Yποκρισία..

{..} Και ο Αντώνης Ρέμος δήλωσε χθες ότι «όσον αφορά στο χιούμορ με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, είναι χιούμορ. Το χιούμορ του μέσου Ελληνα! Σε αυτούς ανήκω και εγώ και με αυτόν τον τρόπο αντιδράμε στη σκληρή, σημερινή πραγματικότητα στην οποία μας έχουν επιβάλει να ζούμε».
Να, και ο «μέσος Ελληνας», ο οποίος στις καλές εποχές δεν έλειπε από τα κέντρα που εμφανιζόταν ο Ρέμος. Γνωρίζει ο καλλιτέχνης σε ποιον απευθύνεται και ποιος τον στηρίζει. Στέκει στο πλευρό του, λοιπόν, και τον εκφράζει.
Η δουλειά που έχει κάνει η ιδιωτική τηλεόραση στη διαμόρφωση του κοινού της πίστας, είναι αδιαμφισβήτητη. Επί χρόνια σε απευθείας σύνδεση, σε σχεδόν 24ωρη βάση, έχτισε γερά θεμέλια στο γούστο και στις προτιμήσεις.[..]

Αναρωτιέμαι: μήπως η υποκρισία είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο πριν από τη συνειδητοποίηση και την αλλαγή; Χρειάζεται δεκαετίες η μετατόπιση αντίληψης, σκέψης και πράξης. Εν τω μεταξύ, οι κοινωνικοπολιτικές συντεταγμένες διαμορφώνονται ως εξής: το κράτος υποκρίνεται ότι μάχεται τη φοροδιαφυγή (και όχι μόνο), υποκρινόμενο ότι πασχίζει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις και να εδραιώσει τη «νέα Ελλάδα», οι καλλιτέχνες υποκρίνονται ότι συμπαραστέκονται στον «μέσο Ελληνα» περιγράφοντας «τη σκληρή πραγματικότητα», το κοινό υποκρίνεται ότι εκτονώνεται με όσους υποκρίνονται ότι το εκφράζουν, οι επικριτές όλων υποκρίνονται ότι οργίζονται γιατί εκ της υποκρισίας σιτίζονται, όσοι πραγματικά αηδιάζουν υποκρίνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται την υποκρισία...

                                            (Από άρθρο της της Μαρίας Κατσουνάκη στο protagon)

                                                                                                                       (του Ηλία Μακρή)