Απόψεις...

 

«Το να κάνει ένας βουλευτής ή υπουργός της Νέας Δημοκρατίας μια μεγάλη συγκέντρωση στα βόρεια προάστια ή στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας δεν είναι και κανένα μεγάλο κατόρθωμα. Παίζει εντός έδρας. Το να κάνει όμως μια μεγάλη συγκέντρωση μέσα σε ένα ναυπηγείο, αυτό αποτελεί ένα πολιτικό γεγονός. Αυτό συνέβη την Τρίτη στα ναυπηγεία Ελευσίνας. Ο Άδωνις Γεωργιάδης έκανε μια ομιλία σε ένα κατάμεστο, από εργαζόμενους, υπόστεγο των ναυπηγείων. 

Γιατί προσήλθαν όλοι αυτοί στην εκδήλωση; Διότι ο Άδωνις, ως υπουργός, επαναλειτούργησε τα ναυπηγεία, δηλαδή έδωσε δουλειά και εισόδημα σε εκατοντάδες εργαζόμενους και στις οικογένειές τους που βρισκόταν σε απόγνωση.Μπροστά σε βαρύγδουπες ιδεολογικές διακηρύξεις και απέναντι σε έναν στείρο καταγγελτικό λόγο, ο Άδωνις Γεωργιάδης προσπάθησε μεθοδικά, μαζί με την ομάδα του, να εντοπίσει τα προβλήματα και να αρχίσει να τα λύνει ένα-ένα. 

Δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Και για αυτό αναγνωρίστηκε η προσπάθειά του και οι εργαζόμενοι κατέκλυσαν προχθές τον χώρο των ναυπηγείων Ελευσίνας. Ας σημειωθεί πως τα ναυπηγεία ήταν ανέκαθεν ο προνομιακός χώρος του ΚΚΕ. Τα πάντα τα ήλεγχαν οι συνδικαλιστές του. Λόγω των γνωστών πολύχρονων προβλημάτων ο ταξικός λόγος του ΚΚΕ έβρισκε πρόσφορο έδαφος. 

Ο Ά. Γεωργιάδης πήγε στο γήπεδο τού αντιπάλου και νίκησε. Απέδειξε σε ένα κοινό που ήταν από εχθρικό ως επιφυλακτικό στις υποσχέσεις του, πως όταν υπάρχει 1) πολιτική βούληση, 2) γνώση του προβλήματος και 3) μια συμπαγής και ικανή ομάδα που ασχολείται με αυτό, τότε ξεπερνιούνται όλα τα εμπόδια. 

Δια ταύτα, τα ναυπηγεία δεν επαναλειτουργούν τυχαία και ούτε οι εκατοντάδες εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν προχθές εκεί τυχαία. Ήταν συγχρόνως και πομποί ενός πολιτικού μηνύματος. Όσοι πολιτικοί προσπαθούν, ανταμείβονται».

                                                               (Σ. Μουμτζής- KAΘHMΕΡINH)

«Τέτοια περίπου εποχή ήταν πριν από δύο χρόνια όταν η ελληνική κοινότητα των «ευαίσθητων αισθητών» είχε ξεσηκωθεί για να προστατεύσει τον ιερό βράχο από τους ιερόσυλους. Οπως οι Ερινύες στη συνείδηση του Ορέστη, έτσι κι αυτοί ξεσήκωναν φασαρία υψηλών ντεσιμπέλ. «Τσιμεντώνουν την Ακρόπολη» φώναζαν αρχαιολόγοι του συλλόγου, υπάλληλοι του Δημοσίου, εικαστικοί που πίστευαν ότι ο διάδρομος από τα Προπύλαια στον Παρθενώνα θα στερούσε από τις πατούσες τους την αίσθηση του βράχου. Στο πλευρό τους πολιτικοί της Αριστεράς, ειδήμονες, όπως η κ. Ραλλία Χρηστίδου, και ο συνοφρυωμένος Τσίπρας που, αφού ανακάλυψε ότι υπήρχε η Ακρόπολη, δεν άντεχε να ζήσει χωρίς αυτήν. 

Ο θόρυβος που ξεσήκωσαν ήταν τόσος που έφτασε ώς τις ευαίσθητες κεραίες του διεθνούς Τύπου, ο οποίος τον αναπαρήγαγε με τον δέοντα σεβασμό. Yπήρξαν εφημερίδες, όπως η «Λιμπερασιόν» και η «Φιγκαρό», που πληροφορούσαν το κοινό τους πως οι Ελληνες «τσιμεντώνουν» την Ακρόπολη. Αναρωτιέμαι αν είχαν κάνει αυτοψία ή αν τους έφτασε ένα τηλεφώνημα από κάποιον εξαρχιώτη φίλο. Ωσπου ήρθε η ετυμηγορία της UNESCO. 

Αυτή αποφαίνεται ότι τα έργα στην Ακρόπολη όχι μόνον δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του μνημείου, αλλά δημιουργούν και τις απαραίτητες συνθήκες ασφαλείας για τους επισκέπτες του. Διευκολύνουν την πρόσβαση με άλλα λόγια. Θα μου πείτε τι είναι η UNESCO μπροστά στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων; Ενας διεθνής οργανισμός είναι ο οποίος δεν έχει την ενσυναίσθηση του Ελληνος που μεγάλωσε μπουσουλώντας στον βράχο.Ποιος απ’ αυτούς θα έχει το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη από τον Μανόλη Κορρέ; Ρητορικόν το ερώτημα».

                                                          (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

                                                                                                                                      (iefimerida.gr)