Απόψεις...

 

«Μάθημα πρώτο. Ο διχασμός φέρνει πάντοτε την καταστροφή. Η κοινωνία του Ισραήλ ήταν βαθιά διχασμένη, πολωμένη. Οικογένειες είχαν μοιραστεί στα δύο και συγγενείς δεν μιλούσαν μεταξύ τους.

Μάθημα δεύτερο. Η πολιτικοποίηση των μηχανισμών ασφαλείας του κράτους το αποδυναμώνει αλλά και το μειώνει στα μάτια των αντιπάλων. Αυτό που συνέβαινε το τελευταίο διάστημα στο Ισραήλ ήταν πρωτόγνωρο. Εξι πρώην διοικητές της Μοσάντ προειδοποιούσαν ότι η πολιτική του Νετανιάχου ήταν καταστροφική. Δέκα χιλιάδες έφεδροι αρνούνταν να συμμετάσχουν σε ασκήσεις. Ανάμεσά τους και πολλοί πιλότοι, γεγονός που προκάλεσε μείζον ζήτημα λειτουργικότητας. 

Ο Νετανιάχου είχε μια σχέση πολεμικής αντιπαράθεσης με όλο το παραδοσιακό βαθύ κράτος του Ισραήλ, τους επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, των μυστικών υπηρεσιών και του υπουργείου Εξωτερικών. Συχνά τους αγνοούσε ή δεν τους έδινε ραντεβού. Το ηθικό είχε πέσει δραματικά και στιβαρά πρώην στελέχη των υπηρεσιών ασφαλείας κατηγορούσαν τον πρωθυπουργό ότι προκαλούσε με τη στάση του ζημιά στις επιχειρησιακές ικανότητες του Ισραήλ, ενώ ταυτόχρονα διόριζε ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά με αμιγώς πολιτικά κριτήρια.

Μάθημα τρίτο. Στην εποχή μας, όσο ισχυρό και αν είσαι ως κράτος πρέπει να μάθεις να ζεις με το δόγμα ότι «δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει». Η τεχνολογία έχει αλλάξει δραματικά, μαζί και οι τεχνικές του πολέμου. Είναι πολύ πιο εύκολη η πρόσβαση σε πληροφορίες και τεχνολογία. Και πιο φθηνή. Οποιος επαναπαύεται στην αδράνεια ή στην αλαζονεία μιας εδραιωμένης αίσθησης υπεροχής είναι σίγουρο ότι θα αιφνιδιαστεί.

Μάθημα τέταρτο. Η απλή αναλογική μπορεί να είναι καταστροφική για μια χώρα που αντιμετωπίζει απειλές και πρέπει να κυβερνάται στιβαρά και αδιάκοπα. Το Ισραήλ πληρώνει ακριβά τον εκλογικό του νόμο. Μικρά υπερορθόδοξα και ακραία κόμματα φανατικών μπαίνουν εύκολα στη Βουλή και εν συνεχεία παίρνουν σε ομηρία τα μεγάλα κόμματα. Αυτό συνέβη και με την τελευταία κυβέρνηση Νετανιάχου.

Τα ερωτήματα στα οποία θα πρέπει να απαντήσει ο Νετανιάχου είναι πολλά, αλλά τώρα υπερτερούν ο πατριωτισμός και η αίσθηση του καθήκοντος για όλους.Τα παραπάνω μαθήματα αφορούν όμως και εμάς. Και καλά, από την απλή αναλογική σωθήκαμε ευτυχώς. Οριστικά. Από τους διχασμούς όμως και την πολιτικοποίηση των μηχανισμών ασφαλείας ξεφεύγουμε κατά καιρούς, αλλά πάντοτε παραμονεύουν στην πορεία μας. Οσο για το τι σημαίνει «προετοιμάζομαι για πόλεμο το 2023», ελπίζω αυτοί που πρέπει να έχουν βγάλει τα αναγκαία, και πολύ επείγοντα, συμπεράσματα να το έχουν κάνει».

                                                                 (Αλ. Παπαχελάς- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ορισμένα γεγονότα. Η Ελλάδα είναι η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ. Η φιλία με τους Αραβες και η αντιμετώπιση του κράτους του Ισραήλ ως εργαλείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπήρξαν οι πυλώνες του λαϊκισμού. Αν λαϊκισμός είναι η απαξίωση των «επιλέκτων», των ελίτ, η ελληνική του εκδοχή την οποία έφερε στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε το Ισραήλ ως προκεχωρημένο φυλάκιο των δυτικών ελίτ, των βραχιόνων του ιμπεριαλισμού. 

Ναι, υπάρχει αντισημιτισμός στην ελληνική κοινωνία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους νεοναζί, στους παλαιοημερολογίτες, στα βαθιά στρώματα της ελληνικής Ορθοδοξίας ή στο ΚΚΕ που θύμωσε επειδή ο Κώστας Τασούλας πρόβαλε στην πρόσοψη του Κοινοβουλίου τη σημαία του Ισραήλ. Ούτε στους θρασύδειλους που βεβηλώνουν εβραϊκά νεκροταφεία με την ίδια ευκολία που γεμίζουν τους τοίχους με γκράφιτι. 

Αναφέρομαι στον αντισημιτισμό που λειτουργεί ως ένα από τα πολλά πρόσωπα της δυσπιστίας, στην καλύτερη περίπτωση, εχθρότητας στη χειρότερη, με την οποία αντιμετωπίζεται ο δυτικός κόσμος από ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ένα συναισθηματικό σύμπλεγμα, ένα κουβάρι από θρησκευτικό αταβισμό, πολιτικό λαϊκισμό πασπαλισμένο από την απαραίτητη ελληνική ελαφρότητα. 

Δεν το λέω αυτό για να τον αθωώσω ή να μειώσω τη σημασία του. Απλώς η ελαφρότητα τον βοηθάει να περάσει απαρατήρητος και κατά συνέπεια να απολαμβάνει ένα είδος ασυλίας. Την ίδια ασυλία που απολαμβάνει ο κομμουνισμός. Δεν άνοιξε ποτέ μια σοβαρή δημόσια συζήτηση γι’ αυτού του τύπου τις νοσηρότητες. Ωστε να μην πέφτουμε από τα σύννεφα όταν βλέπουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα να συντάσσεται στην ίδια παράταξη με όσους πιστεύουν στα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών».

                                                        (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)