Απόψεις...

«Σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, η παροχή επιδομάτων μπορεί πράγματι να επουλώσει κοινωνικά προβλήματα. Η μονιμότητά τους, όμως, βλάπτει σοβαρά την Οικονομία. Συναφώς, βασικό κριτήριο για την παροχή επιδομάτων τίθεται αρχικά το χαμηλό εισόδημα. Σε μια χώρα, όμως, με εκτεταμένη φοροδιαφυγή, υπάρχει προφανές και δομικό πρόβλημα στην εφαρμογή. Πολλά από τα νοικοκυριά που δηλώνουν χαμηλά εισοδήματα πράγματι βρίσκονται σε δυσχερή θέση, όμως, πολλά άλλα απλώς δεν δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα.

Όταν, λοιπόν, ένα νοικοκυριό που δεν κρύβει εισοδήματα επιβαρύνεται φορολογικά για να επιδοτηθεί ένα άλλο που κρύβει εισοδήματα, υπάρχει μείζον ζήτημα αναποτελεσματικότητας της δαπάνης όσο και κοινωνικής αδικίας. Ανάλογα ισχύουν για επιχειρήσεις που μπορεί να κρύβουν κέρδη και να διεκδικούν στήριξη με διάφορους τρόπους για να συνεχίσουν τη λειτουργία τους, ενώ άλλες φορολογούνται κανονικά. 

Δηλαδή, για να είναι αποτελεσματική η επιδοματική πολιτική, θα πρέπει να συνδυάζεται με ένα φορολογικό σύστημα που δεν θα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Επίσης, υπάρχει κίνδυνος, ο μεγάλος αριθμός επιδομάτων να δημιουργήσει στρεβλώσεις στον μηχανισμό των τιμών και ενδεχομένως να δώσει λάθος μηνύματα σε καταναλωτές και παραγωγούς. 

Με το market pass, για παράδειγμα, το οποίο παίρνουν οκτώ στους δέκα πολίτες, οι καταναλωτές ενδέχεται να θεωρούν ότι οι τιμές στα αγαθά είναι χαμηλότερες. Αντίστοιχα, οι παραγωγοί δεν έχουν κίνητρα να συνεχίσουν να συμπιέζουν τα κόστη τους, ή/και να στρέφουν το ενδιαφέρον τους στην παραγωγή διεθνών εμπορεύσιμων αγαθών από τη στιγμή που θα γνωρίζουν ότι οι καταναλωτές συνεχίζουν την κατανάλωση. Έτσι όμως συντηρείται ο πληθωρισμός χωρίς να αντιμετωπίζεται το μείζον ζήτημα της αύξησης των εξαγωγών και, στο βαθμό που είναι εφικτό, της μείωσης το εισαγωγών. 

Τέλος, ο σχεδιασμός μιας μεσοπρόθεσμης στρατηγικής επιδοματικής πολιτικής πρέπει να λαμβάνει υπόψη τον περιορισμένο, λόγω κυρίως υψηλής υπερχρέωσης, δημοσιονομικό χώρο που διαθέτει η Ελλάδα στο παρόν και στο μέλλον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έχει δώσει την τρίτη υψηλότερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση στήριξη από τον προϋπολογισμό της για την ενεργειακή κρίση το 2022, περίπου 6% του ΑΕΠ. 

Η ανάγκη να διαφυλαχθούν οι πόροι του κράτους θα γίνει πολύ μεγαλύτερη από το 2024 και μετά, όταν κάθε χρόνο και για πολλά χρόνια, θα πρέπει να εκπληρώνονται αυστηροί δημοσιονομικοί στόχοι. Ήρθε η ώρα, λοιπόν,  να τελειώνουμε με τις επιδοματικές πολιτικές».

(Π.Λιαργκόβας- liberal.gr)

«Το κατ΄εξοχήν «κεφάλαιο», δημιούργημα της αποταμίευσης του ελληνικού λαού και της ελληνικής οικογένειας, ήταν η ιδιωτική ακίνητη περιουσία του. Γι΄αυτήν δούλεψε, γι΄αυτήν αγωνίστηκε, γι΄αυτήν στερήθηκε, γι΄αυτήν καταχρεώθηκε, γι΄αυτήν ξενιτεύτηκε, γι΄αυτήν θαλασσοπνίγηκε. Σήμερα όμως, σε οποιαδήποτε μορφή περιουσίας και αν επένδυσε την αποταμίευσή του, αντιμετωπίζει άμεσους κινδύνους απαξίωσής της, κάτι που και οι τρεις εξουσίες του κράτους, συντονισμένα πλέον, απεργάζονται ή έστω σιωπηρά αποδέχονται.

Ως τώρα ο οικονομικά ενεργός πολίτης ήξερε λίγο ως πολύ ότι: Αν έχει αστικό οικόπεδο, η φορολογία του με τον ΕΝΦΙΑ πολλαπλασιάστηκε δραματικά και στοχευμένα από τις τελευταίες κυβερνήσεις, ώστε η κατοχή του να είναι αφόρητη. Αν έχει κτίσμα, η επερχόμενη υποχρεωτική ενεργειακή του αναβάθμιση θα τον υποχρεώσει σε δαπάνη στην οποία αν δεν έχει τρόπο να ανταποκριθεί, θα τεθεί εκτός αγοράς. 

Αν εκμισθώνει ακίνητα, η ληστρική φορολογική κλίμακα που εξακολουθεί να ισχύει σε συνδυασμό με τον ΕΝΦΙΑ και τα «φέσια» για ενοίκια και λογαριασμούς, δεν του αφήνουν τίποτε πλέον, με αποτέλεσμα να μειώνονται συνεχώς οι εκμισθωτές αλλά και να μην βρίσκουν σπίτια οι ενοικιαστές.

Αν κτίζει οικοδομή με νόμιμη οικοδομική άδεια που έχει εκδοθεί με τα περιβαλλοντικά κίνητρα της ισχύουσας νομοθεσίας, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να χαρακτηριστεί αυτή αυθαίρετη και κατεδαφιστέα.

Σήμερα όμως έμαθε και κάτι ακόμη: Ότι αν έχει εκτός σχεδίου γη, είτε κάτω, είτε πάνω από τέσσερα στρέμματα, επί του παρόντος τουλάχιστον και αυτή δεν έχει πιά καμιά απολύτως αξία, αφού δεν έχει καμιά δυνατότητα σήμερα να κτίσει νόμιμα τα ελάχιστα τετραγωνικά που μέχρι προχθές εδικαιούτο. 

H ανεξήγητη, μη άμεση επίλυση του σοβαρότατου αυτού προβλήματος και η παραπομπή του στις καλένδες, όπως έχουμε τονίσει, συνιστά βάναυση περιφρόνηση του Ανθρώπινου Δικαιώματος της Ιδιοκτησίας που προστατεύεται τόσο από το Σύνταγμα όσο και όλες τις διεθνείς συνθήκες, που αν δεν διορθωθεί, θα οδηγήσει σε «δήμευση» της λαϊκής περιουσίας χωρίς καμιά αποζημίωση. 

Γι΄αυτό και οι πολίτες, εν όψει των εκλογών, περιμένουν με ενδιαφέρον τα πολιτικά προγράμματα των κομμάτων για να δουν ποια σέβονται την περιουσία των πολιτών, και ποια την πετάνε στα σκουπίδια».

                                                                           (Σ. Παραδιάς -liberal.gr)