Ζητούνται εργαζόμενοι...

 

«Ο Χρήστος Γιαννακάκης, αντιπρόεδρος της Εθνικής Ενωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών, έχει επιφορτιστεί τα τελευταία χρόνια, για λογαριασμό του κόσμου της γεωργικής καλλιέργειας, το δύσκολο έργο της αναζήτησης και εξεύρεσης εποχικών εργατών. Ψάχνει σε Αίγυπτο, Βιετνάμ, Ινδία, Πακιστάν, Ταϊλάνδη, Καζακστάν, Περού, Ισημερινό και αλλού. Παντού, δηλαδή, πλην της Ελλάδας και των δεξαμενών πίσω από τα βόρεια σύνορά μας, που κρατούσαν έως πριν από μερικά χρόνια ζωντανή την οικονομία στον ελληνικό κάμπο (κλαδέματα, μαζέματα, διαλογή, φορτοεκφορτώσεις κ.ά.).

«Οι Ελληνες δεν έρχονται στο χωράφι και τα Βαλκάνια έχουν στερέψει. Οι άνθρωποι φεύγουν από τη χώρα τους για Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, όπου έχουν μεγαλύτερες απολαβές, σ’ εμάς θα έρθουν; Η Βουλγαρία δεν έχει εργάτες, το ίδιο και η Ρουμανία, η Αλβανία, η Βόρεια Μακεδονία. Φεύγουν στην Ευρώπη, ας ξεχάσουμε αυτή τη δεξαμενή. Αν είμαστε τυχεροί, θα φέρουμε από Καζακστάν και μετά από τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας».

Κυκλοφορούν πολλές ανομολόγητες αλήθειες στον ελληνικό κάμπο, ανάμεσά τους και εκείνη που αφορά την απροθυμία της «γενιάς των επιδοτήσεων» να αναλάβει τα ηνία των παλιών παραγωγών στο χωράφι. Οπως είναι αλήθεια και το ότι η κάθετη παραγωγική διαδικασία, ακόμη και σε επίπεδο εργοστασίων (διαλογητήρια, βιομηχανικές μονάδες κομπόστας), έχει περάσει σε πολλές περιπτώσεις σε αλβανικά (κυρίως) χέρια αλλοδαπών εποχικών εργατών που δούλεψαν σκληρά στο χωράφι και κατέχουν πλέον, μόνον αυτοί, το know how. 

Μέχρι τώρα βολευόμασταν με την Αλβανία. Στέλναμε τα χαρτιά στα σύνορα, έβαζαν μια σφραγίδα και περνούσαν. Τελείωνε γρήγορα η δουλειά. Εκεί, σ’ αυτές τις χώρες της Ασίας, χρειάζεται να μας στέλνουν τα διαβατήρια των εργατών, να τα καταθέτουμε στην αποκεντρωμένη αυτοδιοίκηση, να φεύγουν από εκεί να πάνε στα προξενεία, που δεν έχουν προσωπικό, να περιμένουν τρεις με τέσσερις μήνες για να εγκριθούν. Ισως να χρειαστεί και να “λαδώσεις”, καθώς λειτουργούν διεφθαρμένα κυκλώματα –τα ξέρει το ΥΠΕΞ– για να μπουν σε προτεραιότητα. Μην την ψάχνεις. Κάθε χρόνο πάμε από το κακό στο χειρότερο». 

Ο Χ. Γιαννακάκης είπε στην «Κ» ότι βρήκε θετική ανταπόκριση στο Βιετνάμ, ενώ ενδιαφέρον έχει εκδηλωθεί και από εταιρείες στην Ταϊλάνδη. Μέχρι όμως να καταφθάσουν, η παραγωγή θα παραμένει στα δέντρα και θα σαπίζει, φαινόμενο όχι σπάνιο τα τελευταία χρόνια, που τα εργατικά χέρια μειώνονται. Με βάση τους υπολογισμούς των αγροτοσυνεταιριστών, μόνο ο κάμπος της Ημαθίας και της Πέλλας χρειάζεται πάνω από 30.000 εποχικούς εργαζομένους για να φροντίσουν και να συλλέξουν την ετήσια παραγωγή των ροδάκινων, μήλων, αχλαδιών, κερασιών, ακτινιδίων κ.ά. 

Στον κάμπο των Πρεσπών με τα περίφημα φασόλια, οι παραγωγοί κάθονται και εκεί σε αναμμένα κάρβουνα. Οπως λέει ο παλαίμαχος παραγωγός Λάζαρος Πετρίδης, οι Αλβανοί από τα παραλίμνια απέναντι χωριά, που παραδοσιακά φροντίζουν και μαζεύουν την παραγωγή στα 10.000 στρέμματα της Πρέσπας, όλο και λιγοστεύουν».

                  (Απόσπασμα άρθρου του Στ. Τζίμα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)