Κώδικες νύχτας και μαφία του ποδοσφαίρου...

  

«Εικόνες ντροπής», «μάστιγα», «το φαινόμενο της βίας είναι κοινωνικό». Καταδίκασαν όλοι όταν δολοφονήθηκε ο Άλκης. Σοκαρίστηκε η ελληνική κοινωνία, θυμήθηκε να αποκηρύξει τα εκκολαπτήρια της βίας που γεννά η ίδια. Ναι, μην γελιόμαστε, άλλωστε η κόκκινη γραμμή κάθε φορά τραβιέται και πιο πέρα.

Ο 30χρονος οπαδός του ΠΑΣ ακόμα χαροπαλεύει στη ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, μετά τη συμπλοκή με καδρόνια και λοιπά πολεμοφόδια στα Σεισμόπληκτα των Ιωαννίνων, αλλά το πανό στον ημιτελικό του Κυπέλλου στο «Καραϊσκάκης» ζητούσε από τα αδέρφια να «κρατήσουν γερά» επειδή η αστυνομία έχει ήδη προχωρήσει σε προσαγωγές και συλλήψεις.

Το ίδιο πανό είχε ανέβει και στην Τούμπα μετά τον Άλκη, δεν είναι πρωτόγνωρη αυτού του είδους η «αλληλεγγύη» μεταξύ των χαλασμένων μυαλών. Κάθε φορά ζούμε το ίδιο έργο που κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Όπως κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε ως γονείς ή υποτίθεται «κανονικοί άνθρωποι» τα περιστατικά bullying τύπου Αρσακείου. Εκεί σοκάρει το όνομα του «καλού» σχολείου, ξενίζει τον κεκαλυμμένο καθωσπρεπισμό, μας κάνει να αισθανόμαστε «άβολα». 

Δεν έχει γίνει αντιληπτό τι συμβαίνει, δεν έχουμε εικόνα ποιες γενιές θρέψαμε μέσα στα 12 χρόνια των απανωτών κρίσεων, ποιες καταστάσεις επιτρέψαμε να αναδειχθούν; Δεν είναι σαφές τι ισχύει από τη στιγμή που μερίδες οπαδών ή ινστρουχτόρων της εκάστοτε «Θύρας» δηλώνουν ό,τι προαιρούνται. Υπάρχουν οι «no politica», οι «antifa», οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αναρχοαυτόνομοι, εκείνοι που πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι «φλώροι», τα «αφεντικά της πόλης», τα «εθνίκια». 

Επαίρονται για «σκηνικά», κρεμάνε πανό ανάποδα σαν λάφυρα, επιτίθενται στο δρόμο σε ανυποψίαστα παιδιά, ακόμα και σε τυχαίους τύπους που απλώς τυγχάνει να περνούν στο δρόμο κάνοντας ένα τυχαίο vlog επειδή ο Κορεάτης συμπατριώτης τους υπέγραψε με μια ελληνική ομάδα. Δεν ξέρω πόσο «πολιτικά» είναι όλα αυτά ή πόσο πολιτικά βολεύουν να είναι.

Την ίδια μέρα του ημιτελικού Κυπέλλου Ολυμπιακού-ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο, στο οποίο θαυμάσαμε το πανό για τα «αδέρφια», στα Άνω Λιόσια στο παιχνίδι μπάσκετ της ΑΕΚ με την Χάποελ Ιερουσαλήμ επίσης εξαγάγαμε πολιτισμό. Σημειώθηκαν σφοδρότατα επεισόδια, διότι οι Ισραηλινοί ήρθαν στην Αθήνα συνοδευόμενοι από οπαδούς της ομάδας τους. Μέγιστο ατόπημα. Τους υποδεχτήκαμε κι αυτούς με ένα περήφανο πανό «antifa» που έγραφε ότι η πρωτεύουσα της Παλαιστίνης είναι η Ιερουσαλήμ. Άκρως μπασκετική και αθλητική εν γένει τοποθέτηση, άμεσα συνδεδεμένη με την ΑΕΚ, την oRiginal21, τη «διαφορετικότητα».

Στο ημίχρονο έγινε και η αναμενόμενη «κίνηση». Προκλήθηκαν ζημιές χιλιάδων ευρώ στο κλειστό των Άνω Λιοσίων, το πρώην «σπίτι» της Άρσης Βαρών. Δεν γλύτωσε τη μήνη των προστατών της «ιδέας» ούτε το καφέ «1968», μια αίθουσα αφιερωμένη στη θρυλική επιτυχία της ΑΕΚ εναντίον της Σλάβια Πράγας, που οι ίδιοι άνθρωποι γιόρταζαν ή θύμιζαν λίγες μέρες πριν, στην επέτειό της. 

Έχουμε αποδεχτεί το ζόφο, το «άβατο» του πετάλου, την παραβατικότητα, τη μη εφαρμογή των νόμων. Μάλλον από φόβο, ίσως επειδή έχουμε την ανάγκη να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τον απόπατο. Άνθρωποι που μέχρι πρότινος ήταν φίλοι μας, γνωστοί μας, έστω διαδικτυακοί συνομιλητές μας, έχουν προσβληθεί από έναν ιό που εξαπλώνεται με ρυθμούς καταιγιστικούς και εγκαλούν την «κανονικότητα». 

Ακατανόητα status, tweets ποτισμένα με μίσος, ρατσιστικά σχόλια και stories, σεξιστικά και αποθεωτικά στην καφρίλα βιντεάκια στο tiktok. Αυτή είναι η μετεξέλιξη του «ψόφου» της περασμένης δεκαετίας. Μια άνευ προηγουμένου διαδικτυακή μόλυνση που πλέον σέρνεται στις παρυφές της ίδιας της κανονικής ζωής μας, διότι το κινητό και οι οθόνες είναι προέκταση του χεριού, των ματιών και του εαυτού μας. Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μετατραπεί σε αρένες, είναι το σύγχρονο κολοσσαίο της λεκτικής βίας, το άντρο της ατιμωρησίας, το meta όπιο του λαού όπως είχε ειπωθεί κάποτε για το ποδόσφαιρο. Δοκιμάστε να πάτε μόνοι στο γήπεδο. 

Δοκιμάστε να αγοράσετε ένα εισιτήριο για το «πέταλο» ή τέλος πάντων για τις πιο οικονομικές θέσεις. Θα το μετανιώσετε πικρά. Ακόμα κι αν υποστηρίζετε την ίδια ομάδα, θα αισθανθείτε ξένοι, παράταιροι. Ακόμα κι αν υπήρξατε οπαδοί, οργανωμένοι, αν συμμετείχατε σε εκδρομές τον παλιό καιρό, τότε που επιτρέπονταν οι μετακινήσεις φιλάθλων στα γήπεδά μας, δεν θα μπορέσετε να σταθείτε λεπτό στο χώρο. 

Θα ανακαλύψετε νέους τρόπους έκφρασης, νέες μορφές επιβολής σεβασμού, νέο λεξιλόγιο, νέα ήθη και έθιμα. Δεν αναφέρομαι ούτε στα ναρκωτικά ούτε στο αποδεκτό απ’ όλους πλέον υβρεολόγιο. Αυτά είναι πλέον «κανονικότητα». Η ανθρωπογεωγραφία τριγύρω θα σας φέρει αντιμέτωπους με τη σκληρή αλήθεια, αν το φιλοσοφήσετε πιθανόν και με τα ίδια τα λάθη σας.

Ελάχιστοι δημοσιολογούντες ή δημοσιογράφοι αγγίζουν το θέμα. Στρέφουν κι εκείνοι το βλέμμα αλλού, προτιμούν να τους αποθεώνουν οι συνοπαδοί στην καφετέρια, οι πιο σοβαροί προστατεύουν τη δουλειά τους – ορισμένοι κιόλας φοβούνται γι’ αυτήν, διότι τα μέσα στα οποία εργάζονται είναι ιδιοκτησίας του «μεγάλου». 

Συμφέροντα, παιχνίδια εξουσίας, κώδικες νύχτας, μαφία, πολιτική, νομιζόμενοι ισχυροί και διασπαρμένοι ένοχοι ανεξιχνίαστων εγκλημάτων με αόρατους ηθικούς αυτουργούς. Δεν είναι σειρά στο Netflix. Είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο».

                               (Απόσπασμα άρθρου του Zastro από την Athensvoice)