Απόψεις...

 

« Το Ισραήλ είναι η μοναδική δημοκρατική χώρα στην περιοχή του. Είναι η μοναδική χώρα της οποίας οι κάτοικοι (όλοι οι κάτοικοι, δηλαδή και οι γυναίκες) απολαμβάνουν ελευθερίες που μόνο στη Δύση τις συναντάς. Είναι η χώρα που το 1969 είχε γυναίκα πρωθυπουργό, είναι η χώρα που το 1998 κέρδισε σε διαγωνισμό της Γιουροβίζιον εκπροσωπούμενη από τρανσέξουαλ τραγουδίστρια, είναι η τελευταία χώρα της ελεύθερης Δύσης, το τελευταίο φυλάκιο, εκεί που αρχίζει η ανελεύθερη και οπισθοδρομική Ανατολή.

Όποιος, λοιπόν, αποστρέφεται τη δημοκρατία και την ελευθερία, είτε αυτή είναι πολιτική, είτε καλλιτεχνική, είτε σεξουαλική, είτε οικονομική, είναι λογικό να αποστρέφεται και το κράτος του Ισραήλ. Όποιος αισθάνεται πιο άνετα με τον αυταρχισμό και την οπισθοδρόμηση, λογικό είναι να θεωρεί τους εχθρούς του Ισραήλ φίλους του.Είναι ακριβώς ό,τι συμβαίνει και με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. 

Ο καθόλου περίεργος και καθόλου αταίριαστος συνασπισμός κομμουνιστών, ακροδεξιών, θρησκόληπτων, μουλάδων και ψεκασμένων έσπευσε να υπερασπιστεί τον Βλαδίμηρο με την ίδια ευκολία που τώρα σπεύδει να υπερασπιστεί τη Χαμάς. Όχι από αγάπη στους Παλαιστίνιους αλλά από μίσος για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη Δύση. Τη μοναδική ζώνη ελευθερίας και δημοκρατίας στον πλανήτη».   

                                                                       (Μ. Βουλαρίνος- ATHensvoice) 

«Οι παλαιστινιακοί πληθυσμοί της Γάζας είναι όμηροι της Χαμάς. Την ψήφισαν, θα μου πείτε, το 2006. Εκτοτε, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να την κρίνουν. Ομως η βλακεία του Ισραήλ είναι ότι δεν τους πρόσφερε την εναλλακτική. Ποια θα ήταν σήμερα η μοίρα της Χαμάς αν το Ισραήλ είχε αποδεχθεί τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους; Και ποιο είναι το μέλλον αν το Ισραήλ μετά τις επιχειρήσεις εκκαθαρίσεων στη Γάζα ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους; Αυτή είναι κρατική πολιτική που θα έλεγε και ο Ελί Μπαρναβί. Αν δεν υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν αιχμάλωτοι της τρομοκρατίας της Χαμάς».

                                                             (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

« Υπερδύναμη ή ξεπεσμένη ΜΚΟ η Ευρώπη; Την εικόνα της Ευρώπης ως οικονομικού γίγαντα αλλά πολιτικού νάνου στη διεθνή σκηνή σκιαγραφεί με τις πιο ζοφερές πινελιές ο Μάθιου Κάρνιτσνιγκ στο Politico, ενώ οι Μάικλ Κίματζ και Χάνα Νότε του Foreign Affairs σημειώνουν ότι στις πρόσφατες κρίσεις η Γηραιά Ηπειρος ήταν περισσότερο θεατής παρά αποτελεσματικός μεσολαβητής, αφήνοντας συστηματικά τον ρόλο αυτόν στις ΗΠΑ».

                                                                                 (Protagon Team)

«Τον Νοέμβριο του 2003 δημοπρατήθηκε η κατασκευή μιας οδικής σήραγγας η οποία φιλοδοξούσε να ενώσει κάτω από τη θάλασσα τις δύο άκρες του παραλιακού μετώπου της Θεσσαλονίκης: από τη δυτική είσοδο, στο ύψος του παλαιού τελωνειακού σταθμού, έως τη λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συνολικά 6,5 χλμ. (σε δύο χωριστούς κλάδους, περίπου των 3 χλμ.) με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, τα 1,2 χλμ. υποθαλάσσια. 

Ολοι οι υπουργοί Υποδομών έκτοτε απέφυγαν να καταβάλουν την αποζημίωση και ακολούθησαν τη δικαστική οδό, προσβάλλοντας τις αποφάσεις του διαιτητικού δικαστηρίου. Και η αποζημίωση άρχισε να τοκίζεται λόγω υπερημερίας. 

Ετσι, πριν από λίγες ημέρες ο σημερινός υπουργός, Χρήστος Σταϊκούρας, έδωσε την απόφαση για την καταβολή των 85 εκατομμυρίων, η οποία υλοποιήθηκε χθες, 12 Οκτωβρίου. Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση έχει και… ιστορική σημασία, καθώς πρόκειται για τη μεγαλύτερη αποζημίωση που έχει καταβληθεί από το Δημόσιο για έργο που τελικά δεν έγινε ποτέ».

                                                                      (Γ. Λιάλιος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)