Απόψεις...

«Διαβάζω πως το Εθνικό Θέατρο, έχει ακυρώσει όλες τις προγραμματισμένες παραστάσεις του, λόγω της κατάληψης των χώρων του, από τους σπουδαστές της δραματικής του σχολής. Αναζήτησα τις αντιδράσεις τόσο του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, όσο και της Δραματικής του σχολής και βρήκα μία ανακοίνωση, όπου κοντολογίς, παρακαλούσαν τους καταληψίες να αποχωρήσουν και να αναζητήσουν νέες μορφές κινητοποιήσεων. 

Προφανώς, ούτε το Διοικητικό Συμβούλιο, ούτε η διεύθυνση της Δραματικής σχολής, έχουν την παραμικρή αίσθηση ευθύνης ή έστω ντροπής για αυτή την κατάσταση. Κατέλαβαν τα κτίρια του οργανισμού τα «παιδιά», μεταξύ των οποίων και το κόσμημα του κέντρου της Αθήνας, εκείνο που χτίστηκε με σχέδια του Τσίλλερ, οπότε με βάση τη λογική «κάθε αγώνας είναι δίκαιος» και η πολιτεία «έχει πάντα άδικο», αφήνουμε τα πράγματα ως έχουν, προκειμένου τα «παιδιά» να μην τους κακοχαρακτηρίσουν ως «αντιδραστικούς», «προσκυνημένους» και άλλα τέτοια φαιδροεπαναστατικά.

Θα αναρωτηθεί κανείς, βέβαια: ποιος προστατεύει τη δημόσια περιουσία, γιατί σίγουρα δεν είναι περιουσία των «παιδιών»; Ποιος προστατεύει τα κτίρια, τις εγκαταστάσεις, το πλούσιο υλικό που υπάρχει μέσα στο πρώτο τη τάξει θέατρο της χώρας; Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Ποιος θα πληρώσει για τα διαφυγόντα κέρδη από τη ματαίωση των παραστάσεων και άλλων δράσεων του Εθνικού Θεάτρου; Σωστά μαντέψατε! Θα πληρώσουμε πάλι όλοι εμείς μέσω της γενναίας κρατικής επιχορήγησης προς το Εθνικό μας Θέατρο».

                                                              (Δ. Β. Τριανταφυλλίδης- liberal.gr)

«Αναμφίβολα η πρωθυπουργική θητεία του Κώστα Καραμανλή χαρακτηρίστηκε από το θηριώδες έλλειμμα το οποίο άφησε αποχωρώντας από την εξουσία. Αυτό σκέπασε όλη την πορεία του. Κι όμως, επί των ημερών του προχώρησαν μια σειρά από αποκρατικοποιήσεις που μέχρι τότε αποτελούσαν ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Ποιος θα φανταζόταν πως η «Ολυμπιακή Αεροπορία», που στοίχιζε ετησίως πολλά δισ. στους φορολογουμένους, θα περνούσε σε χέρια ιδιωτών; Κι όμως έγινε. Για να μην αναφερθώ στον ΟΤΕ και στην έλευση της COSCO. Το να αφήνουμε τη μεγάλη εικόνα να επισκιάζει τα πάντα οδηγεί πολλές φορές σε αδικίες. 

Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου γνώρισε κι αυτός απηνή κριτική κυρίως για το πώς διαχειρίστηκε την κρίση τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του. Υποτίμησε το μέγεθος του προβλήματος και υπερεκτίμησε τις ικανότητες της κυβέρνησής του να το επιλύσει. Κι όμως, ήταν ο ίδιος που καθιέρωσε τη διαφάνεια στη λειτουργία του ελληνικού Δημοσίου (βλ. «Διαύγεια») και αποπειράθηκε να εφαρμόσει το OpenGov, μια διαδικασία που υπονομεύθηκε τελικά από το ίδιο το κόμμα του. Η κυβέρνησή του έκανε θετικές κινήσεις στον χώρο της Παιδείας και επί των ημερών της ξεκίνησε η προσέγγιση της Ελλάδας με το Ισραήλ. Τέλος, έχει ένα σοβαρό ελαφρυντικό για την κρίση: ήταν μια κατάσταση πρωτόγνωρη για όλη την Ευρωζώνη.

Η ισοπεδωτική αποτίμηση των πεπραγμένων ενός ηγέτη είναι εύκολη, γιατί είναι απαλλαγμένη από τη βάσανο της κριτικής σκέψης. Είναι και βολική, γιατί πάντα τα εξιλαστήρια θύματα φορτώνονται και τις αμαρτίες πολλών άλλων».

                                                                   (Σ.Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)