Θυμός, θυμός, θυμός...

 

«Μια χώρα με θηριώδη νούμερα εισαγωγών, που κλείνει τα μάτια στον κατήφορο του πρωτογενή τομέα, που μπάζει κενά και ελλείψεις στην παραγωγή, στη βιομηχανία. Μια χώρα που ποτέ δεν κοίταξε προς την Ολλανδία και το Ισραήλ για να παραδειγματιστεί. Τουρισμός, καφέ και άγιος ο Θεός. Δυο ονόματα που αξίζει να θυμηθούμε. Δ. Καπούνης Πρόεδρος ΕΑΣ Νάξου και Δ. Μόσχος, Πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Καστοριάς. 

Ο πρώτος έφτασε να μηχανευτεί ολόκληρο σχέδιο αποκαλυπτηρίων. Στα ίχνη του σκανδάλου από το 2020. «Το 2023 συνεννοήθηκα με τον συνήγορό μου και την Εισαγγελία Νάξου να κάνω εικονική δήλωση 7.661 στρεμμάτων. Δεν πίστευα ότι με τέτοιον όγκο θα μπορούσε να περάσει. Και όμως πέρασε! 22 Δεκεμβρίου μου μπαίνουν 16.391 ευρώ στο λογαριασμό. Ενημέρωσα τον συνήγορό μου και την εισαγγελέα ότι επέστρεψα τα χρήματα και κατήγγειλα τα πάντα και από τηλεοράσεως». Καταλαβαίνετε, αναγνώστες, σε τι θέση φτάνει ο έντιμος πολίτης; 

Πάμε στον έτερο πολίτη; «Ξαφνικά είδαμε σε αιτήσεις», μιλάμε για το 2019, «να έχουν δηλωθεί εκτάσεις από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την παραγωγή και την περιοχή. Εδώ που η ελιά δεν ευδοκιμεί ανακαλύψαμε 22.000 στρέμματα σε υψόμετρο 1.850 μέτρων! Αντίστοιχα για τα αμύγδαλα η παραγωγή του νομού μας είναι 1.700 στρέμματα και δηλώνονταν στον ΟΠΕΚΕΠΕ 19.000!». Θέλετε και μια από τις πιο γλαφυρές δηλώσεις για το φαγοπότι; Εν έτει 2000. «Αν ίσχυαν όλα τα στρέμματα που δηλώνονται και επιδοτούνται, τότε η Κρήτη θα πρέπει να είναι τριώροφη ή να εκτείνεται μέχρι τη Λιβύη». 

«Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι παράδειγμα επιτυχούς διαχείρισης» άκουσα σε συνέντευξη τον Κωστή Χατζιδάκη να δηλώνει. Τι αβρός τρόπος! Τι εκλεπτυσμένος λόγος! Ποίηση. 25 χρόνια, πόσες κυβερνήσεις, πόσες αντιπολιτεύσεις. 

Και στα καθ΄ημάς; Αποφασίστηκε η κατάργηση του ΟΠΕΚΕΠΕ και η ενσωμάτωσή των πληρωμών και ελέγχων του στην ΑΑΔΕ. Στην ΑΑΔΕ θα μεταφερθεί και το προσωπικό του Οργανισμού. Και τι άλλο; «Θα προσληφθούν και άλλοι εκατό υπάλληλοι». 

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο στη γραφή από το να πρέπει να δαμάσεις τον θυμό, την απόγνωση, το αίσθημα ματαιότητας ώστε, αντί για μια κραυγή αγρίου, που πιέζει τα σωθικά σου, να γράψεις χρονογράφημα. Θυμός, θυμός, θυμός».

(Απόσπασμα  άρθρου της Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr)