Εχουν χάσει οι λέξεις το νόημά τους...

  

«Κατανοώ την αγανάκτηση αναγνωστών, ακροατών και τηλεθεατών με τη χρήση λέξεων όπως «μαχητής» για να περιγράφουν τα τέρατα της Χαμάς. Εξίσου την κατανοούσα, όταν προσπαθούσαν διάφοροι να παρουσιάσουν τα εγκλήματα πολέμου σε βάρος του άμαχου πληθυσμού στην Μπούτσα, το Ιζιούμ και τη Μαριούπολη που διέπραξαν οι ορδές του Πούτιν, ως κάτι συνηθισμένο για έναν πόλεμο. 

Το ίδιο εξοργιζόμουν παλιά με τη χρήση της λέξης «χτύπημα» για τις άνανδρες δολοφονίες της 17Ν. Δεν θέλω καν να αναφερθώ στους ύμνους που έχουν γραφτεί για το «αντάρτικο πόλης» το οποίο πάντα, τεχνηέντως μπέρδευαν με την τρομοκρατία, σε μία προσπάθεια δημιουργίας μίας νέας αγιολογίας. 

Η παρουσίαση των ανθρωπόμορφων τεράτων ως «μαχητές» δείχνει την ανύπαρκτη παιδεία, την επιπολαιότητα και την ελαστική συνείδηση, εκείνων που τη χρησιμοποιούν στο όνομα της «αντικειμενικής» δημοσιογραφίας. Η ταύτιση του εισβολέα, βασανιστή και δήμιου με τη λέξη «μαχητής» τον ξεπλένει, για να μην πω τον αγιοποιεί. 

Τι είδους «μαχητές» είναι αυτοί; Για ποιον ευγενικό σκοπό πολεμούν, όταν σκοτώνουν αμάχους, αποκεφαλίζουν μωρά παιδιά, βιάζουν γυναίκες και ανατινάζουν παιδικά δωμάτια; Έχασαν οι λέξεις το νόημά τους και οι άνθρωποι το αίσθημα της ντροπής. 

Είναι προφανές πως η ελληνική δημοσιογραφία πάσχει βαριά, αν όχι ανίατα και ανεπίστρεπτα. Πάσχει γιατί πολλοί από αυτούς που κλήθηκαν ή προσφέρθηκαν να την υπηρετήσουν δεν διαθέτουν όχι μόνο την απαραίτητη διανοητική σκευή, αν και τελείωσαν πανεπιστήμια, αλλά, κυρίως, γιατί δεν γνωρίζουν καν τι θα πει ανεξάρτητη σκέψη. 

Σαν έτοιμοι από καιρό, υιοθετούν αμέσως, χωρίς να μπουν στη διαδικασία του λογικού ελέγχου κάθε μόδα, trend το λένε στις μέρες μας, αλλά βασικά έχουν στραμμένες τις κεραίες τους στο τι θέλει αυτό το αόριστο σύνολο που αποκαλούμε «κοινή γνώμη». 

Χωρίς διάθεση να συγκρουστούν με την τρέχουσα, κυρίαρχη διάθεση, αρκούνται σε εκείνα που κυριολεκτικά χαϊδεύουν αυτιά και προσφέρουν θαλπωρή σε ποταπά ένστικτα. Το ίδιο ισχύει, όταν δέσμιοι ιδεολογιών, καταδικασμένων στην ιστορία, προσπαθούν να φέρουν τα γεγονότα στα μέτρα τους, προκειμένου να συμβάλλουν στη συγγραφή και διάδοση ενός νέου «αφηγήματος».  

Σταδιακά, όπως διαπιστώνουν πολλοί η ενημέρωση στην τηλεόραση από τα δελτία ειδήσεων, στις πρωινές, μεσημεριανές και απογευματινές εκπομπές, όπου διάφοροι υποδυόμενοι τους δημοσιογράφους, αναλύουν γεγονότα, δολοφονούν χαρακτήρες, ευτελίζουν τη ζωή και γαλουχούν στη φτήνια μεγάλες ομάδες του πληθυσμού. Αυτό είναι ευθύνη των ιδιοκτητών και των διευθυντικών τους στελεχών. Αγοράζουν φτηνά και πουλούν ακριβά (διαφημίσεις) ένα άθλιο προϊόν. Το ίδιο ισχύει για πολλές από τις άπειρες «ειδησεογραφικές» ιστοσελίδες που ρυπαίνουν το οικοσύστημα του Διαδικτύου.

 Υπάρχουν εξαιρέσεις; Ναι, υπάρχουν, αλλά χάνονται στις μέσα σελίδες των εφημερίδων, σε μεταμεσονύχτιες συνήθως ραδιοφωνικές εκπομπές, ενώ σπανίως θα τις δείτε στους τηλεοπτικούς σας δέκτες. Αυτές οι εξαιρέσεις λάμπουν σαν διαμάντια ανάμεσα στις στάχτες και είναι η ελπίδα για την αναγέννηση, κάποτε, της ελληνικής δημοσιογραφίας. 

Αυτούς πρέπει να αναζητήσει να βρει ο αναγνώστης, ο ακροατής, ο τηλεθεατής, να ψάχνει τα ίχνη του κάματού τους, που βρίσκονται κατάσπαρτα στη θάλασσα του ενημερωτικού πελάγους, για να έχει τη δυνατότητα, στη συνέχεια, να σχηματίσει τη δική του άποψη».

      (Απόσπασμα άρθρου του Δ. Τριανταφυλλίδη από το  Liberal.gr)