Ο αδιόριστος μετανάστης...

«Οσοι εκ των αιτούντων άσυλο το δικαιούνται, υποχρεούνται να εγκαταλείψουν τις δομές φιλοξενίας που τους φιλοξένησαν όσο εκκρεμούσε η αίτησή τους. Λογικό. Ετσι, σταδιακά θα επιτευχθεί η αποσυμφόρηση των νησιών, αφού οι υπόλοιποι, που δεν δικαιούνται άσυλο, θα είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν τη χώρα. 

Τι κάνουν αυτοί που δικαιούνται άσυλο και εγκαταλείπουν τις δομές; Προωθούνται σε διαμερίσματα και εξασφαλίζεται η διατροφή τους για ένα χρόνο. Μετά, είναι υποχρεωμένοι να εργαστούν. Τους δίνεται, αν δεν κάνω λάθος, ένα περιθώριο δύο ή τριών ετών για να αναζητήσουν εργασία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, υποτίθεται ότι διευκολύνεται η ένταξή τους στην κοινωνία. Εξοικειώνονται, δηλαδή, με την ιδέα ότι το κράτος βρέχει λεφτά. Το κράτος μπορεί να είναι το ελληνικό, μπορεί να είναι και η Ε.Ε. 

Τα δικαιώματά τους τα ξέρουν. Είναι το πρώτο που μαθαίνουν. Μαθαίνουν, όμως, τίποτε για τις υποχρεώσεις τους; Μαθαίνουν για τον κοινοβουλευτισμό, για τον χριστιανισμό, που είναι η κρατούσα θρησκεία στην κοινωνία στην οποία θα ενταχθούν; Για τη θέση της γυναίκας, για τα δικαιώματα του παιδιού; Ή απλώς εντάσσονται; Οπου εντάσσομαι σημαίνει «είμαι εδώ». 

Και τι θα γίνει όταν πλέον αναγκαστούν να βρουν δουλειά σε μια κοινωνία που ήδη απειλείται από την ανεργία; Και αν δεν βρουν δουλειά; Θα ζητήσουν από το κράτος όσα τους οφείλει για να ζήσουν. Και αν δεν τους τα δώσει, θα θυμώσουν. Και θα σπεύσουν να τους συμπαρασταθούν οι διάφοροι που δεν πιστεύουν ότι οι άνθρωποι αυτοί χρωστούν τη σωτηρία τους σε αυτό το κράτος, αλλά ότι το κράτος οφείλει τη σωτηρία του σε αυτούς. Θα αποκτήσουμε μερικούς ακόμη «αδιόριστους» – επάγγελμα θεωρείται. 

Οι χιλιαστές της προσφυγιάς λένε ότι, όπως εντάχθηκαν οι Αλβανοί, θα ενταχθούν και οι Αφγανοί. Δεν αναρωτιούνται μήπως οι Αλβανοί εντάχθηκαν επειδή ήρθαν να δουλέψουν στην Ελλάδα και η Ελλάδα τους έδωσε δουλειά; Από μια άποψη και αυτοί ήσαν πρόσφυγες».

           (Απόσπασμα άρθρου του  Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)