Απόψεις...

 

«Aν δεν απατώμαι, όλα τα κόμματα που καταθέτουν δήλωση συμμετοχής στις βουλευτικές εκλογές, θεωρούνται αυτομάτως δημοκρατικά και πως δεν επιβουλεύονται το πολίτευμα. Ακόμη και το ΚΚΕ, το οποίο έχει στο πρόγραμμά του τη βίαιη κατάλυση του «αστικού καθεστώτος» και την εγκαθίδρυση «δικτατορίας του προλεταριάτου», παραμένει στο πεδίο των συζητήσεων, οι οποίες άλλωστε αφορούν στα μέλη της σέκτας του και ορισμένων ακαδημαϊκών που φαντασιώνονται τον εαυτό τους στο ρόλο του Ανατόλι Λουνατσάρσκι, του πρώτου λαϊκού κομισάριου Παιδείας των μπολσεβίκων, μετά το πραξικόπημα του Οκτωβρίου 1917 στην Ρωσία. Και αυτό γιατί το ΚΚΕ μετά την στρατιωτική, πολιτική και ηθική ήττα του 1949, δεν τόλμησε ποτέ να αμφισβητήσει εν τοις πράγμασι το «αστικό καθεστώς» με πράξεις, γιατί γνωρίζει πολύ καλά το τίμημα που θα κληθεί να καταλάβει στο ακέραιο. 

Εξαίρεση αποτελεί η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, τα ηγετικά στελέχη της οποίας καταδικάστηκαν για συγκεκριμένες πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου και όχι για τις ιδέες τους, όπως λάθρα διακινούν ορισμένα κέντρα. Στις δημοκρατίες, οι άνθρωποι κρίνονται και δικάζονται για τις πράξεις τους και όχι για τις ιδέες τους. Το έχουμε λύσει αυτό, εδώ και μισό, περίπου αιώνα και καλώς. Εξάλλου, νομίζω πως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε ξανά και, γιατί όχι, να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο και την ουσία της έννοιας του προοδευτικού, η οποία μόνη ανάμεσα σε πολλές άλλες, έχει κακοπάθει τα τελευταία χρόνια, όταν «προοδευτικοί κυβερνήτες» έλαβαν τις πιο σκληρές αποφάσεις για την πλειοψηφία του κοινωνικού δώματος. 

Το τι είναι προοδευτικό, κρίνεται στην πράξη και εκ του αποτελέσματος και όχι προκαταβολικά. Οι διακηρύξεις, τα λόγια είναι δωρεάν και δεν υπόκεινται στη βάσανο της διαψευσιμότητας. Οι πράξεις είναι γεγονότα, τα οποία κρίνονται από τη λογική, το αποτέλεσμα, το όφελος ή τη ζημιά που προκάλεσαν. Η προεκλογική περίοδος, άλλωστε προσφέρεται για πολλά crash test προοδευτισμού».

                                                                 (Δ. Τριανταφυλλίδης- Liberal.gr)

«Ο θυμός είναι το πιο σταθερό χαρακτηριστικό της εθνικής μας συνείδησης. Τον χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε πως είμαστε ζωντανοί. Θα αποτολμήσω την αντιστροφή του στερεοτύπου. Λέμε πως είμαστε μονίμως θυμωμένοι διότι αισθανόμαστε μονίμως αδικημένοι, κατατρεγμένοι, προδομένοι. Θέλουμε να αισθανόμαστε αδικημένοι για να δικαιολογούμε τον θυμό μας. Χρειαζόμαστε για να μπορούμε να παράγουμε θόρυβο. Ως γνωστόν ξέρουμε πως το δίκιο του το βρίσκει όποιος φωνάζει περισσότερο, όποιος παράγει περισσότερο θόρυβο. 

Οσο πλησιάζουµε στις εκλογές η αντιπολίτευση προσπαθεί να διεγείρει το αίσθημα του θυμού. Ακουσα το σποτάκι του ΠΑΣΟΚ που θεωρεί δεδομένο ότι η ελληνική κοινωνία σήμερα είναι θυμωμένη. Και το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ως δύναμη καταλλαγής, προδίδοντας τον ιστορικό του εαυτό, εδώ που τα λέμε. Ο θυμός είναι το βασικό μπαχαρικό στην πολιτική συνταγή της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη συμπάθεια με την οποία αντιμετωπίζει τους πάσης φύσεως κουκουλοφόρους εμπρηστές έως τη φαντασιακή ιδιωτικοποίηση του νερού και το φάντασμα της μικρής Μαρίας στον Εβρο. 

Ο κ. Τσίπρας από τότε που εμφανίστηκε στον δημόσιο βίο είναι θυμωμένος. Και παραμένει. Μιλάει λες και βρισκόμαστε σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου. Η κοινωνία σήμερα δεν είναι η «κοινωνία των αγανακτισμένων», που για να ξεθυμάνει κόντεψε να βγάλει την Ελλάδα απ’ την Ευρώπη αδιαφορώντας για τη συνέχεια. Οσοι πολιτικοί προσπαθούν να μετατρέψουν τον θυμό σε πολιτική πρόταση ας μετρήσουν το κοινότοπον του αισθήματος. Το έχουμε τόσο πολύ χρησιμοποιήσει, σε τόσο διαφορετικές περιστάσεις, που δεν συγκινεί κανέναν πια».

                                                       (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)