Απόψεις...

 

«Από την ώρα που ξάπλωσα στο κρεβάτι, άρχισε να με ψέλνει. Σαν πολυβόλο. Όση ταχύτητα είχε στα χέρια του και μαεστρία στα δάκτυλα του, διπλή είχε στη γλώσσα του και στη σκέψη του. Να μην παρεξηγηθώ, για γιατρό ομιλώ. Και για κρεβάτι θεραπείας, στο οποίο υποχρεώθηκα να ξαπλώσω επί εικοσιπεντάλεπτο, μήπως και συνέλθω από έκτακτο πόνο που ενέσκηψε και με τσάκιζε. Ε, επί είκοσι πέντε λεπτά, ο γιατρός μου άλλαξε τα φώτα στην κριτική. Κι εγώ αμίλητος. Κι ο γιατρός ενόσω δούλευε, μιλούσε παράλληλα. Διαμαρτυρόταν. Τσαντιζόταν. Εξανίστατο. Τα έβαζε με όλους και με όλα. Τον έπνιγε το δίκιο. Ή μάλλον η κοινωνική αδικία και η πολιτική αναισχυντία τον έπνιγαν. Και τις κατακεραύνωνε. 

Πλην έφτασε επιτέλους η στιγμή να φύγω. «Ευχαριστώ γιατρέ, τι σου χρωστάω;» τον ρώτησα. Με χαιρέτησε και με παρέπεμψε στην κοπέλα που καθόταν στην ρεσεψιόν του ιατρείου. «Ογδόντα ευρώ κύριε» μου είπε εκείνη. Μα μόλις είδε την κάρτα στο χέρι μου, συνέχισε «δυστυχώς το pos έχει χαλάσει, μετρητά δεν έχετε;» Έβγαλα ογδόντα ευρώ μετρητά και τα άφησα πάνω στον πάγκο. Τα σούφρωσε με την μία, δίχως να κάνει καμιά άλλη κίνηση. «Απόδειξη δεν θα μου δώσετε;» την ρώτησα σμίγοντας τα φρύδια μου. 

Με κοίταξε με τα δυο παιχνιδιάρικα ματάκια της, με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση απομάκρυνε το εικοσάρικο από τα υπόλοιπα χρήματα, το έσπρωξε προς το μέρος μου και μου απάντησε. «Έχει τελειώσει το μπλοκάκι των χειρόγραφων αποδείξεων, εγώ φταίω. Αφήστε εξήντα και στην επόμενη φορά, θα σας κόψουμε απόδειξη και για τις δύο επισκέψεις. Θα μας ξανάρθετε έτσι κι αλλιώς, σωστά;»Πολύ σωστά… Γύρισα και κοίταξα στην αίθουσα αναμονής. Περίμεναν έξι άτομα. Έξι ογδοντάρια χωρίς απόδειξη, μόνο εκείνη την ώρα. Δίκιο είχε τελικά ο επαναστατημένος γιατρός. Είναι δημοκρατία αυτή;»

                                                                  (Δ. Καμπουράκης – liberal.gr)

Είναι πάγια τακτική της Αριστεράς, που έρχεται από το βαθύ, εγκληματογόνο παρελθόν της, η ηθική εξόντωση των αντιπάλων της να προηγείται της πολιτικής και της κοινωνικής εξόντωσής τους. Σήμερα τουλάχιστον είναι τυχεροί γιατί δεν ακολουθεί και η βιολογική τους εξόντωση. 

Η κυρία Σοφία Νικολάου – την οποία δε γνωρίζω προσωπικά – παρήγαγε έργο σε έναν ιδιαίτερα δύσκολο τομέα, αυτό των φυλακών. Και γι' αυτό συγκρούστηκε, δημιούργησε εχθρούς, πολέμησε κυκλώματα. Και τώρα όλο αυτό το σύστημα την εκδικείται. Εννοείται πως αν αρκούνταν στη διαχείριση «εισερχομένων - εξερχομένων» και κυρίως αν υπάκουε στα κελεύσματα της Αριστεράς για τον Κουφοντίνα, σήμερα δε θα είχε κανένα πρόβλημα.

                                                                          (Σ. Μουμτζής –Liberal.gr)

«Εάν επαληθευθούν οι αμερικανικοί φόβοι (ένα πολύ μεγάλο εάν), ο πόλεμος στην Ουκρανία θα αλλάξει δραματικά χαρακτήρα, αποκτώντας διαστάσεις σύγκρουσης της Δύσης με το ενιαίο μπλοκ Κίνας – Ρωσίας, δηλαδή της δεύτερης οικονομίας του κόσμου και της πρώτης πυρηνικής δύναμης. Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ούτε στα χειρότερα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, καθώς η ρήξη Μάο – Χρουστσόφ και η ρεάλ πολιτίκ του Χένρι Κίσινγκερ απέτρεψαν τη συγκρότηση ισχυρού ρωσοκινεζικού άξονα. 

Ο,τι κατάφεραν να αποφύγουν οι Αμερικανοί επί εποχής υπαρκτού σοσιαλισμού, κινδυνεύουν να το αντιμετωπίσουν σήμερα, με τον καπιταλισμό, στην κρατικο-ολιγαρχική εκδοχή του, να έχει θριαμβεύσει από καιρό σε Ρωσία και Κίνα».

                                                       (Π. Παπακωνσταντίνου- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)