Απόψεις...

«Δεν γνώρισα τον παππού μου, όμως από τις οικογενειακές αφηγήσεις δεν θυμάμαι να πετούσε πέτρες στους Αμερικανούς αστυνομικούς όταν έφτασε στο Ελις Αϊλαντ το 1905. Ούτε έχω ακούσει ή διαβάσει αντίστοιχες ιστορίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την προσφυγιά που προκάλεσε. Εχω γράψει αρκετές φορές για το αμάλγαμα που επιχειρείται από όσους επιθυμούν να ενοχοποιήσουν την πατρίδα μας επειδή αντιστέκεται στον κοινωνικό της βιασμό. Οπως κάθε αμάλγαμα είναι κι αυτό σύμφυρμα στοιχείων που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. 

Το 1922 δεν έχει σχέση με το 2020, όπως ο Ελληνας στον σταθμό του Μονάχου δεν έχει σχέση με τον Αφγανό στην πλατεία Βικτωρίας. Μπορεί και ο ένας και ο άλλος να λένε «άχου μάνα μου άχου», όμως το συναίσθημα δεν είναι καλός σύμβουλος για την ερμηνεία της Ιστορίας. Και τα σύνορα, γλωσσικά, γεωγραφικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά, είναι τα ίχνη που έχει χαράξει η Ιστορία στο παρόν. Αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την ύπαρξή τους, σημαίνει ότι δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την αξία της ιστορικής μνήμης στον κόσμο μας. 

Ενας κόσμος χωρίς σύνορα, ένας κόσμος χωρίς όρια, είναι ένας βάρβαρος κόσμος. Αν καταργηθούν τα σύνορα, χάνουν τη σημασία τους η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι αξίες που υπερασπίζεται. Αν καταργηθούν τα σύνορα, τότε το συναισθηματικό αμάλγαμα που επιχειρούν οι δικαιωματιστές της πολιτικής ορθότητας θα μεταφραστεί σε πραγματικότητα. 

Τα σύνορα είναι προϋπόθεση του πολιτισμού μας. Ενας από τους θεμελιωτές του, ο Σωκράτης, δεν βγήκε ποτέ από τα τείχη της πόλης του, όμως μας κληροδότησε μια γενναιόδωρη θέα της ανθρώπινης συνθήκης που ακόμη και σήμερα μας απασχολεί».

          (Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)  

«Απόρησα κι εγώ στην αρχή με την απόφαση του κ. Μηταράκη να διακόπτει το επίδομα σε όσους πρόσφυγες ή μετανάστες παίρνουν άσυλο, κοινώς δικαίωμα παραμονής και εργασίας στη χώρα. Διάβασα και τα σχόλια διάφορων φίλων που εκτιμώ, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι αυτό το επίδομα είναι στην πραγματικότητα ευρωπαϊκά χρήματα που μπαίνουν στην ελληνική οικονομία. Οπότε εάν δεν φτάσουν έως τους δικαιούχους, θα χαθούν ούτως ή άλλως.

Δεν με απασχολεί τόσο η παράλληλη οικονομία που έχει δημιουργηθεί. Ούτε τα όσα έχω κατά καιρούς διαβάσει για τα χρήματα που οι ίδιοι στέλνουν στις πατρίδες τους. Και εννοείται δεν με άγγιξαν οι ανθρωπιστικές φωνές που δεν ακούστηκαν για την περίπτωση των αστέγων συμπατριωτών μας λες και αυτοί είναι άξιοι της τύχης τους.

Εκείνο που εντέλει βάρυνε για να πω ότι ο κ. Μηταράκης καλώς πήρε την απόφαση είναι η εικόνα ενός οποιουδήποτε πρωινού στην πλατεία Βικτωρίας. Αυτό που θα δεις είναι μερικές εκατοντάδες άνδρες διαφόρων ηλικιών, οι οποίοι απλώς κάθονται στα παγκάκια ή στέκουν ανάμεσα στα παιδιά που παίζουν. Και το πρώτο πράγμα που αναρωτιέσαι είναι πόσο μπορούν να αντέξουν –ψυχολογικά– την απραξία, και πώς θεωρούμε ότι κάποιος μπορεί να ενταχθεί σε μια κοινωνία όχι ως άνεργος, πρώην εργαζόμενος, αλλά ως άπραγος».

                                        

        (Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)