Απόψεις...

 

«Οι δημόσιοι οργανισμοί δεν δημιουργήθηκαν για την εξυπηρέτηση της κοινωνίας, αλλά για την εξυπηρέτηση των  διορισμένων σ’ αυτούς. Η περιφρόνηση που εισπράττει ο πολίτης από την κρατική γραφειοκρατία όλων των βαθμίδων και σε κάθε επαφή του μαζί της είναι έμπρακτη απόδειξη της μεγάλης αντιστροφής. 

Όμως το ανθρώπινο θαύμα που αποτελεί η δημιουργία της νεώτερης Ελλάδας, η οποία προέκυψε από την μεταμόρφωση σε δυτικό κράτος μιας επαρχίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας -εκτός όλων των άλλων- οφείλεται και σε μία σειρά σπουδαίων «ανθρωπολογικών τύπων», που υπηρέτησαν στο δημόσιο. Για τους οποίους η εκπλήρωση του καθήκοντος ήταν επενδυμένη με τέτοιες σημασίες, που έδιναν νόημα στη ζωή τους και ταυτότητα στην ύπαρξή τους.

Όπως ήταν ο αδιάφθορος δικαστής, ο ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος, ο αφοσιωμένος στο καθήκον του εκπαιδευτικός ή ο σταθμάρχης των τραίνων,  που κάνει με αυτοθυσία το καθήκον του, σε σημείο να γίνεται ήρωας της λογοτεχνίας.

Αυτόν ακριβώς τον ανθρωπολογικό τύπο κατέστρεψε η κοινωνία των κρατικών συντεχνιών. Και στη θέση του παρήγαγε τον αντίθετο ακριβώς τύπο, σε όλη την πυραμίδα της κρατικής γραφειοκρατίας.  Τον χωρίς καθήκοντα και ευθύνες τύπο ανθρώπου. Αρκεί να σιτίζεται στο δημόσιο. Τον οποίο υιοθέτησε όλη η σταλινογενής αριστερά, ως τον εκλεκτό της ιστορίας  

Κάτι όμως που, σε σχήμα φαύλου κύκλου, παρήγαγε και τη μεγάλη διαστροφή, που ζούμε συνεχώς: Εφ’ όσον δεν υπάρχουν καθήκοντα απέναντι στην κοινωνία, δεν υπάρχει και έγκλημα παράβασης καθήκοντος. Με συνέπεια, ακόμη και οι ατιμωτικές καταδίκες υπουργών για το έγκλημα της παράβασης καθήκοντος, να μη θεωρούνται καταδίκες. Πρόκειται για τερατώδη συνθήκη, ασύμβατη με οργανωμένη κοινωνία, η οποία όμως υπερκαθορίζει καταστροφικά τις πράξεις ενός μέρους του πολιτικού συστήματος και του κρατικού μηχανισμού».

                                                               (Κ. Κούρκουλος- tomanifesto.gr)

Αν στη Νέα τη Δημοκρατία θέλουν να δείξουν το πόσο απειλητικό είναι γι’ αυτό το αφηρημένο σύνολο (το οποίο πολύ πονηρά κανείς δεν ορίζει) που ονομάζεται «μεσαία τάξη» το ενδεχόμενο μιας Δεύτερης Φοράς Αριστεράς ας αφήσουν τα βάσανα των εκατομμυριούχων κι ας ασχοληθούν με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για «καθιέρωση των 10.000 ως ενιαίο αφορολόγητο για όλες τις πηγές εισοδήματος» (σε εισαγωγικά γιατί έτσι ακριβώς το άκουσα από τον σύντροφο Χαρίτση).

Γιατί αυτή η πρόταση είναι στ’ αλήθεια απειλητική για τη «μεσαία τάξη» ή τουλάχιστον για εκείνη τη μερίδα της μεσαίας τάξης που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κρύψει εισοδήματα. Όχι επειδή από μόνη της είναι φοβερά επιβαρυντική, αλλά επειδή δείχνει την πρόθεση των συντρόφων να ξαναβάλουν στο στόχαστρο αυΤή ακριβώς τη μερίδα. Την πιο αδικημένη της χώρας.  Αρκεί να σας θυμίσω ότι το 60% των Ελλήνων που φορολογούνται δηλώνει ετήσιο εισόδημα κάτω από 10.000 ευρώ. 

Για όποιον δεν είναι κάτοικος εξωτερικού αυτό το ποσοστό προφανώς δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, το «δηλώνω» δεν έχει σχέση με το «έχω», αλλά το κράτος φορολογεί, παρέχει υπηρεσίες και μοιράζει επιδόματα με βάση αυτή τη δήλωση (αν π.χ. αναρωτιέστε γιατί στον δημοτικό παιδικό σταθμό, στον οποίο λαμβάνονται υπ’ όψιν και εισοδηματικά κριτήρια, δεν υπάρχει θέση για το δικό σας παιδί να σας πω ότι μάλλον δεν είναι επειδή είστε από τους πλούσιους της περιοχής αλλά μάλλον επειδή είστε από τα κορόιδα της περιοχής που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κρύψουν εισοδήματα).   

Η πρόταση λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ για πλήρη φορολογική απαλλαγή των εισοδημάτων του 60% του πληθυσμού αναγνωρίζει ως θεμιτό και ενισχύει ακόμα περισσότερο το, έτσι κι αλλιώς δυσανάλογο, βάρος στο 40% των πολιτών. Προφανώς αυτό θα είναι μόνο η αρχή της περαιτέρω υπερφορολόγησης όσων δηλώνουν εισοδήματα πάνω από 10.000 (οι οποίοι ήδη σηκώνουν σχεδόν όλο το βάρος της φορολογίας). Δηλαδή της ληστείας της οποίας δράστης είναι λιγότερο το κράτος και περισσότερο οι συμπολίτες που κρύβουν εισόδημα (το κράτος είναι μάλλον ένας πολύτιμος συνεργός)».

                                                                 (Μ.Βουλαρίνος- ΑΤΗensvoice)