί παρήγαν την υπεραξία που την καρπωνόταν το κεφάλαιο. 

Το προλεταριάτο δεν υπάρχει πια. Είναι ένα ιστορικό κειμήλιο. Προσπαθεί να το αξιοποιήσει η σημερινή Αριστερά, όχι μόνον η δική μας, μετουσιώνοντάς το στους μετανάστες και στης γης τους κολασμένους. Οι οποίοι, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με την παραγωγή οικονομικής ή κοινωνικής αξίας. Διά της αριστείας η πραγματικότητα μπορεί να απελευθερωθεί από τις δουλείες της. 

Τα παιδιά που απαιτούσαν καλύτερο βαθμό απ’ ό,τι άξιζαν, στην πραγματικότητα πάλευαν για την υποδούλωση στις συνθήκες ενός πανεπιστημίου καταδικασμένου να παράγει διπλώματα αντί για γνώση. Και αν ήσαν φοιτητές Ιατρικής ή υποψήφιοι πολιτικοί μηχανικοί;»

                                                           (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Κάποιοι έμπειροι στα της Αριστεράς θεωρούν απολύτως βέβαιο ότι ο Πολάκης θα κάνει δικό του κόμμα και θα κατέβει στις εκλογές. Πιστεύουν δε ακραδάντως ότι πιστεύει ακραδάντως ότι μόνος του έχει ένα πανελλαδικό ποσοστό άνω του 3%. Αρα (θεωρεί ότι) θα βρεθεί στη Βουλή ως αρχηγός με καμιά δεκαριά βουλευτές πίσω του».

                                                                        (Δ. Ευθυμάκης-   Protagon.gr)

 «Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατήγγειλε τους «συστημικούς δημοσιογράφους», ποτέ δεν είπε καταδικαστική λέξη για τα ίδια τα αφεντικά τους, αυτούς που έδιναν τη «γραμμή». Πώς είναι δυνατόν να καταγγέλλονται οι δημοσιογράφοι ως φερέφωνα των αφεντικών τους, να καταγγέλλονται και να αποδοκιμάζονται ονομαστικώς οι ίδιοι, και όχι τα αφεντικά τους; Τα αφεντικά δεν ήταν οι κατεξοχήν «ταξικοί εχθροί» για τον ΣΥΡΙΖΑ;

Όμως για τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα, τον Αλαφούζο, τον μακαρίτη Κοντομηνά, ποτέ δεν ακούστηκε κουβέντα κριτικής, ούτε από το κόμμα, αλλά ούτε και από τον ακάματο ρωμαλέο διώκτη της «συστημικής δημοσιογραφίας» Παύλο Πολάκη. Ήταν για όλους τους ο εύσχημος τρόπος υποταγής τους στους καναλάρχες, χρησιμοποιώντας ως φύλο συκής και εύκολη λεία τη φωτογενή βιτρίνα τους, τους παρουσιαστές και σχολιαστές».

                                                                               (Γ. Σιδέρης- Liberal.gr)