Απόψεις...

 

«Πώς αντιμετωπίζουμε το παράλογο, όταν μάλιστα αυτό πάει να γίνει πλειοψηφικό; Απαντάμε με επιχειρήματα στην ανοησία ή απλώς την ανεχόμαστε, ίσως με χαμόγελο συγκατάβασης; Πώς αντιμετωπίζονται οι ψεκασμένοι με τα εργαλεία του ορθού λόγου, όταν αυτοί υπερπηδούν με ευκολία τα «εμπόδια» της παρατήρησης και της λογικής; 

Οι ποικίλες απαγορεύσεις, που πολλές τρομαγμένες δυτικές δημοκρατίες προέκριναν, δεν είναι μακροχρονίως αποτελεσματικές. Τροφοδοτούν τις θεωρίες συνωμοσίας. Μεταβάλλονται στο μυαλό των αδαών σε απόδειξη της «συνωμοσίας των ελίτ» για αποσιώπηση «εναλλακτικών ιδεών». Το υψωμένο φρύδι επίσης δεν βοηθάει. Τους φανατίζει περισσότερο. Η αδιαφορία είναι επικίνδυνη. Ο αντισημιτισμός, που γεννήθηκε τα πρώιμα χρόνια του χριστιανισμού στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης θρησκευτικών δογμάτων, κατέληξε στο μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Η παιδεία είναι το ασφαλέστερο φάρμακο αλλά μόνο μακροχρονίως, όταν –όπως έλεγε ο Κέινς– θα είμαστε όλοι νεκροί».

                                                           (Π. Μανδραβέλης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ο Μαξίμ Κριβτσόβ γεννήθηκε Γενάρη μήνα στο Ρίβνε, 327 χιλιόμετρα δυτικά του Κιέβου το 1990, εποχή καταιγιστικών αλλαγών. Ένα χρόνο μετά η Ουκρανία ανεξαρτητοποιήθηκε. Γενάρης μήνας πάλι, 2024, λίγο πριν φτάσει στα 34 του χρόνια, φεύγει από τη ζωή στα χαρακώματα της ανατολικής Ουκρανίας. Λίγες ημέρες πριν, είχε γράψει το τελευταίο του ποίημα. 

Ο Μαξίμ Κριβτσόβ έπεσε μαχόμενος για γη και ελευθερία. Άφησε πίσω λέξεις που σαν μαχαιριές δεν θα αφήσουν τη μνήμη να σβήσει. Ποιήματα ως αντίδοτο στη λήθη. Γεννημένος στις 22 Ιανουαρίου 1990, ο Μαξίμ έμαθε από νωρίς να αντιμετωπίζει τη ζωή με θάρρος. Η ποίηση του ήταν το όπλο του — όχι για να πολεμήσει, αλλά για να καταγράψει, να μεταφέρει, να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη. 

Όταν το 2022 η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, δεν δίστασε. Κατατάχθηκε στις Ένοπλες Δυνάμεις και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή, κουβαλώντας μαζί του όχι μόνο όπλα, αλλά και το σημειωματάριό του. Έγραφε για όσους δεν είχαν φωνή, για τους απλούς στρατιώτες που έδιναν τη ζωή τους, για τις μανάδες που περίμεναν πίσω στη βάση, για τα παιδιά που έπρεπε να μεγαλώσουν μέσα στον φόβο. 

«Στον ήχο των εκρήξεων, βρίσκω λέξεις. Στην κραυγή του φίλου, γεννιέται ένας στίχος. Ο θάνατος χορεύει γύρω μας, μα εγώ κρατώ τη ζωή στα χέρια μου. Μια λέξη, μια ανάσα, μια υπόσχεση ότι δεν θα ξεχαστούμε».

                                                                (Λ.Βελιδάκης- ΑΤΗensvoice)