Εδώ ...γελάμε

 

                                                                                                                                 (Χρ. Παπανίκος)

 

Ασέβεια, βεβήλωση και θράσος...

  

«Δεν πρόλαβε καν να στεγνώσει η (ψηφιακή) μελάνη από το χθεσινό σημείωμα για την «Ασυδοσία της αριστερής βίας στα Α.Ε.Ι.» και ένα νέο περιστατικό ήρθε να σοκάρει την ελληνική κοινή γνώμη. 

Φωτογραφίες που δημοσίευσε στο διαδίκτυο ο ιστορικός της Τέχνης και επιμελητής εκθέσεων κ. Μεγακλής Ρογκάκος, δείχνουν το μέγεθος της βεβήλωσης των χώρων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, την ασέβεια απέναντι στον πολιτισμό, το θράσος των συμμοριών που λυμαίνονται τη δημόσια περιουσία και το μίσος του απέναντι στον άνθρωπο.  

Οι φωτογραφίες αυτές θυμίζουν την μανία των φανατικών τζιχαντιστών του ISIS απέναντι στα μνημεία του πολιτισμού. Το καταστροφικό μένος ενάντια σε ό,τι θυμίζει την έμπνευση, τον κάματο και τη δημιουργία, κοντολογίς απέναντι στα έργα των ανθρώπων.

Οι φωτογραφίες αυτές, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμη επεισόδιο του ακήρυχτου πολέμου των συμμοριών αυτών, απέναντι στην κοινωνία και φέρουν βαρύ συμβολισμό. Συμβολίζουν το μίσος που διακατέχει αυτούς τους νέους, μίσος απέναντι στην κοινωνία και στον ίδιο τους τον εαυτό. 

Αναρωτιέται κανείς σε ποιες οικογένειες μεγάλωσαν για να μισούν τόσο πολύ; Με τι ανθρώπους συναναστρέφονται, ώστε να μην μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στην θεμιτή διαφωνία στην πολιτική και την καταστροφική μανία απέναντι σε όλα; Δηλώνουν αναρχικοί, μα τους λείπει η στοιχειώδης γνώση ακόμη και των κειμένων των μεγάλων στοχαστών του αναρχισμού κατά τον 19ο αιώνα. Είμαι σίγουρος πως δεν γνωρίζουν καν τα ονόματά τους. 

Για τα έργα τους, ας μην το συζητήσουμε καθόλου. Θυσιάζουν την ατομικότητα και την προσωπικότητά τους, προκειμένου να συμμετάσχουν σε αγέλες καταστροφέων και γκρεμιστών, αντιπροτείνοντας νεφελώδεις ιδέες κοινοκτημοσύνης και αδελφοσύνης, τη στιγμή που οι ίδιοι θεωρούν εχθρούς κάθε ένα που δεν ασπάζεται τις χαοτικές τους απόψεις. 

Κήρυξαν τον πόλεμο κατά της κοινωνίας, θεωρούν εαυτούς πεφωτισμένους και τους υπόλοιπους συμβιβασμένους, αλλά όπως αποδείχτηκε και από την πρόσφατη επίθεση στον Γιάνη Βαρουφάκη, κατοικούν στα βόρεια προάστια και προέρχονται από ευκατάστατες οικογένειες. 

Πλήττουν μέσα στην ευμάρειά τους κι αναζητούν τρόπους για να ανεβάσουν την αδρεναλίνη στον οργανισμό τους, προκαλώντας ατιμώρητοι καταστροφές και τρομοκρατώντας τους άλλους. Ωστόσο, κάποια στιγμή πρέπει να μπουν όρια και να τελειώσει αυτή η άνευ νοήματος και άχρηστη για την κοινωνία βία. 

Η κοινωνία έχει κουραστεί, καταδικάσει και απορρίψει αυτή τη βία εδώ και χρόνια. Οι θύλακες αυτής της βίας, οι οποίοι έλκουν την καταγωγή τους από την «ένοπλη παράδοση» της τρομοκρατίας με τα δεκάδες αθώα θύματα της 17Ν και των άλλων οργανώσεων που έχουν εξαρθρωθεί, θα πρέπει να συναντήσουν την αποφασιστικότητα των διωκτικών αρχών και την αυστηρότητα της δικαιοσύνης. 

Η ελληνική κοινωνία, έχοντας δοκιμαστεί σκληρά την τελευταία δεκαετία, έχει ανάγκη από ηρεμία, κανονικότητα και συνθήκες ικανές να τη βοηθήσουν να προχωρήσει μπροστά. 

Ο αναχρονισμός, η αρχαϊκή αυτή πολιτική συμπεριφορά, η οποία βρίσκει κατανόηση από ορισμένους πολιτικούς κύκλους της σημερινής αντιπολίτευσης και ανοχής από άλλους, αποτελεί τροχοπέδη για την πρόοδο και την προκοπή των πολιτών. Και στο αίτημα αυτό, η πολιτεία δεν μπορεί πλέον να κωφεύει υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος της σύγκρουσης. Η κοινωνία, έτοιμη από καιρό, θα την στηρίξει».

                 (Απόσπασμα άρθρου του Δ. Τριανταφυλλίδη από το  liberal.gr)

Χωρίς... σχόλια

 

Ρήσεις...

 

Ορδές...

  

«Ορδές που κραυγάζουν, βρίζουν και απειλούν. Τη Δευτέρα δέχθηκα επίθεση έξω από το γραφείο μου. Χθες, επίθεση στην αίθουσα. Eπρεπε να προστατεύσω τους φοιτητές μου, η κατάσταση ήταν ένα τσακ πριν βγουν ρόπαλα», δηλώνει στην Athens Voice η Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου. 

Εκείνη έπρεπε να προστατεύσει τους φοιτητές της, όμως οι συνάδελφοί της δεν έσπευσαν να της συμπαρασταθούν. Φοβήθηκαν τις ορδές; Δεν ήθελαν να μπλέξουν; Ή μήπως έριξαν το επεισόδιο στο καλάθι με τα άπλυτα της πανεπιστημιακής ζωής; Κοινώς το θεώρησαν αμελητέο, κοινότοπο. Ας πρόσεχε. 

Δεν σκεφτόταν τις συνέπειες όταν με ανάρτησή της στο fb αντιμετώπιζε κριτικά τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη; Ας ρωτούσε κάποιον ορθώς σκεπτόμενο να της υπαγορεύσει τις σωστές λέξεις. Oμως τι να περιμένεις από μια καθηγήτρια Φιλοσοφίας η οποία προ καιρού είχε πρωτοστατήσει στην κίνηση για την αφαίρεση του τίτλου του καθηγητή από τον Πούτιν; Πόσα αντίστοιχα επεισόδια έχουν καταγραφεί τις τελευταίες δεκαετίες; Πόσες φορές τα έχουμε καταγγείλει; Και πόσους υπερασπιστές έχουν βρει; 

Η ενιαία σκέψη, αυτή που δεν ανέχεται παρά μόνον τον εαυτό της, είναι καταδικασμένη να δημιουργεί αγέλες οι οποίες παράγουν βία και οδηγούν στον ολοκληρωτισμό. Το φαινόμενο δεν αφορά μόνον το πανεπιστήμιο. Το φαινόμενο αφορά ολόκληρη την κοινωνία και τη διανοητική αλητεία που περιθάλπει. 

Oποιος διαφωνεί είναι εχθρός. Και οφείλεις να τον εξολοθρεύσεις. Η Aριστερά, από τότε που σταμάτησε να παράγει δική της σκέψη, έχει αναλάβει τον ρόλο του εξολοθρευτή των αντιπάλων της. Η μεταστροφή έγινε από τότε που άρχισε να υπερασπίζεται τους δολοφόνους της τρομοκρατίας. Χωρίς παιδεία, με τα υποτυπώδη ελληνικά τους, αυτά τα ενεργούμενα πολύ απλά θεωρούν τη σκέψη εχθρό τους διότι τους ξεβολεύει από την αδράνεια των στερεοτύπων που ελέγχουν τον νου τους και τα αντανακλαστικά τους. 

Ο νέος ολοκληρωτισμός είναι ακέφαλος ή κουκουλοφόρος. Δεν προτείνει μιαν άλλη κοινωνία από τη δική μας. Δρα αντανακλαστικά. Καίει, καταστρέφει και παλεύει να φιμώσει κάθε φωνή που δεν συντονίζεται στην αμάθειά του».

(Απόσπασμα άρθρου του Τ. Θεοδωρόπουλου από την  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

«Μόνο έκπληξη δεν αποτελεί η ανακοίνωση μιας φοιτητικής παράταξης με το όνομα ΕΑΑΚ της Φιλοσοφικής Σχολής, η οποία ευθέως απειλεί την πρόεδρο του τμήματος Πολιτικής Φιλοσοφίας κυρία Βάνα Νικολαϊδου - Κυριανίδου, γιατί είχε το «θράσος» να έχει άλλη άποψη για κάποιο γεγονός. Δεν είναι η πρώτη φορά που η πανεπιστημιακή αυτή δασκάλα, η οποία ξεχωρίζει για το μεράκι και το ζήλο, την αφοσίωση και την επιμονή της στην επιστήμη και στα δημοκρατικά ιδεώδη, όπως αρμόζει σε κάθε ένα που έταξε τη ζωή του στη γνώση και την αλήθεια, να γίνεται στόχος απαράδεκτων, αντιδημοκρατικών και ολοκληρωτικών επιθέσεων που θυμίζουν την νεανική χιτλερική οργάνωση στη δεκαετία του 1930. 

Η εν λόγω παράταξη - συμμορία, έχει διακριθεί για τη βία που ασκεί σε καθηγητές και φοιτητές, εν ονόματι μιας «επαναστατικής πρωτοπορίας» μέσα στα ελληνικά ΑΕΙ, παραβιάζοντας όχι μόνο το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αλλά και τον μισό Ποινικό Κώδικα. Πρόκειται για μία ακόμη μορφή της «κόκκινης βίας» που μαστίζει ορισμένους θύλακες της ελληνικής κοινωνίας, με τις ευλογίες κομματικών οργανισμών και την παράξενη ανοχή της επίσημης πολιτείας. 

Βλέπουμε καθημερινά να καταλαμβάνονται δημόσια κτίρια, να ασκείται βία σε δημόσιους λειτουργούς, αλλά και νέα παιδιά που δεν θέλουν να παίξουν το «παιχνίδι της επαναστατικής γυμναστικής», να καταστρέφονται και να ληστεύονται δημόσια εργαστήρια με πανάκριβο εξοπλισμό και κάτι περίεργες διαδρομές με κυκλώματα του κοινού ποινικού δικαίου, όπως απέδειξε η περίπτωση της κατάληψης των φοιτητικών εστιών του ΕΚΠΑ από συμμορίες που διακινούσαν ναρκωτικά, όπλα και συμμετείχαν σε ληστείες. 

Το ζοφερό αυτό κλίμα, δεν είναι κάτι καινούργιο, δημιουργήθηκε σταδιακά στην πάροδο των χρόνων. Η πολιτεία ανήμπορη (;) φοβούμενη το πολιτικό κόστος δεν κάνει τίποτα. Η αντιπολίτευση το θεωρεί βούτυρο στο ψωμί της, φωνάζοντας πως κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της νομιμότητας, θέτει σε κίνδυνο την ελευθερία στα πανεπιστήμια. Ελευθερία των συμμοριών που παρανομούν; Ελευθερία για τους τρομοκράτες των άλλων; Ελευθερία για την ασυδοσία της αριστερής βίας; 

Στο μεταξύ, το ελληνικό, δημόσιο πανεπιστήμιο παλεύει με κόπο να φέρει σε πέρας την πολύτιμη αποστολή του για την προετοιμασία των αυριανών επιστημόνων που θα βοηθήσουν τη χώρα να ξεφύγει από τον αμαρτωλό, φαύλο κύκλο της καθυστέρησης και της οπισθοδρόμησης ή ακόμη και της παλινόρθωσης καταδικασμένων από την ιστορία ιδεολογιών της βίας. Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτή τη βία;»

                                                                (Δ.Τριανταφυλλίδης- liberal.gr)

 «Αν και δεν είμαι ιστορικός επιστήμων, προσπαθώ χρόνια τώρα να αντιληφθώ την ψυχολογική αξία του κρατισμού μας. Κοινώς το βάρος με το οποίο το βαθύ κράτος δεσμεύει όσες κοινωνικές δυνάμεις προσπαθούν να απελευθερωθούν. Γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο κανονικός, ενώ προσπάθησε να συγκροτήσει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία, δεν μπόρεσε να συγκρουσθεί μαζί του; Γιατί ο Κώστας Σημίτης δεν κατάφερε να απαλλαγεί από το βάρος του; Το βάρος του κρατισμού είναι το βάρος του βαθέος κράτους. Και γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εν έτει 2023, έχει να αντιμετωπίσει το βαθύ κράτος ως το αδύναμο σκέλος της εξουσίας του; 

Ισως να μην είναι τυχαίο ότι και τους τρεις αυτούς ηγέτες της Μεταπολίτευσης τους απασχόλησε η θέση της Ελλάδας στη διεθνή σκηνή. Ισως να μην είναι τυχαίο ότι κανείς από τους τρεις δεν είχε τη συμπαράσταση των πολιτικών κομμάτων στα οποία στηριζόταν.Είμαστε μια συντηρητική κοινωνία. Ας το πάρουμε απόφαση. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήθελε να οργανώσει ένα σύγχρονο κράτος για την εποχή του. 

Σήμερα το αίτημα παραμένει ανικανοποίητο. Ενα σύγχρονο κράτος δεν έχει τη δύναμη να αποκλείει δυστυχήματα. Εχει όμως τη δυνατότητα να ελέγξει τη βλακεία του σταθμάρχη. Το αντέχουμε ως κοινωνία; Ή μήπως τα συντηρητικά μας αντανακλαστικά είναι τόσο ισχυρά που προτιμούμε να θρηνούμε θύματα προκειμένου να κρίνουμε τους ζωντανούς; 

Για την τραγωδία στα Τέμπη ευθύνεται το βαθύ κράτος. Αυτό το ασπόνδυλο μαλάκιο που γεννήθηκε μαζί με την Ελλάδα και εξακολουθεί να τη διαχειρίζεται».

                                                          (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Μετά το δυστύχημα στα Τέμπη τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ξέφυγαν κάπως από την αποστολή τους και για σχεδόν τρεις εβδομάδες ενημέρωναν για την ασφάλεια των μεταφορών, τις συμβάσεις που υπέγραφαν και ξαναϋπέγραφαν οι υπουργοί, την κατάσταση στο ελληνικό δημόσιο (δηλαδή την κατάσταση στη χώρα αφού ό,τι είναι οι χώρες είναι και τα δημόσιά τους) και γενικά θέματα βαριά και δύστροπα τα οποία καθόλου δεν ενδιαφέρουν και ουδόλως ενημερώνουν το κοινό που τα παρακολουθεί. Δεν θα ήταν υπερβολή αν κάποιος μιλούσε για μαύρη τρύπα στην ενημέρωση. 

Ευτυχώς, τις τελευταίες ημέρες παρατηρώ ότι η μαζική ενημέρωση απομακρύνεται σιγά σιγά από τα ασήμαντα και επιστρέφει στα πραγματικά σημαντικά θέματα τα οποία είχαν μείνει στο περιθώριο όλες τις τελευταίες ημέρες όπως: 

Ρεπορτάζ για την τιμή του μπακαλιάρου: Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω ιδιαιτέρως για να σας πείσω ότι πρόκειται για θέμα υψίστης σημασίας, ανάλογης με το θέμα της τιμής της λαγάνας.  

Ρεπορτάζ για τους Αθηναίους που έφυγαν για τριήμερο: Πραγματικά ενημερωμένος πολίτης είναι αυτός που έχει εικόνα για την πληρότητα των τουριστικών προορισμών του τριημέρου και έχει δει τουλάχιστον 10 οδηγούς στα διόδια να γκρινιάζουν για την κίνηση την οποία θα είχαν αποφύγει αν είχαν ξεκινήσει λίγες ώρες νωρίτερα ή αργότερα. Μετά θα μάθουμε τι γίνεται με τους εκδρομείς του Πάσχα, μετά με τους εκδρομείς του καλοκαιριού κ.ο.κ. ώστε όλο τον χρόνο η τουριστική ενημέρωσή μας να είναι πλήρης».

@«Την ώρα που γκρινιάζουμε, μεμψιμοιρούμε και αυτομαστιγωνόμαστε, η Ελλάδα, η χώρα του εξυπνότερου, εργατικότερου, εντιμότερου και πιο βασανισμένου λαού στον κόσμο, επιδεικνύει επιτυχίες δυσανάλογες του μεγέθους της, όχι μόνο και στον αθλητισμό αλλά και την πολιτική. 

Η τελευταία μεγάλη ελληνική διεθνής επιτυχία ήρθε μέσα από μια έρευνα της Novaya Gazeta (ολόκληρη μπορείτε να διαβάσετε εδώ) η οποία τιτλοφορείται «Τα πρωτοπαλίκαρα του Πούτιν» και μεταξύ άλλων έχει μια κατάταξη των 10 πιο «υπέρ-του-Πούτιν» (pro-Putin) κομμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. 

Ποιος δεν νιώθει να τον κατακλύζει εθνική υπερηφάνεια καθώς βλέπει το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ να φιγουράρουν στη 2η και 8η θέση αντίστοιχα; Αν μάλιστα σκεφτείτε ότι στο ευρωκοινοβούλιο εκπροσωπούνται 223 (αν μέτρησα σωστά) κόμματα, καταλαβαίνετε το μέγεθος της επιτυχίας η οποία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν κανείς σκεφτεί ότι η μόνη άλλη χώρα που έχει δύο κόμματα στο τοπ-10 είναι η Γερμανία. Και όλο αυτό το χρωστάμε στην Αριστερά μας».

                                                                   (Μ.Βουλαρίνος-  ΑΤHensvoice)

Εδώ ...γελάμε

                                                                                                                                    (Χρ.Παπανίκος)
 

Απόψεις...

 

«Η εικόνα είναι πλέον γνωστή. Ο δήμαρχος της Φλωρεντίας, Ντάριο Ναρντέλα, επιτίθεται σε έναν βάρβαρο –ακτιβιστή τον αποκαλούν τα ΜΜΕ– που προσπάθησε με μπογιά να προκαλέσει ζημία στο ιστορικό Παλάτσο Βέκιο. Και ο δήμαρχος δεν αρκέστηκε σε αυτό. Στη συνέχεια, πρωταγωνίστησε στην αποκατάσταση της προκληθείσας ζημίας στο ιστορικό μνημείο. Σε γραπτή δήλωσή του τόνισε: «Η επίθεση στην Τέχνη, στον Πολιτισμό και στην ομορφιά –που είναι αβοήθητα μπροστά στη βία και δημιουργούνται για το καλό της ανθρωπότητας– δεν μπορεί ποτέ να δικαιολογήσει τη μάχη για ένα σκοπό, ακόμα και τον πιο αποδεκτό».

Ο ακτιβισμός είναι μια μορφή πολιτικής δράσης που ξεφεύγει από τις συνήθεις δραστηριότητες των συστημικών κομμάτων. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα συλλογικοτήτων και των κινημάτων κοινωνικής κριτικής, που σε τελική ανάλυση θεωρούν τον καπιταλισμό υπεύθυνο για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. 

Πολλές φορές τα όρια μεταξύ ακτιβισμού και τραμπουκισμού δεν είναι ξεκάθαρα, ενώ άλλες φορές ο ακτιβισμός οδηγεί κατευθείαν στη βαρβαρότητα, όπως στην προχθεσινή περίπτωση της Φλωρεντίας».

                                                                  (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Βαρέθηκα κιόλας να ακούω και να διαβάζω για τον Πολάκη. Εντάξει, έκαναν ότι τον διώχνουν, τώρα παριστάνουν ότι τον ξαναπαίρνουν πίσω μετανιωμένο. Θέατρο για μικρά παιδιά. Το πράγμα είναι πού απλό. Αν έβλεπαν ότι το άνοιγμα προς το Κέντρο τους βγαίνει, θα τον παραμέριζαν τον Παύλο. Τώρα που βλέπουν ότι παρά το δυστύχημα και την καταφανή απώλεια της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να εισπράξει μετριοπαθείς ψηφοφόρους, έτρεξαν κατ’ ευθείαν στην προαιώνια δεξαμενή τους, που είναι η δήθεν επαναστατική και αντισυστημική ψήφος. Την οποία όμως εκφράζει πρωτίστως ο Πολάκης.

Άρα, τον ξαναφέρνουν μέσα. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει δίχως τον Πολάκη, ούτε ο Πολάκης δίχως να είναι βουλευτής. Οπότε ο μεν Τσίπρας έκανε την κωλοτούμπα του και τον επανέφερε, αφού ο ίδιος ο Πολάκης δέχτηκε να αυτοεξευτελιστεί με μια επιστολή που δεν συνάδει διόλου με το τσαμπουκαλεμένο και αψύ προφίλ που ο ίδιος καλλιεργεί συστηματικά».

                                                                      (Δ. Καμπουράκης- liberal.gr)

«Εδώ και λίγες ημέρες, ο γνωστός διαδικτυακός απόπατος, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται τα έμμισθα τρολ, συνταξιούχες άγαμες θυγατέρες, πασιονάριες που διακρίθηκαν για τις προπαγανδιστικές τους αρετές στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, αλλά και δεδηλωμένοι οπαδοί διαφόρων υποφύσεων της αριστεράς, έχουν ξεσαλώσει κυριολεκτικά, φτάνοντας μέχρι του σημείου να δημοσιεύουν παραποιημένες φωτογραφίες από εκδηλώσεις χαράς ποδοσφαιρικών ομάδων, ως μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στην πόλη του αιώνιου φωτός, στο Παρίσι. Καλούν δε τους κομματικούς τους υποτελείς να ξεσηκωθούν για να ανατρέψουν «τα αντιλαϊκά σχέδια της κυβέρνησης». Μάλιστα. 

Η κατά καιρούς ταύτιση τους, πότε με λατινοαμερικανούς, αριστερούς, νεοαυταρχικούς ηγέτες, πότε με διάφορα τριτοκοσμικά κινήματα και πότε με χαρακτηρισμένες τρομοκρατικές οργανώσεις (είναι νωπές οι μνήμες από άρθρο επιφανούς ακροαριστερού, σχολιαστή συντηρητικής εφημερίδας, ο οποίος εκστασιαζόταν για το «κοινωνικό κράτος του ISIS), έχει μόνιμα χαρακτηριστικά και φανερώνει, αφενός μεν τη γοητεία που ασκούν τα αυταρχικά καθεστώτα στους Έλληνες αριστερούς και, αφετέρου, την παντελή τους αδυναμία, αν όχι οικειοθελή υποταγή, απέναντι στο σύνδρομο του αυστηρού μα στοργικού πατέρα, την αποδοχή του οποίου επιζητούν με κάθε τρόπο. 

Αναρωτιέμαι πού ήταν όλοι αυτοί οι επαναστάτες και οι Ζορό των κοινωνικών δικαιωμάτων, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία, γονάτιζε ευλαβικά μπροστά στους εκπροσώπους της Τρόικα και υπέγραφε το 3ο, πιο σκληρό αλλά και άχρηστο μνημόνιο».

                                                                 (Δ.Τριανταφυλλίδης- liberal.gr)

@ Η πρόεδρος του τμήματος Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ Βάνα Νικολαΐδου–Κυριανίδου, στοχοποιήθηκε από αριστερούς φοιτητές επειδή έγραψε στο facebook ότι οι κινητοποιήσεις για το δυστύχημα στα Τέμπη δεν μπορεί να έχουν τοξικότητα ή βία, καθώς αυτά δεν συνάδουν με καμιά διαμαρτυρία, πόσο μάλλον με ένα συλλαλητήριο για μια εθνική τραγωδία.  Μετά την ανάρτησή της, φοιτητές πήγαν στο γραφείο της Βάνας Νικολαΐδου «προκειμένου να τοποθετηθεί για την αισχρή ανάρτησή της σε σχέση με την κρατική δολοφονία των Τεμπών»! 

Η παράταξη Συνεργασία Ανεξάρτητων Φιλοσοφικής (ΣΑΦ-ΕΑΑΚ) που τοποθετείται στην εξωκοινοβουλευτική ΑριστεράΣυγκεκριμένα, έβγαλε το συμπέρασμα ότι χαρακτήριζε… φασίστες τους φοιτητές που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία, και την κατηγόρησαν ότι είναι εχθρός της κοινωνίας. Μάλιστα, η παράταξη επικρίνει την καθηγήτρια ότι «στοχοποιεί αρχικά τις ίδιες τις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις, τους συλλογικούς φορείς αλλά και τις ίδιες τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων».

                                                                                    (iefimerida.gr)

Xωρίς... σχόλια

 

                                                                                                                                       (iefimerida.gr)

Απόψεις...

«Ο Α. Τσίπρας πήγε και επισκέφτηκε στη Λάρισα ένα γιαπί το οποίο η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ το παρουσίασε πως ήταν το κέντρο τηλεδιοίκησης του ΟΣΕ. Αυτό το γιαπί ήταν το υπό κατασκευή νέο κέντρο το οποίο θα ολοκληρωθεί το φθινόπωρο. Το υπάρχον, που λειτουργεί κανονικά, βρίσκεται σε άλλο κτίριο. Την ξενάγηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο γιαπί την έκανε ένας συνταξιούχος, από το 2010, υπάλληλος του ΟΣΕ. Μάλιστα το ρεπορτάζ λέει πως είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. 

Εννοείται πως μέσα σε αυτό το κακοσκηνοθετημένο περιβάλλον ο Α. Τσίπρας εξαπέλυσε τους μύδρους του κατά της κυβέρνησης. Fake ο χώρος, fake και ο «υπάλληλος» του ΟΣΕ. Και έμεινε ο Τσίπρας με τους φιλιππικούς του. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναγάγει τη σκηνοθεσία σε προπαγάνδα. Μόνο που στην εποχή του Διαδικτύου όλα αποκαλύπτονται τάχιστα και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Το ψέμα κρατά λίγη ώρα και η κατάσταση γίνεται μπούμεραγκ για τους εμπνευστές της».

                                                                        (Σ.Μουμτζής- Liberal.gr)

«Στην Ελλάδα, η δεύτερη –μετά τη Δημοκρατία– πιο κακοποιημένη έννοια από την εγχώρια Αριστερά, η οποία δίνει αυτή την περίοδο μάχη χαρακωμάτων στα σχολεία και στις εκπαιδευτικές δομές, είναι η αξιολόγηση. Ενώ και το δυστύχημα στα Τέμπη ήρθε να υπομνήσει με τρόπο δραματικό πόσο ολέθρια για το κοινωνικό σύνολο μπορεί να αποβεί, η έλλειψη της αξιολόγησης –υπό την ευρεία έννοια της– και να την υποδείξει ως το θεμέλιο λίθο της αξιοκρατίας, στο χώρο της εκπαίδευσης γίνεται ένα συστηματικό σαμποτάζ. Οι δυνάμεις της αριστεράς όλων των αποχρώσεων χαρακτηρίζουν την αξιολόγηση τιμωρία του προσώπου - εργαζόμενου και επιβάλλοντας την απουσία της, καταδικάζουν την κοινωνία σε μαζική αντικοινωνικότητα».

                                                                               (Κ.Γαλανού- Liberal.gr)

«Η αναξιοπιστία, η ανικανότητα (εκούσια ή ακούσια), η απουσία οποιασδήποτε αξιολόγησης και απολογισμού, η μικρή ή μεγάλη συναλλαγή με ίδιον όφελος, η ατιμωρησία, όλα αυτά τα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας. Με παραδείγματα απλά, καθημερινά. Γιατί ο κρατικός μηχανισμός υπάρχει σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. 

Σε έναν μικρό τόπο όπου ο πολίτης αισθάνεται αδύναμος να διαμαρτυρηθεί για την παραβατική συμπεριφορά του γείτονα, γιατί όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους στην επαρχία. Και γιατί η τοπική αρχή θα κάνει τα «στραβά μάτια» στην ηχορύπανση ενός μπαρ τις ώρες κοινής ησυχίας. Είτε επειδή είναι «καλή», είτε επειδή έχει καλύτερες σχέσεις με το μπαρ. Κράτος βαθύ; 

Σε ένα συνεργείο το οποίο θα καταχραστεί ανενόχλητο τον δημόσιο χώρο και τα πεζοδρόμια μιας οικιστικής περιοχής στα προάστια της ελληνικής πρωτεύουσας. Σαν να είναι η συνέχεια του χώρου του. Ρυπαίνοντας και δημιουργώντας κυκλοφοριακή όχληση. Και παρά τις καταγγελίες, τα πρόστιμα και τις συστάσεις, η Δημοτική Αστυνομία καταλήγει να κάνει ψυχολογική υποστήριξη στους διαμαρτυρόμενους πολίτες, των οποίων οι έξοδοι εμποδίζονται. Γιατί η Δημοτική Αρχή είναι ενήμερη, αλλά «αδρανεί».

                                                                        (Χρ.Πουτέτση -protagon.gr)

Εύθυμα και... σοβαρά

 

Απόψεις...

«Από όποια γωνία και αν το προσεγγίσεις όλο αυτό που συμβαίνει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, σε πιάνει απελπισία. Διότι η πραγματικότητα επιβεβαιώνει την αίσθηση που όλοι είχαμε εκ των προτέρων: αυτό το ποδόσφαιρο, ως οικοσύστημα, δεν ήταν προετοιμασμένο για να διαχειριστεί αυτό που σήμερα συμβαίνει, δηλαδή το γεγονός ότι ο τίτλος του πρωταθλητή διεκδικείται από τέσσερις ομάδες. 

Ήμασταν πολλοί αυτοί που καταλαβαίναμε ότι τώρα που έχει την προσοχή περισσότερων από ποτέ αυτό το πρωτάθλημα θα βγάλει τον κακό εαυτό του και τελικά θα κάνει ζημιά και όχι καλό στη φήμη του. Και τώρα το ζούμε και το παρακολουθούμε με την βεβαιότητα ότι θα έχει κακό τέλος, διότι δεν υπάρχει τρόπος να το προλάβουν το κακό, ή, πιο σωστά, επειδή δεν υπάρχει στην Ελλάδα κανένας με την ικανότητα, την διάθεση, την δικαιοδοσία και την πυγμή για να προλάβει το κακό. 

Αρχιδιαιτητής που έχει δείξει εδώ και μήνες ότι αυτό που συμβαίνει εδώ με το ποδόσφαιρο δεν είναι αρκετός για να το διαχειριστεί. Πρόεδρος ομοσπονδίας που υποκαθιστά κάθε τρεις και λίγο τον αρχιδιαιτητή και την ΚΕΔ, ασχολείται με την διαιτησία λες και έπρεπε να είναι δική του ευθύνη, και φτάνει να δέχεται ενοχλήσεις από τους παράγοντες σχετικά με τις αποφάσεις των διαιτητών - τα πέναλτι και τα οφσάιντ. Μεγαλομέτοχοι, πρόεδροι, φανεροί και κρυφοί παρατρεχάμενοι, άνθρωποι των ομάδων που τσακώνονται και δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα του ποδοσφαίρου. Media που μεταδίδουν το δηλητήριο στα μυαλά όλων αυτών που παρακολουθούν το πρωτάθλημα. Κυβέρνηση που προφανώς δεν θέλει και γι’ αυτό δεν τολμά να παρέμβει. 

Για να μη τα ψάχνουμε όλα αυτά εκ των υστέρων, ας τα έχουμε ξεκαθαρισμένα στο κεφάλι μας εκ των προτέρων: το κράτος επιτρέπει στο ποδόσφαιρο να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί με νόμους ζούγκλας. Το κράτος, δηλαδή η κυβέρνηση, επιτρέπει, διαχρονικά, στο ελληνικό ποδόσφαιρο να παράγει αυτής της ποιότητας πολιτισμό και να καταργεί στην πραγματικότητα όλους τους νόμους στους χώρους του. Αυτό το κράτος κοιτάζει σήμερα αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και παραμένει σε αδράνεια. Δική του η ευθύνη για το κακό που θα συμβεί».  

                                                                       (Β. Σαμπράκος- gazzeta.gr)

«Οι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στην απεργία σε ποσοστό 7,8%.  Συνεπώς, αν πάρουμε τοις μετρητοίς την ΓΣΕΕ και την ΟΛΜΕ, το 92,2% των εκπαιδευτικών που δεν απήργησαν, δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το δυστύχημα στα Τέμπη, για τις αιτίες της τραγωδίας, για την τιμωρία των ενόχων. Δεν νιώθουν ούτε απογοήτευση, ούτε οργή. Ή ίσως τα νιώθουν όλα αυτά, αλλά τους μετρούν λιγότερο από το μεροκάματο που θα χάσουν αν απεργήσουν.

Συμπερασματικά: είτε οι εκπαιδευτικοί είναι αναίσθητα κτήνη, είτε οι ανακοινώσεις της ΓΣΕΕ και ΟΛΜΕ δεν είναι παρά συρραφή κλισέ, άθροισμα στερεότυπων φράσεων, λόγια του αέρα. Ακόμα, το ποσοστό ανταπόκρισης των εκπαιδευτικών στο κάλεσμα των εκπροσώπων τους εξηγεί και τον αγώνα των εργατοπατέρων της ΟΛΜΕ εναντίον της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας που τους επέβαλε η κ. Κεραμέως. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία διευκολύνει τη μαζική συμμετοχή στις εκλογές και δυσκολεύει τις μεθοδεύσεις για την επικράτηση των επαγγελματιών της συντήρησης».

                                                                              (Δ. Γουσέτης- liberal.gr)

Χωρίς... σχόλια

 

Απόψεις...

@ Εθνικό Φρόνημα & Φιλοπατρία το 2023

Πρόκειται για τις πιο συκοφαντημένες έννοιες της μεταπολίτευσης. Έχουν ταυτιστεί με τον μισαλλόδοξο εθνικισμό, με την ακροδεξιά, με την προγονολατρία, με τη γραφικότητα. Όμως, το εθνικό φρόνημα και η φιλοπατρία είναι τα στοιχεία που προσδίδουν στίγμα στην ύπαρξή μας και την κάνουν αναγνωρίσιμη στον υπόλοιπο κόσμο. Το να έχεις συνείδηση της ιστορικής σου συνέχειας, το να αισθάνεσαι φορέας αξιών, ιδεών και πολιτισμού αιώνων δεν είναι οπισθοδρομικό. Αντιθέτως, είναι εφαλτήριο προόδου, ατομικής και κοινωνικής, είναι η κατάθεσή μας στην τράπεζα του μέλλοντος.

Τον όρκο των Αθηναίων Εφήβων «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» δεν τον αντιλαμβανόμαστε μόνο στη γεωγραφική του διάσταση. Η πατρίδα «ελαττώνεται» όταν ο πληθυσμός της φθίνει, όταν το ΑΕΠ της συρρικνώνεται όταν τα καλύτερα μυαλά της αναζητούν αλλού προοπτική ευημερίας, όταν το ειδικό της βάρος στην γεωπολιτική σκακιέρα μειώνεται, όταν εξαρτάται από δανεικά για να επιβιώσει, όταν δεν είναι «σεβαστή εις τους φίλους και τρομερά διά τους εχθρούς».

Θέλουμε η χώρα μας να αποκτήσει ξανά υγεία: πολιτική και κοινωνική. Η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως ηθική. Ζούμε, εδώ και δεκαετίες, σε ένα σύστημα αντεστραμμένων αξιών, στο οποίο όλα τα μεγέθη σταθμίζονται με βάση το πολιτικό κόστος, και η εφαρμογή αλλά και η ψήφιση των νόμων εξαρτώνται από το κομματικό συμφέρον. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον γενικευμένης θεσμικής ανομίας, όλες οι άλλες κρίσεις (οικονομική, πολιτισμική, κοινωνική, διοικητική) είναι φυσική νομοτέλεια. 

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αποτελούμενο από καριερίστες πολιτικούς, χωρίς εργασιακή εμπειρία στην πραγματική οικονομία, παιδιά του κομματικού σωλήνα, διαδρομιστές των κομματικών γραφείων και “ηγέτες” κληρονομικώ δικαιώματι, αποδεικνύεται ανεπαρκές για να αντιμετωπίσει την παρακμή, στην οποία το ίδιο συνετέλεσε.

Ζητάμε να μας δώσετε τη θεσμική δυνατότητα να βάλουμε τα θεμέλια της νέας Ελλάδας, αυτής που θα απελευθερώσει τη δημιουργικότητα του Έλληνα από την ασφυκτική επιτήρηση του κρατισμού, θα του προσφέρει ένα περιβάλλον ευνομίας, ευταξίας, αξιοκρατίας και σταθερότητας και θα του επιτρέψει να προκόψει στη χώρα του. 

Μας ενδιαφέρουν όχι οι επόμενες εκλογές, αλλά οι επόμενες γενιές. Γι΄ αυτές αγωνιζόμαστε, γι' αυτές ζητάμε την ψήφο σας. Αυτός ο αγώνας είναι, για την ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορούμε να αποδώσουμε στους ήρωες του 1821. Μας παρέδωσαν μια χώρα ελεύθερη. Είναι καιρός να ξαναγίνει σημαντική. Εκείνοι της προσέφεραν το αίμα τους. Εμείς δεν αξίζει να της προσφέρουμε λίγο χρόνο;

@ Οι καιροί απαιτούν θυελλώδεις, σαρωτικές πρωτοβουλίες κάθαρσης, αυστηρής τιμωρίας, μεταρρυθμίσεων, ανατροπής, συγκρούσεων με τις παρακμιακές και τελικά δολοφονικές συμφύσεις του κράτους με την αριστερίλα, τον κρατισμό και τον τυχοδιωκτισμό της. Αν η Ν.Δ. τα έκανε αυτά, δεν θα υπήρχε κανένα δίλημμα, ούτε εμείς θα ασχολιόμασταν με την πολιτική. Τώρα, όμως, το δίλημμα είναι ένα: παρακμή ή αναγέννηση; 

@ Η αξιολόγηση, σε ένα Δημόσιο που ουδέποτε την εφάρμοσε και δεν την αποδέχεται ως κουλτούρα, είναι ένα ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ project. Όμως, αυτή ακριβώς τη συζήτηση πρέπει να κάνουμε: πώς θα εφαρμοσθεί. Όχι αν θα εφαρμοσθεί. Αυτό το άρθρο μου είναι του 2013, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός αυτοχαρακτηριζόταν ως ο "Υπουργός της Αξιολόγησης". 

Το μόνο που έκανε ήταν να απολύσει τις καθαρίστριες, που αργότερα προσελήφθησαν με δικαστική απόφαση και προήχθησαν σε... γραμματείς δικαστηρίων. Πάλι καλά που δεν έγιναν σταθμάρχες του ΟΣΕ. 10 χρόνια χάθηκαν χωρίς ίχνος αξιολόγησης. Πόσα νομίζετε ότι θα χαθούν ακόμα μέχρι να αρχίσει να λειτουργεί η κοινή λογική;

                                                               (Θ.Τζήμερος- Εθνική Δημιουργία)

Χωρίς... σχόλια

 

Aπόψεις...

@ Babis Alexiadis- Ο 37χρονος δράστης (της Ξάνθης) είχε απασχολήσει μόλις πριν 2 μήνες τις αστυνομικές αρχές, οι οποίες μάλιστα του είχαν κατασχέσει τα όπλα που βρέθηκαν στην κατοχή του τον Γενάρη του 2023.Τότε, μετά από μπαράζ ένοπλων ληστειών σε σπίτια ηλικιωμένων της Ξάνθης, η ΕΛΑΣ σε μεγάλη επιχείρηση που είχε κάνει στο Δροσερό, συνέλαβε δύο άτομα, τον 37 δράστη και ένα ακόμη άτομο. Στην κατοχή τους οι αστυνομικές αρχές βρήκαν όπλα, χειροβομβίδες και ναρκωτικά.

Ωστόσο, οι δυο συλληφθέντες, μετά την απολογία τους είχαν αφεθεί ..ελεύθεροι με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, ενώ τους είχαν επιβληθεί μόνο περιοριστικοί όροι. Ο 37χρονος είχε ανεβάσει και τότε βίντεο στο Tik-Tok, «πανηγυρίζοντας» που είχε αφεθεί ελεύθερος. Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, το 45χρονο θύμα, παππούς μιας 15χρονης, αθέτησε τη συμφωνία για την «πώλησή» της έναντι 6000 ευρώ ως νύφη για τον 17χρονο γιο του δράστη.

@ Iakovos Psaralidis-  Στις 26 Ιανουαρίου 2023 αστυνομικοί τον είχαν συλλάβει αφού εντόπισαν και κατέσχεσαν από την  οικία του, από ειδικά διαμορφωμένη κρύπτη παρακείμενης του σπιτιού αποθήκης και από το εσωτερικό του οχήματός του:

3 συσκευασίες με ακατέργαστη κάνναβη, συνολικού βάρους 88 γραμμαρίων-1 νάιλον συσκευασία με κοκαΐνη, βάρους 34,1 γραμμαρίων-1 νάιλον συσκευασία με μικροποσότητα ηρωίνης-1 ηλεκτρονική ζυγαριά ακριβείας-2 πιστόλια-47 φυσίγγια-3 χειροβομβίδες, αμυντικού τύπου-1 σιδερογροθιά-το χρηματικό ποσό των 3.690 ευρώ-3 κινητά τηλέφωνα. 

Κατασχέθηκε επίσης το όχημα του δράστη. Αλλά προφανώς θεωρήθηκε ότι οι 3 χειροβομβίδες ήταν για προσωπική του χρήση και δεν αποτελούσε κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια και έτσι αφέθηκε ελεύθερος.

@ Giorgos Floridis- Στο Μάτι έστησε παράσταση, ρωτώντας πότε θα πετάξουν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα, όταν όλα είχαν καεί και είχε ήδη υπάρξει η εκατόμβη των θυμάτων. Στη Λάρισα έστησε παράσταση, ψάχνοντας την τοπική σιδηροδρομική τηλεδιοίκηση σε λάθος κτίριο, ενώ αυτή βρισκόταν δίπλα του, μέσα στον σιδηροδρομικό σταθμό! Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε ξανά τον Αλέξη Τσίπρα.(Τα παλιά θεατρικά «μπουλούκια», είχαν τουλάχιστον μια κάποια αθώα γραφικότητα).

@Κώστας Κούρκουλος- Τελικά υπάρχει και μία κατηγορία σταλινικών, που γίνεται ένα με το τέρας. Και το αποδεικνύουν ξανά με την δράση τους αυτές τις μέρες. Η οποία δεν ξεχωρίζει ούτε στο μίσος, ούτε στον ανορθολογισμό, ούτε στο παραλήρημα, από τις χρυσαυγίτικες ορδές. Δεν είναι τυχαίο ότι, θυμίζοντας καθαρόαιμους ναζί, επιτίθενται σαν αγέλες σε σπίτια στοχοποιημένων πολιτών ή απαιτούν να φύγουν καθηγητές. Απλώς στην πρόσφατη επίθεση κατά της καθηγήτριας Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου έχουν και τα "δίκια" τους, τα οποία πρέπει να τους αναγνωριστούν. 

Διότι η Βάνα Νικολαϊδου - Κυριανίδου είναι η σοβαρότερη μελετήτρια στη χώρα μας - και με δική της σπουδαία παραγωγή - του έργου της Χάννα Άρεντ. Της διανοήτριας που διεμβόλισε όσο κανένας άλλος την τρέλα και το παραλήρημα του ολοκληρωτισμού. Που μας άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Επίσης η Κα Βάνα Νικολαϊδου πρωτοστάτησε στην αφαίρεση του τίτλου του επίτιμου διδάκτορα από τον Πούτιν. Είναι λοιπόν να μην τη μισούν οι ορδές των σταλινικών φοιτητών και ημιαναλφάβητων συναδέλφων της μέσα στο πανεπιστήμιο;

                                                                                  (ευρωπαϊστές f/B) 

Εδώ ...γελάμε

                                                                                       

           

                                                                                                               (Hλ. Mακρής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

Λούρος: Ποτάμι ή χωματερή;

 

Θα μπορούσαν να είναι τα Τέμπη της Ηπείρου. Η κοιλάδα του Λούρου είχε όλα εκείνα που θα έκαναν την περιoχή αξιοζήλευτη. Το υγρό στοιχείο σε συνδυασμό με το γεωφυσικό ανάγλυφο, τα αρχαιολογικά ευρήματα, τα ιχθυοτροφεία και oι ταβέρνες δίπλα στο ποτάμι συνηγορούσαν ακριβώς σ’ αυτό. Και όμως. Η περιοχή έχει απαξιωθεί εντελώς σε σημείο που θυμίζει πια κάτι εντελώς πρωτόγονο.

Πρώτο πρόβλημα: τα σκουπίδια. Δεν εξετάζουμε το γεγονός ότι εκείνοι που ευθύνονται είναι φυσικά όσοι τα εκσφενδονίζουν από τα αυτοκίνητα χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για το περιβάλλον δίπλα τους. Θα μπορούσαν και να μην ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Από τη στιγμή όμως που δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν, αφού και η παιδεία στη χώρα μας πνέει τα λοίσθια αυτό δύσκολα θ’ αλλάξει. Άρα πηγαίνουμε στους φορείς εκείνους που είτε εκλέγονται είτε είναι διορισμένοι με σκοπό να αντιμετωπίσουν αυτά τα φαινόμενα και δεν κάνουν γι' αυτό απολύτως τίποτε. 

Είναι δυνατόν ένα ποτάμι σαν το Λούρο να χρησιμεύει για χωματερή; Ενδεικτικές είναι οι φωτογραφίες που δείχνουμε παρακάτω. Τέτοιες θα δει κανείς σε πάμπολλα σημεία στην κοίτη και στις όχθες του ποταμού. Και δεν προλαβαίνει το ποτάμι να κάνει λίγα χιλιόμετρα από τις πηγές του και έχει καταντήσει ήδη μια χωματερή. Και είναι απορίας άξιον το πώς βρίσκονται τόσα  σκουπίδια συγκεντρωμένα σε συγκεκριμένα σημεία. Μήπως τα σπρώχνουν εκεί εκείνοι που θα έπρεπε να τα περισυλλέξουν; 

Δεύτερο θέμα: τα πλατάνια. Αφού αφέθηκαν τόσα χρόνια στη μοίρα τους τώρα που δεν πηγαίνει άλλο το πράγμα αποφάσισαν να τα κόψουν κατά εκατοντάδες. Κι αφού τα έκοψαν, άφησαν τα περισσότερα επιτόπου και μάλιστα κομμένα έτσι ώστε να δείχνουν το πλέον άσχημο πρόσωπό τους. Έτσι χειρίζεται κανείς μια οικολογική καταστροφή; Γιατί περί τέτοιας πρόκειται.

Τρίτο θέμα: η ασυδοσία. Όποιος θέλει-ό,τι θέλει. Στάνες και κοπάδια με τσομπανόσκυλα παντού, μηδενική χάραξη μονοπατιών ή διαδρομών για ποδήλατο κάνουν την περιοχή αφιλόξενη για  τους επισκέπτες. 

Tέταρτον: οι ταβέρνες που βρίσκονται δίπλα στο νερό και που θα μπορούσαν να αποτελέσουν κίνητρο επίσκεψης έχουν μείνει στην εποχή του ογδόντα. Κανένα μεράκι για να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της εποχής ώστε να γίνουν ελκυστικές στο μεγάλο κοινό.

Αντί λοιπόν να μιλάμε τώρα για κάτι μοναδικό στον ελληνικό χώρο, περιφέρουμε τη  θλίψη για την κατάντια μας. Δυστυχώς ούτε η Περιφέρεια ούτε οι τοπικοί Δήμοι φαίνεται να νοιάζονται πραγματικά για την αναβάθμιση της περιοχής. Αυτό που ξέρουν καλά είναι να ζητούν την ψήφο μας. Αυτή τη φορά όμως δύσκολα θα πείσουν το κοινό ότι έκαναν αυτό που θα έπρεπε. 

Τελικά, ενώ η φύση μας χαρίζει λουλούδια εμείς της πετάμε σκουπίδια. Αντίστοιχες περιοχές των Βαλκανίων έχουν γίνει παράδειγμα προς μίμηση κι εμείς προς αποφυγήν...

Κατάντια...

 

Το πάρκο του Άη-Γιώργη ήταν ένα πολύ όμορφο μέρος όταν δημιουργήθηκε. Από τότε βέβαια έχουν περάσει κάποια χρόνια αλλά αντί αυτό να γίνεται όλο και καλύτερο έχει αφεθεί να ρημάξει κυριολεκτικά. 

Τα πλατάνια έχουν κοπεί σχεδόν όλα αλλά κι αυτά όχι συθέμελα, έμεινε ένα μέρος τους να προεξέχει για να θυμίζει το χάλι μας. Το μεταλλικό κάγκελο έχει καταρρεύσει, το ξύλινο επίσης. Κοπάδια από κατσίκια και πρόβατα βόσκουν εντός του αλλά και μέσα στον παρακείμενο αρχαιολογικό χώρο με τον τσομπάνο να τα παρακολουθεί από μακριά ενώ η όσφρηση θυμίζει κανονική στάνη. 

Καλώδια κομμένα, φανοστάτες διαλυμένοι, καμένα ξύλα από καρβουνιές χάσκουν χρεοκοπία και κάνουν την εικόνα ακόμη πιο αποτρεπτική. 

Και όμως. Αν υπήρχε το ελάχιστο μεράκι θα μπορούσε με δυο-τρεις πεζογέφυρες να ενωθεί το τμήμα του αρχαίου υδραγωγείου με το πάρκο και να γίνει εκεί κάτι μοναδικό. 

Αλλά πού τέτοια πράγματα. Όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πρωτόγονες οι καταστάσεις που βλέπει κανείς σε ένα μέρος με συγκριτικό πλεονέκτημα τα νερά του και το πράσινο.