Το λάδι και η απληστία...

  

«Έκανα ένα τηλεοπτικό πείραμα αυτές τις μέρες. Βγήκα ευθαρσώς από την πρωινή εκπομπή μου και κόντρα στην κοινή λογική, υποστήριξα ότι το ελαιόλαδο είναι φθηνό. Με διάφορα επιχειρήματα που εφηύρα, είπα φόρα-παρτίδα ότι σε σύγκριση με άλλα προϊόντα, το λάδι πουλιέται σήμερα στα ράφια των σούπερ μάρκετ σε χαμηλή τιμή. Άρα, είπα στους τηλεθεατές, όχι μόνο δεν είναι πανάκριβο όπως διατείνονται άπαντες αλλά αντιθέτως έχει περιθώριο να τσιμπήσει κι άλλο προς τα πάνω.

Εξομολογούμαι ότι κατέφυγα σ’ αυτό τον παραλογισμό διότι δεν αντέχω να ακούω τον κάθε άσχετο που δεν έχει πιάσει ποτέ στην ζωή του ελαιόκαρπο στην παλάμη του, να λέει μπούρδες περί της καλλιέργειας, της συγκομιδής, της επεξεργασίας και της εμπορίας του ελαιολάδου. Τον φτηνό αντιπληθωριστικό λαϊκισμό που ευδοκιμεί στα μέσα ενημέρωσης ήθελα να κατακεραυνώσω, υιοθετώντας την παλαβή θέση ότι μια τιμή δεκαπέντε ευρώ το κιλό το λάδι στη λιανική αγορά είναι χαμηλή.

Προφανώς, είναι τραγικά τσιμπημένη τιμή, ειδικά για τον Έλληνα που έχει μάθει να καταναλώνει μεγάλες ποσότητες ελαιολάδου στο φαγητό του. Καλά θα κάνουν λοιπόν οι Kρητικοί και οι Kαλαματιανοί ελαιοπαραγωγοί μας να κόψουν το μουλωχτό και χαρούμενο τρίψιμο των χεριών τους όταν ακούνε για δεκαπεντάρια και δεκαοκτάρια, διότι οι πελάτες τους θα μετακινηθούν ομαδικά στα σπορέλαια και μετά δεν θα ξαναγυρίσουν πίσω. Η διατροφή γίνεται συνήθεια, οπότε καλό θα είναι να μην αποποινικοποιήσουν οι Έλληνες τη χρήση εισαγόμενου ηλιέλαιου για το φαΐ ή τη σαλάτα, γιατί θα το ξεχάσουν δια παντός το λαδάκι οι δικοί μας κι αυτό δεν συμφέρει κανέναν.

Ξέρετε, όμως, τι μου προξένησε μέγιστη έκπληξη; Το γεγονός ότι με το που το είπα στην τηλεόραση, ξέσπασε ένα κύμα ενθουσιώδους υποστήριξης της υπερβολής που διατύπωσα. «Πέστα επιτέλους» μου έγραφαν στα μηνύματα, «να κι ένας που καταλαβαίνει τον αγρότη» έλεγε ο ένας, «να και κάποιος που δεν πληρώνεται από τους εισαγωγής» με δόξαζε ο άλλος, «και με δεκαπέντε το κιλό ελλειμματικοί είμαστε» συμπλήρωνε ο τρίτος, «τα βάζουν με το λάδι για να προωθήσουν τα γερμανικά βούτυρα» διατεινόταν ο τέταρτος και πάει λέγοντας.

Έμεινα κατάπληκτος, το ομολογώ. Τέτοια πολυδιάσπαση του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού με βάση το ατομικό συμφέρον, δεν την περίμενα. Περίμενα ότι ο αγρότης που βάζει τις φωνές επειδή ανεβαίνει η τιμή της κιλοβατώρας και της βενζίνης και βλέπει τον οικογενειακό προϋπολογισμό του να ανατινάζεται, να είναι λίγο συγκρατημένος όταν βλέπει την τιμή του προϊόντος που πουλά να διπλο-τριπλασιάζεται. 

Ακόμα κι αν αυτό τον ανακουφίζει οικονομικά, θα ‘πρεπε να συμμερίζεται το ζόρι του άλλου που ξαφνικά από 300 ευρώ τον χρόνο για λάδι θα δώσει 700. Κι όμως όχι. Σκούζει για την τιμή όσων αγοράζει, θριαμβολογεί για την τιμή όσων πουλάει. Ε, αυτό είναι ο χειρότερος τρόπος να καταπολεμηθεί ο πληθωρισμός και η ακρίβεια. Αυτός είναι ο πληθωρισμός απληστίας σε μικρή κλίμακα. Που όμως είναι εξίσου προβληματικός με τον μεγάλο».

(Αρθρο του Δ.Καμπουράκη από το Liberal.gr)