Ουαί υμίν, υποκριταί...

«Έψαξα φιλότιμα και με καλή πρόσθεση να βρω κάποια ανακοίνωση, μία καταγγελία, λίγα λόγια συμπόνιας για τις γυναίκες που έπεσαν στα χέρια των τρομοκρατών της Χαμάς στο Ισραήλ από τις πάντα λαλίστατες και φωνασκούσες οπαδούς του me too, των νεοφεμινιστικών οργανώσεων, των τμημάτων δικαιωμάτων των διαφόρων υποφύσεων της πληθυντικής αριστεράς. 

Μοναδική εξαίρεση του ΚΚΕ, το οποίο τηρώντας τις αιμοσταγείς παραδόσεις του, πήρε ευθύς και απερίφραστα, το μέρος των θυτών. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε να κάνει αλλιώς, η «γραμμή» είχε δοθεί από το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών.

Κανείς από όλους αυτούς που τους προηγούμενους μήνες και χρόνια μας φώναζαν πως «όλοι οι άντρες είναι βιαστές», πως «εγώ σε πιστεύω, αδελφή μου» και άλλα φαιδρά, αλλά πολύ ψυχοφελή για τις ίδιες συνθήματα, δεν βρήκε να πει μια λέξη συμπόνιας, αλληλεγγύης και οίκτου. Για τη διαπόμπευση, τους βιασμούς γυναικών δίπλα στα πτώματα των συντρόφων τους, τα βασανιστήρια, τη βεβήλωση των νεκρών σωμάτων τους, για τον ευτελισμό κάθε έννοιας πολιτισμού, κανείς από τους παραπάνω, με τη γνωστή κομμουνιστική εξαίρεση, δεν βρήκε να πει κάτι. 

Τι σόι άνθρωποι είναι όλοι αυτοί που κλείνουν τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα μπροστά στο ζόφο της τρομοκρατίας;Τι είδους ιδεολογία έχουν και αποστρέφουν το βλέμμα απέναντι στη βεβήλωση της ανθρώπινης ζωής, υπέρτατης αξίας στον Δυτικό πολιτισμό; Άραγε, θεωρούν πως ανήκουν σε αυτόν ή νιώθουν πως είναι εφήμεροι επισκέπτες του; Ποια είναι η ψυχοδομή αυτών των ανθρώπων που επιχαίρουν με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού μας; 

Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα καλούνται να τη δώσουν εκπρόσωποι άλλων επιστημών. Το είχαμε ξαναδεί το έργο αυτό παλιά. Όταν διάφοροι Ευρωπαίοι διανοούμενοι είχαν γοητευτεί από τυραννικά καθεστώτα και τα εξυμνούσαν στην πατρίδας τους, αραχτοί στα μπιστρό της Μονμάρτης, για παράδειγμα, πίνοντας γαλλικά κρασιά και καταβροχθίζοντας φουα γκρα από συκωτάκια πάπιας. 

Σιωπώντας ή επιλέγοντας, όμως, μια «επιτήδεια ουδέτερη» στάση, τελικά, το μόνο που κατορθώνουν είναι να ταυτιστούν πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά και ψυχολογικά με τους εχθρούς της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. 

Ευθύνεται για αυτό εκείνη η αίσθηση της «συνενοχής» ως εκδήλωση της αμετροεπούς αλαζονείας τους, που έχουν για τα πραγματικά ή φανταστικά ανομήματα του πολιτισμού μας, τον οποίον λατρεύουν να μισούν, μα συνάμα να απολαμβάνουν όλες τις ελευθερίες και τα προνόμια, τα οποία δεν υπάρχουν στα τυραννικά καθεστώτα που υποστηρίζουν ως εναλλακτική λύση στον πολιτισμό μας».

(Απόσπααμα άρθρου του Δ. Τριανταφυλλίδη από το Liberal.gr)