Απόψεις...

 

«O Σημίτης κυβέρνησε ερήμην του κόμματος το οποίο τον στήριζε. Οπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κυβέρνησε ερήμην της Ν.Δ. της δεκαετίας του ’70. Ο Σημίτης είναι αυτός που μίλησε για πρώτη φορά για σοσιαλδημοκρατία, σε ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο επί του προκατόχου του, Ανδρέα Παπανδρέου, αντιμετώπιζε τη σοσιαλδημοκρατία όπως οι μπολσεβίκοι επί Λένιν. Πάλεψε για να μεταμορφώσει το τριτοκοσμικό μόρφωμα της δεκαετίας του ’80 σε μια ευρωπαϊκή δύναμη. Και τα κατάφερε. 

Με την τερατώδη ψυχραιμία του κατάφερε να αποφύγει μια εθνική καταστροφή από την πρόκληση των Ιμίων. Και είχε το θάρρος και την εντιμότητα να ευχαριστήσει τις ΗΠΑ για τη βοήθεια που παρείχαν στην Ελλάδα τη νύχτα εκείνη. Να ευχαριστήσει μια σύμμαχο χώρα σε καιρούς που αυτή αντιμετωπιζόταν ως δαίμονας στην Ελλάδα».

                                                       (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ο επικήδειος λόγος του Κυριάκου Μητσοτάκη στη σημερινή εξόδιο ακολουθία, ήταν η επιτομή του πολιτικού πολιτισμού. Χωρίς ακρότητες, χωρίς υπερβολές, χωρίς αχρείαστες ωραιοποιήσεις, ο πρωθυπουργός κάνοντας μια δίκαιη αποτίμηση, αναγνώρισε το έργο ενός σπουδαίου πολιτικού αντιπάλου.Ήταν όμως τελικά ο Κώστας Σημίτης ένας πολιτικός αντίπαλος; Τύποις ναι, στην ουσία όχι. Γιατί αν κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, ο Σημίτης συνέχισε το έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και ο Κυριάκος συνεχίζει αυτό του Σημίτη. 

Και γιατί αν ψάξει κανείς να βρει πολιτικές διαφορές του Κώστα Σημίτη, είτε ύφους, είτε ουσίας, περισσότερες θα βρει με το σημερινό ΠΑΣΟΚ παρά με τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Αυτή, άλλωστε, είναι και η μόνιμη επωδός των οπαδών της ακροδεξιάς. Ότι ο Μητσοτάκης μετέτρεψε δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία,  δήθεν σε ένα «σημιτικό ΠΑΣΟΚ».   

                                                                   (Κ.Μπερμπερίδης-liberal.gr)

 «Μικροψυχία και πολλά άλλα είναι η απουσία των Καραμανλή, Σαμαρά και Γιώργου Παπανδρέου από την κηδεία/ αποχαιρετισμό του Κώστα Σημίτη. {Μικροί ακόμη και μπροστά στον θάνατο. Χωρίς καν να αναρωτηθούν/σκεφτούν ποια ήταν η Ελλάδα προ Σημίτη και ποια η Ελλάδα που παρέδωσε. Χωρίς καν να μπορούν ν’ απαντήσουν, ο καθένας, στο ερώτημα τι άφησαν εκείνοι στην ιστορία και τι ο Σημίτης… Είναι σαφές, ότι η βεβαιότητα που τους διακατέχει, ότι εκείνοι θα έχουν δυσμενή ή απλή και μικρή αναφορά από την ιστορία, ενώ στον Σημίτη θα φερθεί ευγενικά, μάλλον ξυπνά κι οδηγεί τα μικρά απωθημένα τους».

                                                             (Ν.Γ. Σακελλαρόπουλος-emvolos.gr)