Πάτος...

«Τα πράγματα είναι σοβαρά. Η λίστα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με το κατά κεφαλήν εισόδημα ανά χώρα επιβεβαιώνει τη συντριπτική οπισθοχώρηση της Ελλάδας. 

Χώρες που θεωρούσαμε το ίδιο «φτωχές» (ή το ίδιο «πλούσιες», εξαρτάται από το πόσο μισοάδειο ή μισογεμάτο βλέπει κανείς το ποτήρι) έχουν αλλάξει κατηγορία και βρίσκονται ξεκάθαρα μπροστά μας. Χώρες που μάθαμε να αντιμετωπίζουμε με υπεροψία είτε μας πλησιάζουν, είτε μας έχουν ήδη ξεπεράσει. 

Φυσικά, αν δει κανείς τα πράγματα με την ευρυχωρία που προσφέρει ο κατακερματισμένος πλανήτης μας με τις 193 χώρες-μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, η 40ή θέση που απολαμβάνει η Ελλάδα ύστερα από 10 χρόνια ανελέητης ύφεσης, με 18.637 δολάρια, δεν ακούγεται άσχημη. Αρκεί να μην προχωρήσει σε συγκρίσεις που αποδεικνύονται όλες δυσάρεστες.

Η Πορτογαλία, σταθερά φτωχότερη της Ελλάδας σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, μας προσπέρασε σε κατά κεφαλήν ΑΕΠ και βρίσκεται πλέον τέσσερις θέσεις ψηλότερα ημών στην παγκόσμια κατάταξη (36η, 21.158 δολ.). 

Η Κύπρος είναι ακόμα πιο ψηλά (32η, 25.380), ενώ η Ιρλανδία όχι μόνο έχει επιστρέψει στους εξωπραγματικούς ρυθμούς ανάπτυξης πριν από τα προβλήματα με το τραπεζικό της σύστημα, αλλά απολαμβάνει την 5η θέση σε όλο τον κόσμο, με μέσο εισόδημα τις 68.710 δολάρια. 

Θα ήταν ωραίο αστείο (αν δεν ήμασταν οι αρνητικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας), αλλά το 1980 η απόσταση που μας χώριζε από την Ιρλανδία ήταν μόλις 347 δολάρια (έναντι 50.000 σήμερα!). 

Την ίδια χρονιά η Πορτογαλία μάς έβλεπε με τα κιάλια ενώ βρισκόμασταν ξεκάθαρα στο ίδιο γκρουπ με μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ισπανία (5.903 έναντι 6.113 των Ιβήρων).

Τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα αν εστιάσουμε στα οικονομικά άλματα των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης. Ηδη μας έχουν ξεπεράσει χώρες όπως η Σλοβενία (23.654), η Δημοκρατία της Τσεχίας (20.041) και η Εσθονία (19.735). Παρεμπιπτόντως, η δυναμική της Σλοβενίας μάς στερεί και τον τίτλο τής (κάποτε) ισχυρότερης οικονομίας της βαλκανικής χερσονήσου. 

Συνοπτικά: οι βεβαιότητες μιας γενιάς έγιναν σκόνη».

                   (Απόσπασμα άρθρου  του Δ.Ρηγόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)