Με φραπέ και τσιγάρο...

«Προς τι ο εκνευρισμός και οι φωνές; Οταν ο κ. Πολάκης δήλωσε πως αδυνατεί να παραστεί στη συνεδρίαση της Βουλής λόγω φόρτου εργασίας, δεν προσδιόρισε το είδος της εργασίας. Και η κατάποσις φραπέ, εκτός του ότι προσωπικώς μου φαίνεται άκρως φορτική, μπορεί να αποβεί και κοπιαστική, αν συνοδεύεται από σκέψεις για το μέλλον, ρεμβασμό ή ενδοσκόπηση. 

Ασε πια το καλαμάκι που πρέπει να το βγάλεις από το σελοφάν, ενίοτε δε τρυπάει ή σκίζεται και έχει την κακή συνήθεια να χουρχουρίζει όταν πιάσει τον κρυσταλλωμένο αφρό. Χωρίς, εννοείται, να υποτιμώ την αξία της γραφικότητας που παράγει η χώρα. Η γραφικότητα λειτουργεί και ως υδατογράφημα της πραγματικότητας. Διότι το επεισόδιο με τον υφυπουργό Υγείας μού επέτρεψε να επιβεβαιώσω μιαν υποψία, η οποία με κατατρύχει τον τελευταίο καιρό: η κυβέρνηση Συριζανέλ δεν θα καταρρεύσει ούτε από έκρηξη ούτε από ενδόρρηξη. Απλώς μια μέρα θα απουσιάσει.

«Ο κ. υπουργός δεν είναι σήμερα στο γραφείο του. Προφανώς θα έχει δουλειές. Αλλά μην ανησυχείτε. Δεν έρχεται κάθε μέρα. Και χθες απουσίαζε λόγω φόρτου εργασίας». Με τη βαριάς μορφής σοβαροφάνεια που μας διακατέχει, έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως όλα γίνονται βάσει σχεδίου. Διατυπώνονται εναλλακτικές προτάσεις, γίνονται εισηγήσεις, αποστάζουν τη φαιά τους ουσία και μετά από φόρτο εργασίας αποφασίζουν. Μην παραγνωρίζετε τον παράγοντα φραπέ. Και ο παράγων φραπέ είναι απλός: ρίχνει κάποιος μια ιδέα, κάποιος άλλος τη σχολιάζει, κάποιος τρίτος ζητάει να μην την πολυβασανίζουν και κάποιος τέταρτος αποφασίζει για την εφαρμογή της. Οπως ακριβώς γίνεται γύρω από ένα τραπέζι με φραπέδες. «Πάμε και βλέπουμε». 

Βάσει αυτού του παράγοντος μπορείς να ερμηνεύσεις την περίφημη διαπραγμάτευση των εφτά μηνών, τις σκέψεις για το πέρασμα στη δραχμή, το δημοψήφισμα, την κατάργηση των συνόρων των οποίων η φύλαξη ανετέθη στο ΝΑΤΟ, την αδιαφορία για τη Σένγκεν που μεταλλάχτηκε σε άγχος, το ασφαλιστικό, ακόμη και τις τηλεοπτικές άδειες.

          (Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)