Aπόψεις...

 

«Η Ελλάδα βρίσκεται, έπειτα από σχεδόν πενήντα χρόνια στην Ε.Ε., στη θλιβερή 146η θέση διεθνώς στον δείκτη που καθορίζει την απόδοση των δικαστικών συστημάτων. Σύμφωνα με τα στατιστικά της μελέτης, 1.711 ημέρες απαιτούνται στη χώρα μας –κατά μέσον όρο– από την ώρα που θα γίνει μια αγωγή έως την εκτέλεση της απόφασης κι αυτό τα λέει όλα. Ενώ, ότι χρειάζονται 1.400 ημέρες για να εκδοθεί μια απόφαση τελεσίδικη, δεν αφήνει περιθώρια καμιάς δικαιολογίας. 

Αναμφίβολα το μεγάλο μερίδιο ανήκει στις εκάστοτε κυβερνήσεις, που με παραλείψεις αλλά και αλλεπάλληλες καταστροφικές δράσεις συνετέλεσαν στη σημερινή κατάσταση. Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει τις ευθύνες και άλλων παραγόντων, όπως η ασύστολη νομοθετική παραγωγή, που μόνον ύλη για τα δικαστήρια παράγει, αλλά και τα εσωτερικά προβλήματα του δικαστικού σώματος, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πολλών, υπάρχουν και επαυξάνουν το πρόβλημα λειτουργίας του συστήματος».

                                                                  (Ιω.Μάνδρου - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Ως γέννημα θρέμμα Αθηναίος οφείλω να πω ότι δεν θυμάμαι ποτέ την πόλη τόσο καθαρή όσο τη βλέπω και τη ζω τα χρόνια της δημαρχίας του Κώστα Μπακογιάννη. Η αποκομιδή των απορριμμάτων είναι συχνή και πάντως τακτική, τα συνεργεία καθαρισμού κάνουν λαμπίκο δρόμους και πεζόδρομους, το δε Κέντρο, παρά (ή και λόγω;) την επιβάρυνση από αριθμό τουριστών που ποτέ δεν έχει ξαναδεί η πόλη, παραμένει τις περισσότερες ώρες σε αρκετά καλή κατάσταση. Ως Αθηναίος δεν θυμάμαι επίσης ποτέ να έχει γίνει τόσο αρνητικός θόρυβος για ένα έργο. 

Αναφέρομαι βεβαίως στον περιβόητο «Μεγάλο Περίπατο», που επί χρόνια ήταν μια μεγάλη τρύπα στην καρδιά της πόλης. Δικαιολογημένος και καθολικός ο θόρυβος, ακόμη και αν σήμερα διασχίζουμε με ευχαρίστηση τα νέα, φαρδιά και «πράσινα» πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου. Το έργο, αν δεν το γνωρίζετε, παραδόθηκε προς χρήση λίγες ημέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές. Χωρίς εγκαίνια, χωρίς τυμπανοκρουσίες (κάποιοι εδώ επέδειξαν, τουλάχιστον, ενσυναίσθηση…) και χωρίς να υπάρχει επαρκής χρόνος ώστε οι δημότες να το πληροφορηθούν, να το δουν, να το περπατήσουν και να κρίνουν οι ίδιοι αν αυτό που βλέπουν, άξιζε όλα αυτό που πέρασαν».

                                                                   (Σ.Σοφιανός-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η δημοσιογραφία όχι μόνο πρέπει να βρίσκεται απέναντι στην εξουσία για να την ελέγχει αλλά και οι φορείς της (δημοσιογράφοι) να είναι υπεράνω υποψίας. Δεν νοείται σύνδεση με οποιασδήποτε μορφής εξουσία, είτε αυτή αφορά μια κυβέρνηση, είτε έναν υπουργό, είτε έναν κυβερνήτη, είτε μια υπηρεσία που συνδέεται με το κράτος ή ακόμα και με ένα κόμμα. Στις ΗΠΑ τουλάχιστον απαγορεύεται οι δημοσιογράφοι να συμμετέχουν σε κόμματα και εκδηλώσεις τους. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι καθαροί στις σχέσεις τους, πόσο μάλλον στις οικονομικές εμπλοκές τους με ποικιλώνυμα συμφέροντα».

                                                                              (Γ. Παντελάκης-lifo.gr)