Ψυχιατρικό "πείραμα"...

«Στην «Πανούκλα», του Καμύ, έρχεται η στιγμή που οι εγκλωβισμένοι στο Οράν σταματάνε να γράφουν γράμματα προς τον έξω κόσμο. Στέλνουν μόνο τηλεγραφήματα με τα οποία απλώς δηλώνουν την κατάστασή τους. «Είμαι καλά, σε αγαπάω». Οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους. Ακόμα και αν τις απλώσεις σε ένα χαρτί, δεν θα δώσουν φωνή στις σκέψεις. Είναι, στην πραγματικότητα, νεκρές. Και κάπως έτσι, ξεμένουμε από λόγια, πατώντας στις ίδιες λέξεις. 

Βλέπουμε τον Χαρδαλιά που εδώ και ένα μήνα μας λέει ότι οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες. Και κάθε μέρα κατεβάζει όλο και περισσότερο τα γυαλιά του, για να θυμόμαστε ότι μας βλέπει και μπορεί να μας στείλει το πρόστιμο στο σπίτι. Και τον Τσιόδρα που ό,τι και αν τον ρωτήσουν, όλο τα ίδια λέει. Το μόνο που αλλάζει είναι ο αριθμός των κρουσμάτων και το μήκος της φράντζας του -προφανώς δεν θα κουρευτεί για να μη σκανδαλίσει με την προνομιακή πρόσβαση σε μπαρμπέρη. 

Οσο, λοιπόν, ο Χαρδαλιάς παίζει την κασέτα με την κρισιμότητα της μάχης και τις επόμενες κρίσιμες εβδομάδες, τόσο εσύ σταματάς να τον ακούς. Ολα δείχνουν ότι αυτή κατάσταση θα τραβήξει, στην καλύτερη περίπτωση, κανένα δίμηνο. Ο Τσιόδρας θα έχει πλέον μπούκλες. Μπορεί πάλι να παίζουν βίντεο αρχείου με τους Τσιόδρα-Χαρδαλιά καθώς κανένας δεν θα προσέχει τι λένε. Και θα ταϊζόμαστε, καθημερινά, όπως τα κοτόπουλα στο πτηνοτροφείο, με τη φρίκη των άλλων, μακαρίζοντας την τύχη μας που δεν ζούμε τα χειρότερα. 

Ναι ξέρω, οι παλαιότερες γενιές πέρασαν και χειρότερα. Ενας κύριος 94 ετών μου έλεγε, στο τηλέφωνο, ότι αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτα μπροστά στην απαγόρευση κυκλοφορίας και στην πείνα της Κατοχής. Ακριβώς. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι από μας δεν έχουν ζήσει Κατοχή για να τους παρηγορεί η σύγκριση. Κατά μία εκδοχή, συμμετέχουμε στο μεγαλύτερο ψυχιατρικό πείραμα που έγινε ποτέ. Και όμως, οι συνέπειες της κρίσης στη ψυχική υγεία του πληθυσμού είναι ένα θέμα με το οποίο δεν ασχολείται κανείς -τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. 

Βέβαια η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι ξεχνούν και προχωρούν. Ας ελπίσουμε ότι έτσι θα συμβεί και με μας. Θα το αφήσουμε πίσω μας και ούτε θα γυρίσουμε να το κοιτάξουμε»

                        (Aπόσπασμα άρθρου του Κ.Γιαννακίδη από το protagon.gr)