Βαρεθήκαμε να είμαστε Eλληνες;

«Η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουμε τη γλώσσα που μιλάμε και τις σημασίες της, η αμέλεια της εκπαίδευσης απέναντι σε ό,τι το ελληνικόν, μάλλον με υποχρεώνει να απαντήσω καταφατικά στην ερώτηση του τίτλου. Επειδή βλέπω ήδη πολλούς σχολιαστές να με αντιμετωπίζουν ως νοσταλγό της «παλιάς» παιδείας, με τις εθνικοπατριωτικές κορώνες και τη μετατροπή των νέων γενεών σε τροφίμους ενός περίκλειστου ιδρύματος, το ξεκαθαρίζω ευθύς εξαρχής.

Οταν λέω «ό,τι το ελληνικόν», δεν αναφέρομαι στην ελληνοκεντρική αντίληψη που αντιμετώπιζε την Ιστορία ως κατάλογο αιώνων στους οποίους οι Ελληνες είχαν πάντα το δίκιο με το μέρος τους και τους διέκρινε μόνον ο ηρωισμός. Ούτε στην απονεύρωση του κλασικού μας πολιτισμού με την απομνημόνευση πρώτων χρόνων. 

Αναφέρομαι σε όλη αυτήν την ύλη που σε πείθει ότι η γλώσσα που μιλάς έχει τη δική της αξία, ότι μπορεί να γεννήσει και να υπερασπιστεί τη σκέψη και τις ευαισθησίες ενός ανθρώπου που ζει στον 21ο αιώνα. Και ότι η εκφραστική της δύναμη δεν περιορίζεται στην παράθεση προκατασκευασμένων σκέψεων με προκατασκευασμένο τρόπο όπως γίνεται στην έκθεση ιδεών, αλλά σου δίνει τη δυνατότητα να δεις και να κρίνεις τον κόσμο που ζεις με τον δικό σου τρόπο. 

Η ύλη αυτή έχει ένα όνομα: λέγεται λογοτεχνία. Και έχει και υλική υπόσταση. Δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα. Την αποτελούν οι συγγραφείς και τα έργα τους, από τον Σολωμό ώς τον Σεφέρη και από τον Βιζυηνό ώς τον Βαλτινό.Γιατί ένα δεκαπεντάχρονο παιδί να μην έχει βαρεθεί που είναι Ελληνας; Απ’ τη στιγμή που άρχισε να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του του λένε πως έχει πίσω του προγόνους που έζησαν πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια και βάλε.

Επειδή δεν μπορεί να συλλάβει τη χρονική διάρκεια, αν δεν του κάτσει στον λαιμό η ιδέα, την καταπίνει αμάσητη. Κι όταν πια φτάσει στο σημείο εκείνο όπου υποτίθεται θα του εξηγήσουν τη σημασία αυτών των τριών χιλιάδων χρόνων, κοιτάζει γύρω του και λέει: Αν τόσα χρόνια δούλεψαν για να γίνει αυτό που ζω άσ’ τα καλύτερα. Ας ψάξω αλλού. Πού θα βρει τα επιχειρήματα για να αγαπήσει τον τόπο του;

Δύσκολη δουλειά να δηλώνεις Ελληνας εν έτει 2019. Δεν αναφέρομαι στα πρακτικά, τα οικονομικά και τα λοιπά. Αναφέρομαι στο ουσιώδες, στον τρόπο που αντιδρά ο συνομιλητής σου. Οι Ελληνόπαιδες διαπρέπουν εκτός συνόρων. Διαπρέπουν όμως ως άτομα, όχι ως κοινότητα. Απ’ τον Τσιτσιπά έως τον τελευταίο γιατρό. Ως κοινότητα συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε βαρεθεί τον εαυτό μας, και τη συνύπαρξή μας. Αυτό εκφράζουν ο κυνισμός της πολιτικής μας ηγεσίας και η αδράνεια της πνευματικής ελίτ».

                          (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)